Είναι στιγμές και ημέρες που η σιωπή είναι μια κάποια λύση. Στιγμές και ημέρες που οι τραγωδίες και το πένθος δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για λόγια, κλισέ εκφράσεις και δηλώσεις copy paste. Όταν σε δύο εβδομάδες χάνονται έξι ζωές στην άσφαλτο, δύο νέοι 19 και 23 χρονών, ένας πατέρας τριών παιδιών και τρεις ηλικιωμένοι, και τραυματιζονται σοβαρά άλλοι τόσοι ηλικίας κάτω των 40 και ένα παιδάκι 14 χρόνων, η σιωπή μπορεί να είναι μια επιλογή. Μπορεί και όχι.
Η επιστροφή στην καθημερινότητα μετά την περίοδο του lockdown μας βρήκε να παρακολουθούμε αμήχανα μια συνεχή αύξηση των σοβαρών και θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων στην Κύπρο. Μετά από μια περίοδο πειθαρχίας και ελέγχου, κινούμαστε ξανά σε δρόμους επικίνδυνους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι τραγωδίες των τελευταίων ημερών προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία και αμφιβολία για το πόσο ελεγχόμενη είναι η κατάσταση και που θα οδηγήσει η άσχημη εικόνα που παρατηρούμε γύρω μας σε όλο το οδικό δίκτυο. Με δύο μήνες περιορισμών στις μετακινήσεις φέτος, έχουμε ξεπεράσει τους νεκρούς της αντίστοιχης περσινής περιόδου και το υπόλοιπο της χρονιάς φαντάζει δύσκολο.
Η σιωπή θα ήταν λύση αν είχαν γίνει όλα όσα έπρεπε και οι τραγωδίες συνέβαιναν λόγω κακών συγκυριών και άτυχων στιγμών. Τότε και μόνο τότε θα μπορούσαν όλοι να μην πουν λέξη. Να περάσουν μια περίοδο περισυλλογής και αυτοκριτικής και να πενθήσουν τα άτυχα θύματα που χάθηκαν παρόλο που όλοι είχαν κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επικρατήσουν συνθήκες ασφάλειας στους δρόμους. Στην περίπτωση της Κύπρου όμως, η σιωπή δεν είναι επιλογή. Δεν είναι επιλογή γιατί σχεδόν κανένας δεν έκανε αυτό που του αναλογεί.
Επομένως η μόνη επιλογή είναι να σπάσουμε τη σιωπή. Να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να συζητήσουμε. Εντονα, θυμωμένα, απελπισμένα. Να ανοίξουμε τη συζήτηση για τα κακώς έχοντα στους δρόμους μας σε όλα τα επίπεδα. Μεταξύ μας στο σπίτι, στις οικογένειες και στις παρέες μας. Συμβουλεύοντας τα παιδιά μας για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν κάθε φορά που κάθονται πίσω από το τιμόνι ή ανεβαίνουν στη μοτοσικλετα. Αντιδρώντας στις κακές συνήθειες των συντρόφων και των φίλων μας ενώ οδηγούν. Δίνοντας το καλό παράδειγμα σε όσους μας θεωρούν πρότυπα και μας μιμούνται.
Να ανοίξουμε τη συζήτηση ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος. Για να σταματήσει ο μονόλογος των αρχών και της Αστυνομίας από τη μια και των συνεχώς διαμαρτυρόμενων παρανομούντων από την άλλη. Να κτιστούν κανάλια επικοινωνίας που θα σπάσουν τον πάγο ανάμεσα στους πολίτες και τους αρμόδιους. Μιας επικοινωνίας που θα μεταφέρει γνώση από όσους την κατέχουν σε αυτούς που την έχουν ανάγκη για να μπορέσουν να καταλάβουν την κρισιμότητα της κατάστασης, ενώ παράλληλα θα δώσει και το μήνυμα από την κοινωνία στις αρμόδιες αρχές πως απαιτείται στοχευμένη δράση και διαφορετικά μέτρα για να σωθούν ζωές.
Οι συνεχείς εκκλήσεις της Αστυνομίας για υπεύθυνη οδήγηση και καλύτερη οδηγική συμπεριφορά πέφτουν στο κενό. Χρειάζονται εμπλουτισμό με πληροφορίες και βοήθεια στο κοινό για να εκτιμήσει τον κίνδυνο και να αντιληφθεί πόσο σοβαρός είναι. Οι πολίτες από την άλλη πλευρά ζητάνε απελπισμένα βελτίωση της κατάστασης στους δρόμους. Ταλαιπωρούνται και κινδυνεύουν σε καθημερινή βάση. Βλέπουν την ατιμωρησία να αυξάνει το θράσος όσων παρανομούν και σημειώνουν συνεχώς την απουσία της Αστυνομίας από τους δρόμους, την οποία όμως ασυνείδητα και ενσυνείδητα εκμεταλλεύονται με κάθε ευκαιρία. Βρισκόμαστε σε μια συνεχή σύγκρουση, με στείρα επίρριψη ευθυνών ανάμεσα στις δύο πλευρές και ανούσιο μονόλογο, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο βελτίωσης των συνθηκών.
Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε και αυτή τη φορά πρέπει να το εννοούμε όλοι. Οι δύο άμεσα εμπλεκόμενοι με την οδική ασφάλεια νέοι αξιωματούχοι, η Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Γιολίτη και ο Αρχηγός Αστυνομίας κ. Παπαθεοδώρου προβαίνουν ήδη σε ενέργειες που έλειπαν τόσα χρόνια από αυτή τη μάχη. Η οδική ασφάλεια εμφανίζεται σιγά σιγά στο προσκήνιο με αναφορές σε ανακοινώσεις και ατζέντες συναντήσεων, αλλά και με διατάγματα και έκτακτες στοχευμένες δράσεις τον τελευταίο μήνα. Είναι προφανές ότι αυτά δεν είναι αρκετά και δεν μπορούν να φέρουν άμεσα αποτέλεσμα και να σώσουν ζωές. Σε αυτό ακριβώς όμως το σημείο είναι που η ευθύνη βαραίνει και εμάς τους ίδιους. Βγάζοντας από την θανατηφόρα εξίσωση των τροχαίων την υπερβολική ταχύτητα, την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, τη χρήση κινητού και προσθέτοντας σωτήριες κινήσεις όπως τη χρήση ζώνης, κράνους και παιδικών καθισμάτων και τη συμμόρφωση στους κανόνες της τροχαίας, η βελτίωση είναι δεδομένη. Αυτή η βελτίωση των συνθηκών στους δρόμους και η επιτυχία και των δύο πλευρών θα έχει ένα τεράστιο όφελος. Θα σώσει ζωές.
Ας μιλήσουμε λοιπόν. Ας ακούσουμε. Ας ανοίξουμε αυτιά και μυαλά για να αναζητήσουμε το καλύτερο για όλους μας και ειδικά για τα παιδιά μας. Ας αλλάξουμε.
