Του Γιώργου Κακούρη
Τις περασμένες εβδομάδες, τα πολιτικά και μικροπολιτικά κατεστημένα στις δύο πλευρές της Πράσινης Γραμμής (η οποία, όπως αναγκαζόμαστε να υπενθυμίζουμε τους πάντες πλέον, δεν είναι εξωτερικό σύνορο), κλυδωνίστηκαν από τα κύματα που έφεραν καταιγίδες στους μεγαλύτερους «ωκεανούς» με τους οποίους συνδέονται τα ενυδρεία της ε/κ και της τ/κ πολιτικής τάξης.
Στις διοικούμενες από τους Ε/Κ, ελεύθερες από στρατιωτική κατοχή, περιοχές, ο μικροπολιτικός ανταγωνισμός των κομμάτων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης πιάστηκε στη δίνη των μεγάλων ανταγωνισμών μεταξύ των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οι οποίες ήθελαν στην πλειοψηφία τους να στείλουν το μήνυμα σε ηγέτες κρατών μελών πως οι αρχές στις χώρες τους έχουν ευθύνη να διερευνήσουν τις αποκαλύψεις των Pandora Papers, ακόμα και αν αυτές αγγίζουν και τους πλέον υψηλόβαθμους αξιωματούχους.
Έτσι εγκρίθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των ευρωβουλευτών το ψήφισμα στο οποίο αναφέρεται το όνομα του Προέδρου Αναστασιάδη και του Τσέχου πρωθυπουργού Άντρει Μπάμπις, μαζί με άλλους Ευρωπαίους αλλά και προσωπικότητες όπως ο Αζέρος δικτάτορας Ιλχάμ Αλίγιεφ.
Η συμπερίληψη των ονομάτων δεν έγινε μόνο χάρη στις ομάδες των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελεύθερων, των Πρασίνων και της Αριστεράς αλλά και χάρη στην σιωπηρή αποδοχή της από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα το οποίο δεν είχε περιθώριο να καταψηφίσει την ουσία του ψηφίσματος: το κάλεσμα προς τις εθνικές κυβερνήσεις να κινηθούν επιτέλους για να κλείσουν τα παραθυράκια που καθιστούν νομότυπες τις πρακτικές φοροδιαφυγής.
Η μόνη διαφοροποίηση της ομάδας του ΕΛΚ ήταν η κατάθεση τροποποίησης για ονομαστική αναφορά μόνο στον Αντρέι Μπάμπις, η οποία υπερψηφίστηκε (από πλευράς ΕΛΚ), κυρίως από Τσέχους και Γάλλους ευρωβουλευτές. Άλλωστε ο Μπάμπις είναι, θεωρητικά, μέλος των Φιλελευθέρων, και η Γαλλία οδεύει σε εκλογές όπου οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικάνοι ελπίζουν να πάρουν τη ρεβάνς από τον (δημιουργό της σημερινής ομάδας των Φιλελευθέρων) Εμανουέλ Μακρόν.
Όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που η Κομισιόν βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με την Πολωνία. Η οποία πέρα από χώρα με δεσμούς με την Κύπρο που «βρίσκουν τις ρίζες τους στο μεσαίωνα» και «σφυρηλατήθηκαν δια μέσου των αιώνων» όπως είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στον Πρόεδρο Ντούντα πρόσφατα, είναι πλέον και χώρα όπου δοκιμάζεται η ηθική υπεροχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως χώρου σεβασμού στο κράτος δικαίου.
Στις διοικούμενες από τους Τ/Κ, σε κάποιο βαθμό, αλλά κατεχόμενες όχι μόνο από τουρκικό στρατό αλλά κυρίως από επιχειρηματίες, μαφιόζους και συμφέροντα του κύκλου του Ερντογάν περιοχές της Κύπρου, ο Ερσίν Τατάρ βλέπει τους συμμάχους του στο Κόμμα Εθνικής Ενότητας να γίνονται στόχοι ενός βρώμικου πολέμου.
Η διαρροή του προσωπικού βίντεο του - τέως πλέον - μη αναγνωρισμένου πρωθυπουργού των Τ/Κ, μετά και τις απελάσεις Τ/Κ από την Τουρκία και τη διαρροή «λίστας» όσων δεν θεωρούνται αρκετά ενθουσιώδεις υποστηρικτές της Άγκυρας, θύμισαν σε πολλούς στις ελεύθερες περιοχές (ίσως όχι στα κατεχόμενα όπου αυτά τα πράγματα είναι γνωστά) πόσο βαθιά εμπλέκονται παράνομα συμφέροντα και νομότυπες παρανομίες στην καθημερινότητα και στην πολιτική της βόρειας Κύπρου.
Η τ/κ πολιτική τάξη, τουλάχιστον η κεντροδεξιά και η δεξιά που αποφάσισαν να πορευτούν χωρίς κριτική προσέγγιση και αυτόνομη διάθεση δίπλα στο καθεστώς Ερντογάν, ελπίζοντας να πραγματοποιήσουν τα όνειρα για έναν ανεξάρτητο βορρά (ας είναι και υπό κηδεμονία), βρέθηκε εγκλωβισμένη στη σύγκρουση Τουρκικών εγκληματικών στοιχείων, μυστικών υπηρεσιών και της Τουρκικής κυβέρνησης.
Στα μεγάλα λοιπόν σαλόνια της νομιμότητας, των συμφερόντων και των πολιτικών παιχνιδιών της ΕΕ, και στα μεγάλα αλώνια της σύγκρουσης της εγκληματικής μαφίας με την πολιτική μαφία της Τουρκίας και των κατεχομένων, οι Αναστασιάδης και Τατάρ βλέπουν πως τα φέουδα τους δεν μπορούν να λειτουργούν απομονωμένα.
Ούτε η ε/κ πολιτική τάξη μπορεί να συνεχίσει για πάντα να πουλά διαβατήρια και εξυπηρετήσεις αγνοώντας τις υποχρεώσεις που υποτίθεται αναλαμβάνει ως σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος, ούτε η τ/κ πολιτική τάξη μπορεί να προστατεύεται από το παρακράτος της Τουρκίας όταν έχει αποφασίσει να του δοθεί ολοκληρωτικά.
Με άλλα λόγια, αν οι Ε/Κ επιλέξαμε ελληνικό κράτος, και ας είναι μισό, αποδεικνυόμαστε λίγοι στην πρόκληση να σταθούμε δίπλα από άλλα αναγνωρισμένα κράτη. Και αν οι Τ/Κ επέλεξαν «αυτόνομο» κράτος, και ας είναι εξαρτώμενο, ανακαλύπτουν τα όρια αυτής της αυτονομίας.
