Του Γιώργου Κακούρη
«Επισκεφθείτε το τέλος», αναγράφεται σε μια από τις πινακίδες στην είσοδο της περίκλειστης πόλης των Βαρωσίων. Η πινακίδα αναφέρεται στις ώρες επισκέψεων, λες και πρόκειται για επισκεπτήριο νοσοκομείου, με τις ώρες όπου συγγενείς και φίλοι μπορούν να περάσουν να δουν τον άρρωστο.
Θα χρειαζόταν μόνο μια γρήγορη χρήση του Google Translate για να μεταφραστούν οι σημάνσεις «ziyaret baslama saati» και «ziyaret bitis saati», «visit start time» και «visit end time» στα ελληνικά. Το αποτέλεσμα δείχνει πόσο εκτός βρίσκεται η ε/κ πλευρά από αυτή τη διαδικασία την οποία δεν έχει κάνει το ελάχιστο ουσιαστικό βήμα να σταματήσει. Και δείχνει του πόσο επιφανειακοί και πρόχειροι είναι οι Ερντογάνηδες και οι Τατάρηδες που αφήσαμε να ελέγχουν τις τύχες των Τουρκοκυπρίων και τις δικές μας.
Καθώς πλησιάζει η συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που θα ασχοληθεί με την συμπεριφορά της Τουρκίας, πλησιάζει και ακόμα ένας φαύλος κύκλος συζητήσεων αυστηρά στο εσωτερικό και αυστηρά για εσωτερική κατανάλωση για την προκλητικότητα της Τουρκίας. Μια συζήτηση για το γιατί η προκλητικά δεν αναγνωρίζεται από τους εταίρους και δεν φέρνει δυναμική αντίδραση.
Θα μάθουμε (αυτό έχει αρχίσει ήδη) για δυναμικές παρεμβάσεις ευρωβουλευτών προς τους θεσμούς της ΕΕ για το Βαρώσι, για την ΑΟΖ, για την κατοχή, ή για την δίωξη δημοσιογράφων στα κατεχόμενα. Αυτές δεν θα απασχολήσουν ιδιαίτερα την πλειοψηφία των παροικούντων τον ευρωμικρόκοσμο των Βρυξελλών. Όμως τα κυπριακά ΜΜΕ θα τις αναπαράγουν και θα επαναβεβαιώσουμε πως η εκστρατεία διαφώτισης πάει ρολόι.
Θα γίνουν κάποιες συζητήσεις στα πάνελ για το συνεχιζόμενο άνοιγμα των Βαρωσίων, η κυβέρνηση θα κλαψουρίσει «μα πείτε μας τι μπορούσαμε να είχαμε κάνει». Θα είναι έντονος ο πειρασμός να τυπώσουμε όλες τις δηλώσεις και ανακοινώσεις της Τουρκίας και του Ερσίν Τατάρ, όλες τις προτάσεις και κόντρα προτάσεις Ελληνοκύπριων νομικών και ακαδημαϊκών για το τι μπορούσε να είχε γίνει, και να αρχίσουμε να στέλνουμε μια σελίδα ανά ώρα στο φαξ του Προεδρικού.
Θα πουν οι ΑΚΕΛικοί για το κεκτημένο του Κρανς Μοντανά το οποίο δεν απασχολεί πλέον και κανέναν, θα διερωτηθούν οι ΔΗΚΟϊκοί γιατί τόσος καυγάς για μια περιοχή στο μέγεθος της αλυκής και θα ζητήσουν να προκληθεί κόστος στην Τουρκία και οι Συναγερμικοί θα κλαψουρίσουν «μα με αυτόν τον Ερντογάν τον απρόβλεπτο και τον παρανοϊκό τι περιμένεις;»
Δεν θα τους επισημανθεί πως ο Ερντογάν δεν είναι απρόβλεπτος, αλλά εντελώς προβλέψιμος, και σε εμάς εναπόκειται να του μειώσουμε τα περιθώρια κινήσεων.
Καθώς ξεκινάμε από τώρα να κλαψουρίζουμε για το δίκαιο των λαών και την αδιαφορία των Ευρωπαίων, καλά θα κάνουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στην πολυήμερη επίσκεψη των εκπροσώπων της Γενικής Διεύθυνσης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων, η οποία έχει την ευθύνη του Κυπριακού (όπου μετακινήθηκε από το χαρτοφυλάκιο της διεύρυνσης σε μια σπάνια καλή εξέλιξη).
Τις περασμένες ημέρες ο υπεύθυνος της συγκεκριμένης ΓΔ γυρίζει την Κύπρο, μιλά με αξιωματούχους και από τις δύο πλευρές, επισκέφθηκε στη ΔΕΑ, επισκέφθηκε τις διαιρεμένες πόλεις της Λευκωσίας και της Αμμοχώστου, μίλησε στην δικοινοτική επιτροπή που σώζει μνημεία, εκκλησίες και τεμένη σε όλη την Κύπρο. Μίλησε και με τις αρχές και τις «αρχές» για την εκ νέου διάνοιξη των οδοφραγμάτων, που λειτουργούν σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και ευτυχώς δεν εξαρτώνται από την μικροπολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης και της εκάστοτε «κυβέρνησης».
Την πολιτική μας τάξη δεν την βολεύει να βλέπει τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ σε εκείνη τη διάσταση του Κυπριακού που είναι το δυνατό της σημείο: την οικονομία, την ανάπτυξη και την προώθηση της ελεύθερης αγοράς. Την ε/κ πολιτική τάξη τη βολεύει να εστιάζει μόνο στις (υπαρκτές) αδυναμίες: την έλλειψη πυγμής στην εξωτερική πολιτική και την έλλειψη εξωτερικής πολιτικής.
Η θετική ατζέντα της ΕΕ με την Τουρκία θα προχωρήσει σε κάποιον βαθμό σε κάποια θέματα (κυρίως στο μεταναστευτικό) γιατί ακόμα και όταν η Τουρκία μιλά για δύο κράτη φροντίζει να κινείται στα όρια του αποδεκτού. Και γιατί εκμεταλλεύεται την έλλειψη διάθεσης των εταίρων να συγκρουστούν μαζί της για την Κύπρο, καθώς η Κύπρος συνεχίζει να έχει την εικόνα του ευκαιριακού εταίρου που προκαλεί προβλήματα αντί να τα λύνει.
Πράγματι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν αντιμετωπίζουν σωστά το θέμα της Τουρκίας και την αφήνουν να παίζει το παιχνίδι της μερικής συμμόρφωσης πριν από κάθε κρίσιμο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, εφόσον τα εθνικά συμφέροντά τους δεν επηρεάζονται άμεσα. Το ίδιο, θα μπορούσε να πει κανείς, συμβαίνει και σε σχέση με την Ρωσία, όπου οι εξωτερικές πολιτικές των κρατών μελών αδυνατούν να συντονιστούν όσο το πρόβλημα αφορά μόνο τις γειτονικές της χώρες.
Κι εμείς συμπεριφερθήκαμε όπως τους εταίρους όταν καταφέραμε να βρεθούμε στο επίκεντρο των επικρίσεων σε σχέση με τη Λευκορωσία. Δεν έχει τόσο σημασία αν αυτό έγινε λόγω των δίκαιων αιτημάτων μας ή λόγω άλλων σχέσεων- αυτό που έχει σημασία είναι πως οι εταίροι είχαν κάθε λόγο να πιστέψουν το δεύτερο.
Στη σύνοδο στις 24 Ιουνίου θα βρούμε για ακόμα μια φορά μπροστά μας τον κακό μας εαυτό και την προκατάληψη που χτίσαμε στα μυαλά των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Άλλες δυνατότητες να θέσει ισχυρό βέτο έχει ένα κράτος μέλος με αναγνωρισμένο χρήσιμο και εποικοδομητικό ρόλο, και άλλες ένα κράτος μέλος το οποίο έχει φάει γερό κράξιμο για την πώληση υπηκοοτήτων αλλά συνεχίζει να εξετάζει «εκκρεμούσες» αιτήσεις λες και αυτές αφορούν κίνητρα για επιδοτήσεις και όχι παράνομο ξεπούλημα διαβατηρίων.
Το τραγικό της υπόθεσης βρίσκεται το ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν παίρνει τα μηνύματα της απαξίωσης της πολιτικής τάξης, αλλά μόνο το μήνυμα πως η αδιαφορία των ψηφοφόρων και η ανικανότητα της αντιπολίτευσης δίνει στο κυβερνών κόμμα τη δυνατότητα να προχωρά με ύφος θριαμβευτή ενώ η μισή χώρα χάνεται.
Η κυβέρνηση θα περάσει και πάλι το αφήγημα πως δεν υπάρχει αλληλεγγύη από την πλευρά της υπόλοιπης ΕΕ (ενώ είμαστε τυχεροί που έχουμε όση αλληλεγγύη λαμβάνουμε), προσπερνώντας το ότι αυτή τη στιγμή που μιλούμε μνημεία και χώροι λατρείας στα κατεχόμενα επιδιορθώνονται με χρήματα της ΕΕ, οι επαφές και οι ανθρώπινες και εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων προωθούνται με Ευρωπαϊκά προγράμματα και μέσω του Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής, τα κατεχόμενα εξακολουθούν να θεωρούνται όχι ξένο σώμα αλλά μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρώπης.
Κάθε μέρα το Κυπριακό τελειώνει, και αδυνατούμε να προλάβουμε και να κατευθύνουμε τις εξελίξεις. Την επόμενη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όταν θα αποχωρούμε απογοητευμένοι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, θα πρέπει να θυμηθούμε το γιατί.
