Το μέλλον των συγκοινωνιών μέσα στις πόλεις δεν είναι το αυτοκίνητο. Είναι το ποδήλατο, το ηλεκτρικό πατίνι, οι μικρές ευέλικτες συχνές δημόσιες συγκοινωνίες και φυσικά οι πεζοί. Οι προηγμένες χώρες του πλανήτη ξεκίνησαν ήδη να δουλεύουν για την αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων από τα αυτοκίνητα και έχουν ήδη θέσει σε εφαρμογή μακροχρόνια σχέδια για να την πετύχουν. Στην Κύπρο, σε ένα παράλληλο σύμπαν που βρίσκεται σε επιβράδυνση, γίνονται αναπλάσεις αστικών περιοχών αποκλειστικά για να εξυπηρετούν τα αυτοκίνητα. Φτιάχνονται δρόμοι και γειτονιές για την επόμενη εικοσαετία με μυαλά και πρακτικές της προηγούμενης. Χωρίς καμία πρόνοια και διευκόλυνση για άλλους τρόπους μετακίνησης των πολιτών, που παγιδεύονται καθημερινά για ώρες στα αυτοκίνητα τους προσπαθώντας να διανύσουν μικρές αποστάσεις.
Οι πεζοί στην Κύπρο είναι ο εχθρός των οδηγών κάθε είδους οχήματος. Ενοχλούν τόσο πολύ την κυκλοφορία των οχημάτων, που γίνονται συντονισμένες προσπάθειες για την απομάκρυνση τους από τους δρόμους, τις κεντρικές λεωφόρους και τις γειτονίες των πόλεων. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η κατάσταση που επικρατεί στα πεζοδρόμια και στις διαβάσεις. Ούτε μπορεί να εξηγηθεί η τεράστια και αδικαιολόγητη ανοχή που επιδεικνύουν Δήμοι και Αστυνομία στην παράνομη στάθμευση και στη χρήση των πεζοδρομίων και των διαβάσεων μέρα και νύχτα από μοτοσικλέτες διανομής εγγράφων και φαγητού.
Τα πεζοδρόμια, όσα και όπου υπάρχουν δηλαδή, είναι αφιλόξενα και επικίνδυνα. Στενά, σπασμένα, χωρίς φωτισμό, με κάθε λογής εμπόδια και φυσικά γεμάτα αυτοκίνητα. Οι διαβάσεις στα φώτα τροχαίας υπολειτουργούν, ενώ αν ο πεζός έχει την υπομονή να περιμένει τη σειρά του με μεγάλη έκπληξη θα δει ότι έχει λίγα δευτερόλεπτα να περάσει βιαστικά στην απέναντι πλευρά. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να διασχίσει τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας. Το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή αποθάρρυνση των πολιτών να μετακινούνται πεζή, με φυσικό επακόλουθο την αύξηση της χρήσης των αυτοκινήτων για πολύ μικρές αποστάσεις. Παράλληλα η εμπειρία στην μετακίνηση με τα πόδια μειώνεται και οι πεζοί είναι πιο επιρρεπείς σε λάθη. Όλα αυτά όχι μόνο δεν εμπνέουν τους πολίτες να περπατήσουν, είτε προς τον προορισμό τους είτε για βόλτα, αλλά τους εκθέτουν και σε κινδύνους που συχνά πυκνά είναι τόσο μεγάλοι που κοστίζουν ζωές.
Τα δύο τροχαία με θύματα πεζούς που συγκλόνισαν την Κύπρο το τελευταίο διάστημα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα όσων αναφέρθηκαν πιο πάνω. Τον Σεπτέμβριο ένας πολίτης με αναπηρία, έχασε τη ζωή του όταν χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Εκεί που τον ανάγκασαν να κατέβει με το αμαξίδιο του οι γείτονες που είχαν κλείσει το πεζοδρόμιο με τα αυτοκίνητα τους και ο Δήμος που επέτρεψε και ανέχτηκε την τοποθέτηση των κάδων σκουπιδιών και ανακύκλωσης σε χώρους που ανήκουν αποκλειστικά σε πεζούς. Το δεύτερο θανατηφόρο, λίγες μέρες αργότερα, είχε θύμα ένα πολίτη που χτυπήθηκε ενώ προσπαθούσε να διασταυρώσει ένα σημείο χωρίς επαρκή φωτισμό. Ο φωτισμός βελτιώθηκε δύο μέρες μετά το δυστύχημα και δύο μέρες πριν την κηδεία.
Θα περίμενε κανείς ότι τα δύο τραγικά αυτά γεγονότα θα προκαλούσαν μια αντίδραση. Ότι θα είχαν κάποια επίδραση στην συμπεριφορά των πολιτών και μια κάποια κινητοποίηση από τις αρμόδιες αρχές. Δυστυχώς για ακόμα μια φορά, παρόλη την μεγάλη δημοσιότητα που έλαβαν και τον πολύ θυμό του πληκτρολογίου, συνέβη και πάλι το αναμενόμενο. Καμία συμπεριφορά δεν βελτιώθηκε και καμιά αρμόδια αρχή δεν έλαβε οποιοδήποτε μέτρο για να διορθώσει τα κακώς κείμενα.
Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τις αρχές. Τους Δήμους και την Αστυνομία που έχουν ως καθήκον την εξυπηρέτηση και προστασία του πολίτη. Η διαχρονική αδυναμία τους να αντεπεξέλθουν στις αυξανόμενες ανάγκες της σύγχρονης εποχής, έκτισε και συντηρεί λανθασμένες νοοτροπίες και έλλειψη σεβασμού ανάμεσα στους πολίτες προς τους νόμους και τους συμπολίτες τους. Η εφαρμογή των νόμων, η αστυνόμευση και η οργανωμένη δράση εναντίον των παραβατών δεν είναι καθήκον των πολιτών. Όπως δεν είναι ούτε η βελτίωση των υποδομών ή η σωστή ρύθμιση των φώτων Τροχαίας για να εξυπηρετούν και τους πεζούς, παρά μόνο τα αυτοκίνητα.
Η βελτίωση και η αλλαγή των συνθηκών θα επιτευχθούν όταν οι πολίτες αντιληφθούν πως πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι συμπεριφορά, και αυτό σημαίνει να ξεβολευτούν από τις καθημερινές κακές συνήθειες τους. Αυτή είναι η ευθύνη των πολιτών και δεν είναι καθόλου αμελητέα. Η παράνομη στάθμευση και η οικειοποίηση των πεζοδρομίων και των δημοσίων υποδομών μπορεί να διευκολύνουν την δικιά τους ζωή αλλά δυσκολεύουν και θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο τις ζωές των υπολοίπων.
