Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Κανένας πολιτικός δεν τόλμησε να περιγράψει την ξευτίλα της πολιτικής μας ζωής και να μιλήσει επί της ουσίας για την κομματική νομενκλατούρα. Κανένας πλην του πρώην υπουργού Υγείας κ. Παμπορίδη. Ο κ. Παμπορίδης, σε πρόσφατη συνέντευξη του στον κυριακάτικο “Φ”, τόλμησε (με την γνωστή τόλμη που χαρακτήρισε όλη του την πολιτική θητεία) να μιλήσει  για όλα όσα συνθέτουν την κατάντια της πολιτικής μας ζωής και τα οποία σκιαγραφούν την σαθρή νοοτροπία με την οποία πορεύονται τα κόμματά μας. Για όλα εκείνα δηλαδή που θα ΄πρεπε να αποτελούν προτεραιότητα στην ατζέντα του κάθε πολιτικού που διαθέτει (εκτός από την τόλμη) το ήθος να διαχωρίσει την θέση του από την “πεπατημένη”. Δεν υπάρχει βάθος στην δημόσια ζωή, παραδέχτηκε ο κ. Παμπορίδης και τα περισσότερα κόμματα έχουμε μετατραπεί σε σημεία “εξυπηρέτησης πελατών”.

Το μόνο που μετρά είναι ο “κομματικός πατριωτισμός”, πρόσθεσε και αντί τα κόμματα να αποτελούν χώρους προβληματισμού για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας συνεχίζουν να λειτουργούν με τις νοοτροπίες της δεκαετίας του 70. Το δε χειρότερο είναι πως όποιος πολιτικός θέλει να ανέλθει στα κομματικά δώματα, πρέπει να υιοθετήσει αυτή την πεπατημένη. Με αποτέλεσμα να συντηρείται η σαθρότητα που επικρατεί και η παντοκρατία της μετριότητας αφού οι ικανοί δεν είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν στις πρακτικές του κομματικού συστήματος. Υπάρχει αλήθεια κάποιος σκεπτόμενος πολίτης που θα αμφισβητήσει τα όσα περιγράφει ο κ. Παμπορίδης; Και υπάρχει άραγε κάποιος έντιμος πολιτικός που θα διαφωνήσει παρουσιάζοντας μια άλλη εικόνα από αυτήν που σκιαγραφούν οι αλήθειες του πρώην υπουργού Υγείας; Γιατί σιωπούν οι πολιτικοί μας απέναντι σ’ αυτές τις “αποκαλυπτικές αλήθειες;”. Γιατί δεν σκύβουν το κεφάλι τους αναλαμβάνοντας τις ευθύνες αυτής της πολιτικής και κομματικής ξευτίλας στην οποία σέρνουν χρόνια τώρα τον τόπο; Γιατί δεν μιλάει κανείς; Κι αν αυτοί είναι τόσο άτολμοι, φιλόδοξοι ή μέτριοι ώστε να σιωπήσουν τότε εμείς ως σκεπτόμενοι πολίτες γιατί δεν αναλαμβάνουμε την δική μας ευθύνη μαυρίζοντάς τους;

Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είναι με την ανοχή μας (στην καλύτερη των περιπτώσεων) που συντηρείται αυτή η σαθρότητα και η παντοκρατία της μετριότητας; Γιατί, αντί να αναλωνόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπερασπιζόμενοι το τάδε ή το δείνα κόμμα, δεν κρατάμε απόσταση ασφαλείας από την πεπαλαιωμένες νοοτροπίες τους; Γιατί συντηρούμε την πελατειακή σχέση πάνω στην οποία βασίζουν την ύπαρξή τους οι κάθε λογής μέτριοι; Γιατί δεν επιζητούμε την αξιοκρατία διαγράφοντας το ρουσφέτι ως κριτήριο των πολιτικών μας επιλογών; Γιατί δεν κατανοούμε πως ο κομματικός πατριωτισμός είναι στην σημερινή εποχή η μεγαλύτερη ένδειξη πολιτικής ανωριμότητας και βλακείας; Γιατί δεν μας διδάσκει τίποτα απολύτως η πολιτική μας πραγματικότητα και ειδικά η απογύμνωσή της στην μετά κρίση εποχή, όπου η διαπλοκή των κομμάτων με τα κατεστημένα συμφέροντα περιφέρεται πλέον ξεδιάντροπα μπροστά στα μάτια μας; Γιατί επιμένουμε να ανήκουμε σε κάποιο κόμμα όταν τα ίδια τα κόμματα στο μόνο που προσβλέπουν είναι στην συντήρηση αυτού του σαθρού συστήματος;

Μήπως τελικά η μεγαλύτερη αλήθεια που εκστόμισε ο κ. Παμπορίδης είναι πως εμείς οι πολίτες ευθυνόμαστε εξίσου για την κατάντια της δημόσιας ζωής μας; Μήπως όντως έχουμε καταβληθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης το οποίο μας κρατά δέσμιους των κομμάτων; Μήπως είναι εμείς οι ίδιοι που επιζητούμε την εικόνα και όχι το περιεχόμενο; Και αρκούμαστε στην συντήρηση των μετριοτήτων προκειμένου να εξασφαλίσουμε ο καθένας την πάρτι του; Είμαστε μια πολιτική κοινωνία, είπε ο κ. Παμπορίδης, που μοιάζει περισσότερο με παιδάκια που τσακώνονται σε αυλές σχολείων ή με κυράτσες που ξεκατινιάζονται στα απέναντι μπαλκόνια. Αυτοί ακριβώς είμαστε! Και πραγματικά διερωτώμαι τι άλλο πρέπει να συμβεί σ’ αυτή τη χώρα προκειμένου να αλλάξουμε μυαλά; Τι άλλο πρέπει να δουν τα μάτια μας προκειμένου να θέσουμε τέλος στην κυριαρχία των μετριοτήτων; Τί άλλο πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε πως όσο εμείς δεν αντιδρούμε τότε παραμένουμε οι μοναδικοί υπεύθυνοι των παθημάτων μας;