Του Κώστα Ιορδανίδη
Εχει μακρά προϊστορία το όλο θέμα. Ετέθη πρώτη φορά στις 23 Μαρτίου του 1983, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν, με τη μοναδική θεατρικότητα που τον διέκρινε, είχε τηλεοπτικώς ανακοινώσει το δόγμα της Στρατηγικής Αμυντικής Πρωτοβουλίας [SDI], ή «Πόλεμο των Αστρων», όπως ευρύτατα έγινε γνωστό το πρόγραμμα εκείνο στη διεθνή κοινή γνώμη.
Προ πενθημέρου, στις Βρυξέλλες κατά τη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, υιοθετήθη απόφαση που ανακήρυσσε το Διάστημα σε νέο «πεδίο μάχης» της Ατλαντικής Συμμαχίας για την αντιμετώπιση των σημερινών προκλήσεων. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και ουσιαστικότατες διαφορές. Στη δεκαετία του ’80, η απειλή προερχόταν από την ΕΣΣΔ και οι ανησυχίες της Ουάσιγκτον είχαν κλιμακωθεί, όταν λίγους μήνες νωρίτερα, στις 12 Νοεμβρίου 1982, και έπειτα από κάποια χρόνια παρακμής επί της ηγεσίας του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ανεδείχθη ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου ο Γιούρι Αντρόποφ.
Επί έτη πολιτικός ηγέτης της KGB, με ενεργό ρόλο στη βίαιη καταστολή της εξεγέρσεως στην Ουγγαρία το 1954 και της «Ανοίξεως της Πράγας» το 1968, προωθούσε αλλαγές σαρωτικές στο αποσαθρωθέν σοβιετικό σύστημα. Λόγοι πολιτικοί ήταν εκείνοι που ενέπνευσαν τον «Πόλεμο των Αστρων», και όταν τον Φεβρουάριο του 1984 ο Αντρόποφ πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια, το πρόγραμμα ατόνησε και τελικώς εγκατελείφθη.
Σήμερα, η ανακήρυξη του Διαστήματος ως νέου «πεδίου μάχης» δεν αφορά τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά την οικονομική γιγάντωση της Κίνας και στόχος της νατοϊκής πρωτοβουλίας είναι να παρακολουθεί την ανάπτυξη των στρατιωτικών δυνατοτήτων αυτής της χώρας, δίχως παράλληλη ανάπτυξη ευφάνταστων συστημάτων.
Παράλληλα, εκείνη την περίοδο, διάφορες παλινωδίες της Γερμανίας στο θέμα της αναπτύξεως αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς, που είχε τεθεί αρχικώς από τη Βόννη για την εξισορρόπηση της απειλής που έθεταν τα αντίστοιχα σοβιετικά συστήματα SS-20, είχαν δημιουργήσει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στο ΝΑΤΟ από ιδρύσεώς του.
Σήμερα, ο «ταραξίας» είναι ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, που μόλις πρόσφατα διέγνωσε τον «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ, προκαλώντας αντιδράσεις πρωτίστως από τις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης και τη σαφή διαφοροποίηση του Βερολίνου. Ολα αυτά εν όψει των πανηγυρικών εορτασμών των εβδομήντα ετών από την υπογραφή του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Κάτι δεν πάει προφανώς καλά. Και εδώ στη χώρα μας, η ασυναρτησία έπαυσε από ετών να αποτελεί εξαίρεση.
Αλλά όταν αυτή η τάση αρχίζει να προσλαμβάνει πλέον διαστάσεις επιδημικές και σε χώρες-πυλώνες της σταθερότητος του δυτικού συστήματος, τότε διερωτάται κανείς τι πράγματι συμβαίνει. Και ωσάν αυτά να μην αρκούσαν, ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Νίκολας Μπερνς, έσπασε τη σιωπή του και μας προειδοποίησε ότι εάν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάποιο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν πρόκειται να μας βοηθήσει.
Ευτυχώς που οι λέξεις έχασαν πλέον κάθε περιεχόμενο και ο καθείς λέει ό,τι θέλει. Μόνο η Τουρκία εννοεί απολύτως ό,τι λέει, δυστυχώς. Και ας τα λάβουμε κάποτε υπ’ όψιν σοβαρά.
