Της Ελένης Ξένου
Τι ακριβώς μας συμβαίνει; Πόσο στην κοσμάρα μας είμαστε πλέον; Έχουμε αντιληφθεί ότι βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή; Έχουμε αντιληφθεί ότι εκεί έξω βρίσκεται μια Τουρκία ακόμα πιο ακραία από την Τουρκία που ξέραμε μέχρι τώρα; Και αν το έχουμε αντιληφθεί τι στο καλό κάνουν οι πολιτικοί μας αρχηγοί;
Τα ξύνουν κανονικά ώστε να δουν ποιος θα κερδίσει το λαχείο των επόμενων εκλογών; Ο κ. Άντρος Κυπριανού ασχολείται με το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων και πνέει μένεα που μπήκε η αστυνομία στη Βουλή, δηλώνοντας πως «ούτε στο πραξικόπημα δεν διανοήθηκαν κάποιοι να συμπεριφερθούν με αυτό τον τρόπο στη Βουλή των Αντιπροσώπων». Όσο δε για την άρση του εμπάργκο από τις ΗΠΑ –για την οποία πρέπει να είσαι πολύ κοντόφθαλμός ώστε να την υποβιβάζεις σε ήσσονος σημασίας γεγονός ειδικά αυτή την ώρα που η Τουρκία αλωνίζει στοχευμένα στην Ανατολική Μεσόγειο– ο κ. Κυπριανού επιλέγει να τη χαρακτηρίσει σαν ένα «πολύ μικρό βήμα». Επιλέγει, με πιο απλά λόγια, να μείνει προσκολλημένος στα κολλήματα του κόμματος του, σύμφωνα με τα οποία πρέπει να έχουμε περισσότερη έγνοια αν θα χαλάσουμε τις σχέσεις μας με την Ρωσική Ομοσπονδία παρά για το ποιο είναι το συμφέρον της χώρας μας.
Εύλογα διερωτάται κανείς λοιπόν γιατί ο κ. Κυπριανού αντί να κόπτεται για το συμφέρον της χώρας μας σ’αυτή την κρίσιμη στιγμή έχει την έγνοια να μην δυσαρεστήσουμε την Ρωσική Ομοσπονδία και αυτή προφανώς η έγνοια δεν τον αφήνει να αντιληφθεί πως για να αντιμετωπίσουμε την τουρκική προκλητικότητα πρέπει να στραφούμε στους ισχυρούς του πλανήτη με την ελπίδα πως το συμφέρον τους θα συμπέσει κάπου με το δικό μας. Αλλά κατά τ’ άλλα μιλά για προσπάθεια μετατόπισης ευθυνών από την κυβέρνηση (αναφερόμενος βέβαια στο θέμα των πολιτογραφήσεων) χωρίς να του περνάει από το νου πως ειδικά αυτή την ώρα που η Τουρκία δείχνει απροκάλυπτα το παρανοϊκό της πρόσωπο, δεν θα έπρεπε κανείς από τους κομματάρχες μας, αν έχει την ελαχίστη ιστορική συνείδηση, να θίγει θέμα μετατόπισης ευθυνών, γιατί είναι αυτή ακριβώς η μετατόπιση ευθυνών του ενός στον άλλο προκειμένου να πολιτεύονται για να αντιπολιτεύονται που μας έφερε στην σημερινή δυσμενή μας θέση.
Έχουμε, λοιπόν, από τη μία τον κ. Κυπριανού, ο οποίος επιμένει να θέτει ως προτεραιότητα το θέμα των πολιτογραφήσεων και της φήμης της χώρας και από την άλλη τον κ. Παπαδόπουλο, της νέας στρατηγικής και του κόστους στην Τουρκία, να στέλνει επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με την οποία να ζητάει σύγκληση σύσκεψης αρχηγών για την κατάσταση της οικονομίας, εκφράζοντας ανησυχίες για το δημοσιονομικό έλλειμμα. Και έρχεται τώρα ο σκεπτόμενος πολίτης, ο οποίος διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα και ως εκ τούτου και ανησυχία για το πού πάμε, να διερωτηθεί γιατί όλοι αυτοί οι πολιτικοί αρχηγοί σουλατσάρουν στις τηλεοράσεις μας και τσακώνονται για τις διαρροές και τις πολιτογραφήσεις λες και δεν τρέχει τίποτα εκεί έξω, λες και η Τουρκία δεν αλωνίζει στην Ανατολική Μεσόγειο και λες και δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μεγαλομανή Ερντογάν;
Ο ένας θυμάται το πραξικόπημα για να κατακρίνει την κυβέρνηση, ο άλλος ανησυχεί μόνο για την οικονομία και κανείς δεν φαίνεται να ανησυχεί ουσιαστικά γι’αυτό που θα έπρεπε να είναι πρώτο στην λίστα των ανησυχιών μας ώστε να ζητήσει άμεσα την σύγκληση ενός εθνικού συμβουλίου και να θέσει ως προτεραιότητα την υιοθέτηση μιας κοινής πολιτικής απέναντι στις μεθοδευμένες κινήσεις της Τουρκίας. Διότι εκείνο που προέχει δεν είναι να πείσουμε τη διεθνή κοινή γνώμη ότι είμαστε καθαροί στο πρόγραμμα πολιτογραφήσεων αλλά πρωτίστως ότι εξακολουθούμε να έχουμε σαν στόχο μια βιώσιμη λύση. Αλλιώς τρεις λαλούν και δυο χορεύουν την ώρα που η Τουρκία του Ερντογάν αισθάνεται μια παγκόσμια στρατιωτική δύναμη η οποία μπορεί να απειλήσει και να χτυπήσει όποιον στέκεται εμπόδιο στα μεγαλομανή της σχέδια.
