ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Από χρόνο σε χρόνο

Του Γιώργου Κακούρη

Του Γιώργου Κακούρη

Ας μπούμε σε μια μηχανή του χρόνου, και ας ταξιδέψουμε κάπου στη δεκαετία του 1980. Ας βρούμε κάποιαν πολίτη για την οποία το Κυπριακό είναι ένα θέμα που επείγει, που καίει. Και ας την ενημερώσουμε πως το 2020 ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα αντιμετωπίσει πανδημία, κλείσιμο οδοφραγμάτων, μερικό άνοιγμα των Βαρωσίων με τουρκικές σημαίες, ανοιχτές αναφορές της Τουρκίας και της Τ/Κ ηγεσίας σε λύση δύο κρατών, πραγματικό κίνδυνο κανονικής διχοτόμησης με δύο κράτη ως και συγκεκριμένα βήματα της Τουρκίας για αναγνώριση του βορρά.

Μετά την ενημέρωση και το πρώτο σοκ της συνομιλήτριας μας για αυτόν τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, ας την ρωτήσουμε κάτι άλλο. Πώς θεωρεί ότι αντιδρά η κοινή γνώμη στις πιο πάνω εξελίξεις; Και ας μείνουμε στις εξελίξεις που αφορούν το Κυπριακό, όπου τα όσα γίνονται είναι δραματικά και πρωτοφανή.

Αν η συνομιλήτρια μας ανήκει σε αυτούς που ελπίζουν για το Κυπριακό και έχουν μια αισιόδοξη εκτίμηση πως οι πολίτες - ακόμα και αν δεν βλέπουν το θέμα ιδεολογικά - βλέπουν το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους, θα μπορούσε να προβλέψει πως με το κλείσιμο των οδοφραγμάτων θα γινόταν χαμός.

Θα μας έλεγε πως όπως το αντιλαμβάνεται, σε ένα μέλλον όπου οι διόδοι μεταξύ των δύο πλευρών ξανανοίγουν, οι πολίτες θα αντιδρούσαν αν η μια ή η άλλη πλευρά έκοβε ξανά την πρόσβαση στην ίδια τους τη χώρα. Αν μη τι άλλο γιατί είχαν θα συνηθίσει μια ζωή διαφορετική από τη δική της.

Ίσως, μια και της έχουμε πει για τον κορωνοϊό, να προβλέψει πως ο κόσμος θα καταλάβει πως θα χρειαστούν περιορισμούς στη διακίνηση. Αλλά όντας αισιόδοξη θα υπέθετε πως ο κόσμος θα απαιτούσε αυτό να μείνει κάτι προσωρινό. Γιατί, θα πρόσθετε, τα κατεχόμενα δεν είναι άλλη χώρα και δεν υπάρχουν σύνορα για να τα κλείσεις.

Τότε όμως τη ρωτάμε: και τι γίνεται όταν, αφού έχει στείλει ερευνητικά σκάφη να ψάχνουν υδρογονάνθρακες και να παίζουν με τις λάσπες στην Κυπριακή ΑΟΖ (όπως έλεγε ένας ΥΠΕΞ) και αφού έχουν βρει τρυπάνι (που δεν θα έβρισκαν, όπως έλεγε ένας άλλος ΥΠΕΞ), η Τουρκία αποφασίσει να μας αποδείξει πως θα ανοίξει το Βαρώσι σε τουρκικές κατασκευαστικές εταιρίες και όχι υπό τη διοίκηση των Ε/Κ κατοίκων της;

Η φίλη μας θα μας έλεγε πως σαφώς ο κόσμος θα ήταν στους δρόμους και θα απαιτούσε την επιστροφή της Αμμόχωστου υπό την αιγίδα του ΟΗΕ ώστε να μη χαθεί. Και θα περίμενε την κυβέρνηση να αποτρέψει τα σχέδια αυτά με κάθε πιθανό μέσο.

Όταν της εξηγήσουμε πως η κυβέρνηση έναν χρόνο πριν μιλούσε για μπλόφα, και όταν της διηγούμασταν την επίσκεψη Ερντογάν («ποιού;» «ενός Τούρκου ποδοσφαιριστή που έγινε πολιτικός») και του Τατάρ («ποιού;» «ενός Τ/Κ γόνου που έγινε άχρωμος λογιστής, μπλέχτηκε σε απατεωνιές και μετά έγινε μάστρος») θα ρωτούσε πώς αντέδρασαν οι πολίτες.

Θα περίμενε την καρέκλα της κυβέρνησης να τρίζει. Τους Αμμοχωστιανούς να διαδηλώνουν μαζικά (τηρώντας τις αποστάσεις) στη Δερύνεια και την επόμενη να σούζουν τα καντζέλια του Προεδρικού.

Δεν θα πίστευε μάλλον πως ακόμα και ο Δήμος Αμμοχώστου θα ακύρωνε την διαμαρτυρία του λόγω κορωνοϊού, και θα γίνονταν μόνο κάποιες μικρές εκδηλώσεις. Δύσκολα επίσης θα πίστευε πως, έναν χρόνο μετά τις πρώτες δηλώσεις από την Τουρκική πλευρά, το σχέδιο θα προχωρούσε χωρίς την κυβέρνηση να καταφέρνει να αποτρέψει το παραμικρό.

Και για την προοπτική δύο κρατών; Μόνιμης διχοτόμησης; Τόσες και τόσες αντικατοχικές, θα διερωτάτο, δεν θα οδηγούσαν στην έντονη καταδίκη της πιθανότητας της μόνιμης αποξένωσης της μισής χώρας;

Εδώ θα χανόμασταν στις εξηγήσεις για τους ψιθύρους, και μετά τις φωνές, πως σε κάποια φάση ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μιλούσε για δύο κράτη. Και πως μέχρι να μαζέψει τις νέες ιδέες του, η Τουρκία θα είχε αρπάξει την ευκαιρία και θα εργαζόταν πλέον για να ανατρέψει την κύρια διπλωματική νίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας τόσες δεκαετίες Κυπριακού.

Και αν μας έλεγε πως είναι κατανοητό πως δεν μπορεί ο κόσμος να διαδηλώσει όταν βρίσκεται στην ατμόσφαιρα ο φόβος της πανδημίας, θα της δείχναμε φωτογραφίες και βίντεο. Όχι των αρνητών της επιστήμης και των συνομοσιωλόγων στη Λεμεσό. Αυτοί άλλωστε έχουν άγνοια κινδύνου εφόσον θεωρούν πως η επιδημία δεν υπάρχει.

Θα δείχναμε φωτογραφίες από τόσες χώρες του εξωτερικού όπου διαμαρτυρίες έγιναν με μάσκες, με έξυπνους τρόπους τήρησης των αποστάσεων. Και θα της λέγαμε πως και στην Κύπρο είχαμε διαδηλώσεις, για ένα εντελώς άλλο θέμα.

Πριν φύγουμε για να πάμε ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, σε κάποια εποχή που τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα και ίσως καλύτερα, θα εξηγούσαμε το σκάνδαλο των διαβατηρίων. Και για το πώς εξελίχθηκε, παρά την πανδημία, για το πώς ακόμα και ο Συλλούρης («ποιος;» «άσε») παραιτήθηκε.

Μόλις άκουγε την εξιστόρηση των γεγονότων, θα ήξερε και το γιατί σε αυτό το θέμα αντιδράσαμε, διαδηλώσαμε και υπήρξαν και παραιτήσεις. Θα μας έλεγε πως μάλλον το έγκλημα που είδαμε να γίνεται εκείνη την ώρα μας πείραξε περισσότερο από αυτό το έγκλημα που μας δίδαξαν χρόνο με τον χρόνο, δεκαετία την δεκαετία, να συνηθίσουμε.

Θα μας έλεγε πως παρά τα ωραία λόγια, τις διαδηλώσεις και τις ετήσιες αντικατοχικές εκδηλώσεις, μάλλον τους Κύπριους πολίτες δεν τους ενδιαφέρει πλέον ούτε η Αμμόχωστος, ούτε το άλλο μισό της χώρας. Μάλλον, θα μας έλεγε, η εισβολή πέτυχε από την πρώτη στιγμή γιατί δεν επηρέασε αρκετό κόσμο.

Ίσως σε αυτό το σημείο θα διάλεγα να μην φύγω για το παρελθόν, αλλά να τη δώσω τη μηχανή του χρόνου και να της ζητήσω να επιστρέψει στο 2020. Και να μας θυμίσει το νόημα πίσω από τα συνθήματα και τις λέξεις.

 

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Γιώργου Κακούρη

Γιώργος Κακούρης: Τελευταία Ενημέρωση

X