Του Γιώργου Κακούρη
Το άρθρο του αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ Χάρη Γεωργιάδη στην «Κ» την περασμένη Κυριακή και το ρητορικό φλερτ με τον «νέο ρεαλισμό» δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, ιδιαίτερα από την μειοψηφία πολιτών, πολιτικών και δημοσιογράφων που ακόμα θεωρεί την ομοσπονδιακή λύση το μόνο βιώσιμο μοντέλο λύσης.
Αν διαβάσει κανείς το άρθρο του κ. Γεωργιάδη με θετική προδιάθεση, η επιχειρηματολογία του παραπέμπει στην αποκεντρωμένη ομοσπονδία. Αν το διαβάσει κανείς με αρνητική προδιάθεση, παραπέμπει στην αποενοχοποίηση του (διασταυρωμένου και καταγραμμένου πλέον) φλερτ του Προέδρου Αναστασιάδη με τη λύση δύο κρατών αμέσως μετά το Κρανς Μοντανά.
Ο κ. Γεωργιάδης δεν καταθέτει συγκεκριμένη πρόταση, παρά τις (σωστές) επικρίσεις του σε όσους διαφωνούν με την ομοσπονδία αλλά δεν καταθέτουν ποτέ πρακτικές εναλλακτικές. Έρχεται έτσι σε αντίθεση με τον ίδιο τον Γλαύκο Κληρίδη, τον οποίο επικαλείται, ο οποίος το 1974 δεν είχε μιλήσει γενικά και αόριστα για την ανάγκη ρεαλισμού.
Η ερμηνεία που θέλει τον Χάρη Γεωργιάδη να θέτει τους προβληματισμούς του στο τραπέζι για να προετοιμάσει τη συζήτηση για εγκατάλειψη της ομοσπονδίας δεν προκύπτει από τυχόν προκατάληψη των λίγων ρομαντικών αναγνωστών.
Κι αυτό γιατί το άρθρο του αναπληρωτή πρόεδρου του ΔΗΣΥ ήρθε λίγο μετά την επιβεβαίωση από τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο στον «Πολίτη» πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης του είχε μιλήσει για δύο κράτη.
Ήρθε μετά που ο Πρόεδρος απέφυγε, μιλώντας στον «Φιλελεύθερο», να διαψεύσει ευθέως τον Αρχιεπίσκοπο, και έριξε την ευθύνη για τη... «μυθολογία που οδήγησε στον ισχυρισμό περί δύο κρατών» στον Έσπεν Μπαρθ Άιντε., χωρίς να ξεκαθαρίσει σε τι βασίστηκε αυτή η μυθολογία.
Όταν ρωτήθηκε αν έχει περάσει από το μυαλό του η ιδέα των δύο κρατών, ο κ. Αναστασιάδης δεν κατάφερε να πει ένα ξεκάθαρο όχι. Επανέλαβε μόνο πως η λύση δεν είναι θέμα του Προέδρου και πως οι Ε/Κ και η διεθνής κοινότητα δεν θα το αποδεχθούν.
Υπάρχει οργανωμένη στρατηγική απενοχοποίησης του στόχου των δύο κρατών από την κυβέρνηση και τον ΔΗΣΥ; Είναι δύσκολο να πιστώσει τέτοια οργάνωση στην κυβέρνηση που τα τελευταία τρία χρόνια μοιάζει ανίκανη να παράξει την όποια στρατηγική (ομοσπονδιακή ή διχοτομική), αντιδρώντας μουδιασμένα στα γκολ που η Τουρκία βάζει σε αφύλακτο τέρμα.
Την ίδια ώρα, ο ΔΗΣΥ εναλλάσσει την προσέγγισή του μεταξύ των προειδοποιήσεων για «εθνικά τσουνάμι» και απραξίας και σιωπής όταν αυτά φτάνουν στις ακτές μας, με γενναίες δόσεις συντηρητικού κομματισμού όταν το απαιτούν οι συνθήκες.
Αυτό που πιθανώς συμβαίνει είναι πως ο κ. Γεωργιάδης προσπαθεί να ισορροπήσει, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα και σε αυτούς που θέλουν να εγκαταλείψουν την ομοσπονδία και σε αυτούς που ακόμα ελπίζουν πως η ε/κ πολιτική τάξη μπορεί να διαχειριστεί μια εξελικτική πορεία σε αποκεντρωμένη ομοσπονδία.
Πώς μπορεί η κυβέρνηση να προτείνει «νέρωμα» της ομοσπονδίας και να βασίζει τα επιχειρήματά της στην έλλειψη προόδου, όταν είναι αποδεκτό από όλους, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, πως φέρει σημαντική ευθύνη για την αποτυχία του 2017;
Η Τουρκία κάνει αυτά που κάνει και έχει τις ευθύνες που έχει. Όμως η εκάστοτε κυπριακή κυβέρνηση έχει και αυτή ευθύνη, κυρίως για τα αυτογκόλ που βάζει. Με το φλερτ του με τα δύο κράτη, για το οποίο έχει γράψει ο Αντρέας Παράσχος στην «Κ», ο Διονύσης Διονυσίου στον «Πολίτη» και το οποίο καταγράφει εσχάτως και ο Κώστας Βενιζέλος στον «Φιλελεύθερο», ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα δυσκολευτεί να πείσει για την αξιοπιστία της ε/κ πλευράς, ακόμα και αν έχει αφήσει αυτές τις σκέψεις πίσω του.
Ναι, υπάρχουν συζητήσεις που θα έπρεπε να γίνουν, όπως το ποια κόμματα και πολιτικές δυνάμεις θέλουν πραγματικά ομοσπονδία, τι εννοούμε με αυτήν, και αν μια εξελικτική λύση ή μια αποκεντρωμένη ομοσπονδία μπορούν να είναι οι συνταγές της επανένωσης.
Όμως η συσσωρευμένη αναξιοπιστία του Προέδρου Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ δημιουργούν ένα συγκεχυμένο τοπίο όπου καμία νέα πρόταση δεν μπορεί να συζητηθεί νηφάλια. Και όπου γενικόλογες τοποθετήσεις, όπως αυτή του κ. Γεωργιάδη, δύσκολα μπορούν να ερμηνευτούν ως κάτι άλλο εκτός από αποενοχοποίηση της διχοτόμησης.
