ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αυτά που λήξαν και τα ληγμένα

Του Γιώργου Κακούρη

Του Γιώργου Κακούρη

Ποιος αποφασίζει πότε ένα θέμα ξεκινά και πότε λήγει; Ένα θέμα ξεκινά είτε λόγω του ότι ενδιαφέρει τους πολίτες, την κοινή γνώμη, από τα κάτω προς τα πάνω, είτε επειδή το προωθούν στην ατζέντα πολιτικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι, από πάνω προς τα κάτω.

Στην πρώτη κατηγορία, το θέμα προκύπτει λόγω μιας διαδήλωσης, λόγω αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή επειδή η δυσαρέσκεια για ένα συγκεκριμένο ζήτημα φτάνει σταδιακά στα αυτιά της πολιτικής τάξης (όπως έγινε στην περίπτωση της διαφθοράς, και της δυσαρέσκειας που σταδιακά αυξάνεται για τον χειρισμό της πανδημίας).

Κάποτε η δυσαρέσκεια προέρχεται από μια μειοψηφία την οποία γιγαντώνουν οι ιστοσελίδες και τα ΜΜΕ, ενδεχομένως χωρίς να το καταλάβουν (όπως έγινε στην περίπτωση της θρησκόληπτης μειοψηφίας που «τσίμπησε» την επικοινωνιακή προώθηση του El Diablo και ανέδειξε σε πρώτη είδηση ένα τεμπέλικο κακέκτυπο σύγχρονης ποπ), ή ενδεχομένως εξυπηρετώντας την επικοινωνιακή πολιτική κυβερνητικών ή άλλων αξιωματούχων (όπως η δημοσίευση από την «Αληθεία» επιστολών προς τον Υπουργό Εσωτερικών Νίκο Νουρή, στις οποίες σύνδεσμοι τον παρακαλούν να εφαρμόσει και στη Λευκωσία τους στα όρια του ρατσισμού πειραματισμούς που ξεκίνησε στη Χλώρακα).

Στην δεύτερη κατηγορία, το θέμα προκύπτει (ή ενίοτε διαρρέει) από τα μυαλά της πολιτικής τάξης, με εντυπωσιακές δηλώσεις ή γραπτά που αναπαράγονται μέσω του ΚΥΠΕ και στη συνέχεια μέσω φιλικών ή μη φιλικών ΜΜΕ.

Τέτοιο θέμα ήταν και το ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου ανακάλυψε εσχάτως πως διαφωνεί με την παρουσία του Τάσου Τζιωνή στην διαπραγματευτική ομάδα του Προέδρου Αναστασιάδη. Αφορμή ήταν η συνέντευξη του κ. Τζιωνή στον «Φιλελεύθερο», συνέντευξη που φυσικά έχει τον δικό της ρόλο να παίξει στην αποστολή μηνυμάτων από το «βαθύ ΥΠΕΞ» προς όσους παρεκκλίνουν από τις δικές του ερμηνείες περί Κυπριακού.

Αν οι ανησυχίες του κ. Νεοφύτου ήταν ειλικρινείς, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ θα αναφερόταν με συγκεκριμένο τρόπο στις επί της ουσίας διαφωνίες του κ. Τζιωνή με την πολιτική ισότητα. Θα ανέπτυσσε τη θέση του ίδιου και του κόμματος του για το πώς βλέπει αυτήν την πρόνοια να εφαρμόζεται στην (απομακρυσμένη πλέον, χάρη στην απραξία του Προέδρου και του κυβερνώντος κόμματος) περίπτωση λύσης.

Αντ’ αυτού επέλεξε μια επίθεση με εύκολες και επικολυρικές ατάκες. Δομημένες και στημένες με λεκτικό που παραπέμπει στο φλερτ με την παραμελημένη συνιστώσα των Συναγερμικών που επιμένουν στη ΔΔΟ. Την ΔΔΟ που εγκαταλείφθηκε από την πλευρά μας στο Κραν Μοντανά.

Μέχρι που ο Πρόεδρος «έληξε» το θέμα. Υπό κανονικές συνθήκες, αγαπητή αναγνώστρια και αναγνώστη, θα έγραφα πως δεν εξαρτάται από τους πολιτικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους πότε «λήγει» ένα θέμα. Όπως άλλωστε δεν έληξε το θέμα των χρυσών διαβατηρίων, των Σεϋχελλών και τόσα άλλα.

Όμως, σε αυτή την περίπτωση το θέμα έληξε γιατί αφορούσε μια προσπάθεια του Αβέρωφ Νεοφύτου να στείλει μήνυμα στα πρόβατα που έφυγαν από το μαντρί, στο ΑΚΕΛ και στο Προεδρικό. Θα δούμε αν το πρώτο μήνυμα έφτασε στον προορισμό του. Για το δεύτερο αναμένουμε, μια και ο Άντρος Κυπριανού έχει να σκεφτεί τη συνοχή του δικού του μαντριού.

Το τρίτο μήνυμα έφτασε στον προορισμό του και έλαβε την απάντησή του. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ξέρει πώς να διατηρεί ισορροπίες στη διαπραγματευτική ομάδα, αλλά και ξέρει και γιατί το κάνει - για να έχει προσβάσεις και... δικαιολογίες σε περίπτωση νέας αποτυχίας.

Μόνο που, αν και ξέρει πώς να λήξει τα θέματα στο εσωτερικό, ο Πρόεδρος δεν έχει την ίδια επιρροή στο εξωτερικό. Για αυτό άλλωστε και την Τρίτη, το πρώτο προσχέδιο συμπερασμάτων/ δήλωσης των 27 για την Τουρκία στη Σύνοδο της Πέμπτης πρότασσε την προοπτικής βελτίωσης των σχέσεων και στα δικά μας... παρέπεμπε στις διαπραγματεύσεις.

Η πλευρά μας γνωρίζει πλέον πως δεν μπορεί εύκολα να διεκδικήσει συγκεκριμένη αναφορά σε κυρώσεις, για αυτό στις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη προσπαθεί να μετριάσει τις προετοιμασίες για θετική ατζέντα στις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας. Και ζητά ενίσχυση των αναφορών που καταγράφουν τις προϋποθέσεις που πρέπει να τηρήσει η Τουρκία για να εφαρμοστεί η «θετική ατζέντα».

Άσχετα με το τι λέγεται και διοχετεύεται στα ΜΜΕ στο εσωτερικό, ο χειρότερος μας εχθρός δεν είναι ούτε το Βερολίνο, ούτε το Λονδίνο, ούτε ο ενδοτισμός, ούτε η σκληρή στάση. Ο χειρότερος μας εχθρός είναι η σταδιακή απώλεια της αξιοπιστίας μας καθώς οδηγούμαστε στην πενταμερή.

Και αυτό το ζήτημα δεν είναι «λήξαν». Θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως δεν αρμόζει για ευρεία κατανάλωση, καθώς είναι ληγμένο.

Υ.Γ.

Μια ενδιάμεση κατηγορία ένταξης θεμάτων στην ατζέντα της επικαιρότητας είναι οι αποκαλύψεις και η ανάδειξη ζητημάτων τα οποία κανένας πολιτικός ή άλλος αρχηγός δεν θέλει να δημοσιευθούν από τα ΜΜΕ. Και εδώ υπάρχει βεβαίως ο κίνδυνος του γιγαντώματος ενός ανύπαρκτου θέματος για χάριν της τηλεθέασης, της αναγνωσιμότητας και των κλικς, ή η ανάδειξη μιας πτυχής που βολεύει κάποιον στο παρασκήνιο.

Ο πιο αξιόπιστος δείκτης αξιολόγησης αυτών των θεμάτων είναι να δούμε ποιος αντιδρά και με ποιον τρόπο, ποιος τρέχει να δικαιωθεί και ποιος σιωπά.

Όταν σιωπούν αμήχανα όλοι (όπως έγινε και στην περίπτωση των αποκαλύψεων του Al Jazeera για τα χρυσά διαβατήρια) μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν εμπίπτει στα public relations κάποιου κομματικού ή άλλου επιτελείου.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Γιώργου Κακούρη

Γιώργος Κακούρης: Τελευταία Ενημέρωση

X