Τις τελευταίες επτά ημέρες, από την περασμένη Παρασκευή, χάθηκαν τρεις ακόμα ζωές στην άσφαλτο και τραυματίστηκαν πολύ σοβαρά τουλάχιστον άλλα πέντε άτομα. Τρεις ακόμη συνάνθρωποι μας άφησαν την τελευταία τους πνοή στην κρύα άσφαλτο. Δύο ηλικιωμένοι και ένα παιδί 17 χρόνων. Το παρελθόν και το μέλλον της Κύπρου.
Μπαίνοντας στην τελευταία εβδομάδα του 2019 και φθάνοντας κοντά στην ημέρα που θα μηδενίσει το μακάβριο κοντέρ των τροχαίων ατυχημάτων, είναι ώρα για να πάει το μυαλό πίσω στο χρόνο. Με σεβασμό στα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων και με χρέος να αντιμετωπιστεί επιτέλους η ετήσια σφαγή στους δρόμους της Κύπρου με τη σοβαρότητα και τη βαρύτητα που απαιτείται από όλους.
Την 8ετια 2012-19 χάθηκαν στους δρόμους της Κύπρου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας, 400 ζωές. Σε αυτές τις 400 ζωές δεν περιλαμβάνονται οι τραυματίες που πεθαίνουν σε διάστημα πέραν των 30 ημερών από την ημέρα της σύγκρουσης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο χάνονται στους δρόμους «πάνω κάτω» 50 συνάνθρωποι μας.
«Πάνω κάτω 50 ζωές». Αυτή ακριβώς είναι η ψυχρή εικόνα που δείχνουν οι αριθμοί και αυτή ακριβώς είναι η αντιμετώπιση των θυμάτων από τροχαία στα γραφεία των αρμοδίων. Αριθμοί. Ένας πάνω, ένας κάτω, φέτος λιγότεροι, πέρσι περισσότεροι. Για κάποιους νούμερα σε ένα χαρτί ή ένα έγγραφο, για άλλους γονείς, παιδιά, εγγόνια, παππούδες.
Παίρνοντας παράδειγμα από ένα τηλεοπτικό σποτ του Αυστραλιανού κυβερνητικού Οργανισμού TAC που στοχεύει στη στήριξη των θυμάτων από τροχαίες συγκρούσεις και την βελτίωση της οδικής ασφάλειας, ήρθε η ώρα να δοθεί μια απάντηση. Μια απάντηση στο ερώτημα ποιος αριθμός νεκρών από τροχαία ετησίως είναι αποδεκτός για την Κύπρο. Πόσοι νεκροί θεωρούνται ένα «καλό» νούμερο;
Με βάση τις δηλώσεις του Διευθυντή Τροχαίας Αρχηγείου την περασμένη Πέμπτη οι 48, μέχρι τότε, νεκροί ήταν μια κάποια βελτίωση σε σχέση με το 2018. Οπότε το 48 είναι ένας κάπως αποδεκτός αριθμός για την αστυνομία και φανερώνει μάλιστα ότι βελτιωνόμαστε, αλλά σιγά σιγά.
Στο προαναφερθέν Αυστραλιανό τηλεοπτικό σποτ, ένας ανυποψίαστος πολίτης ερωτάται από ένα δημοσιογράφο ποιο αριθμό νεκρών από τροχαίες συγκρούσεις στην πολιτεία της Βικτόρια θεωρεί ως αποδεκτό. Την στιγμή που δίνει την απάντηση του, λέγοντας ότι 70 νεκροί θα ήταν ένα αποδεκτό νούμερο, εμφανίζονται στο βάθος του δρόμου 70 άνθρωποι, ανάμεσα τους πολλά μέλη της οικογένειας του. Κάπου εκεί χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια του. Η ερώτηση επαναλαμβάνεται από το δημοσιογράφο και φυσικά η απάντηση πλέον είναι μηδέν. Ούτε ένας νεκρός από τροχαίες συγκρούσεις δεν πρέπει να είναι αποδεκτός.
Αυτό ακριβώς το ερώτημα, και η απάντηση του, πρέπει να βασανίσει τον κάθε πολίτη στην Κύπρο. Είναι οι 50 νεκροί ετησίως αποδεκτή κατάσταση; Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο αδιάφοροι στον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων; Πως αφέθηκε αυτή η σκληρή πραγματικότητα να επαναλαμβάνεται χωρίς να αγγίζει κανένα πλέον;
Γιατί αποδεδειγμένα αυτό συμβαίνει. Τα φοβερά θανατηφόρα σοκάρουν την κοινή γνώμη για μερικές ημέρες και αμέσως μετά όλα επανέρχονται στην άθλια πραγματικότητα. Ο θάνατος ενός ανάπηρου πολίτη προκάλεσε οργή για μια εβδομάδα. Δεν έφερε καμία αλλαγή όμως στη συμπεριφορά των οδηγών που καταλαμβάνουν με το ζόρι τα πεζοδρόμια με τα αυτοκίνητα τους. Τα συνεχόμενα τραγικά θανατηφόρα με θύματα 16 μοτοσικλετιστές, δεν φαίνεται να συγκινούν κανένα αρμόδιο τόσο ώστε να γίνει μια συντονισμένη στοχευμένη εκστρατεία πρόληψης και σωτηρίας των υποψηφίων θυμάτων δικυκλιστών. Οι θάνατοι από τροχαία έγιναν πλέον καθημερινότητα. Ρουτίνα.
Φανταστείτε ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο. Ανάμεσα τους ένα κοριτσάκι 10 χρόνων, δύο 17χρόνα αγόρια, περισσότεροι άντρες, λιγότερες γυναίκες, μια έγκυος και πολλοί συνταξιούχοι. Όλοι αγαπημένα πρόσωπα κάποιων. Όλοι γονείς, αδέλφια, παππούδες, γιαγιάδες. Συγγενείς, συνάδελφοι, φίλες, γείτονες, σύντροφοι, συμμαθήτριες. Αυτοί χάθηκαν φέτος. Αυτοί χάνονται κάθε χρόνο. Ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο, γεμάτο ζωή και όνειρα. Αναμνήσεις και στιγμές.
Φτάνει.
