Του Κώστα Ιορδανίδη
Αυτή η κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη δεν μοιάζει με τις άλλες της Νέας Δημοκρατίας στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Eχει κάποιες αναλογίες ως προς τους στόχους –στον χώρο της οικονομίας– της κυβερνήσεως του πατέρα του, αλλά μέχρις εκεί. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρόεδρος της Ν.Δ. και στη συνέχεια ως πρωθυπουργός (1990- 1993) ήταν πολιτικός των «εσωκομματικών» ισορροπιών και αναλώθηκε σε αυτήν του την προσπάθεια. Αν και κατάφερε να εξασφαλίσει την υποστήριξη της «σκληρής» Δεξιάς, η σύγκρουση με την κραταιά «καραμανλική» τάση, εκπροσωπούμενη από τον Μιλτιάδη Εβερτ, υπέβοσκε διαρκώς.
Η παλαιά διάκριση «Λαϊκών» και «Φιλελευθέρων» άρχισε να αναδύεται εκ νέου στην επιφάνεια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέκτησε την προεδρία της Ν.Δ. δίχως να έχει την υποστήριξη των κομματικών στελεχών ή έστω ελαχίστων μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδος της Ν.Δ., απλώς και μόνον διότι η παραδοσιακή συντηρητική τάση των οπαδών του κόμματος διεσπάσθη καθώς είχε να επιλέξει μεταξύ δύο υποψηφίων για την ηγεσία της Ν.Δ. – τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και τον Απόστολο Τζιτζικώστα. Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ωστόσο, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αναλώθηκε στην επίτευξη «εσωκομματικών» ισορροπιών και επέβαλε, με βαναυσότητα ενίοτε, απόλυτο έλεγχο, υπάγοντας πλήρως τα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου στον έλεγχο του Μαξίμου.
Σε σημείο που, με βάση όσα ίσχυαν στο παρελθόν, να είναι περίπου αναξιοπρεπής η κατοχή υπουργικού χαρτοφυλακίου. Με άλλα λόγια, από την υπουργοκεντρική κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή –την προηγούμενη αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ.–, περάσαμε στο σύστημα του κ. Μητσοτάκη που είναι απολύτως πρωθυπουργικοκεντρικό. Ο ίδιος προσωπικά είναι εξαιρετικά ευγενής προς τους υπουργούς, αλλά πολύ περισσότερο άτεγκτος από ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς. Ο «μικρός» απεδείχθη μεγάλος μπελάς. Η σύνθεση της κυβερνήσεως και η στελέχωση του Μαξίμου αποτελούν αυτές καθεαυτές μια πρόκληση στην παραδοσιακή αντίληψη διακυβερνήσεως.
Οσοι επιδίδονται στην καταμέτρηση «κεφαλών», στη βάση του πολιτικού και ιδεολογικού παρελθόντός τους, τις υπολογίζουν σε κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο. Μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται πως πρόκειται για ένα σύστημα «μετασημιτικό», μόνον που αντί για το «μπλοκάκι» που κρατούσε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, σήμερα έχουμε ηλεκτρονικές καλωδιώσεις, υπολογιστές και όλα τα σύγχρονα. Ενα τόσο συγκεντρωτικό σύστημα θα μπορούσε να προκαλέσει αντιδράσεις. Οχι όμως εάν στη συντηρητική παράταξη –που δεν ταυτίζεται απολύτως με τη σημερινή Ν.Δ.– κυριαρχεί πνεύμα απολύτου νομιμοφροσύνης, όσο διάστημα τουλάχιστον ασκεί στην εξουσία.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν διατρέχει τέτοιον κίνδυνο. Το θέμα είναι εάν θα επιχειρήσει να προκαλέσει περαιτέρω το «παλαιό σύστημα» της Ν.Δ. προτείνοντας υποψηφιότητα στο προεδρικό αξίωμα –πολιτικά απαράδεκτη για τους συντηρητικούς, όπως θρυλείται ευρέως– ή θα στηρίξει μια πιο συμβατική υποψηφιότητα. Δεν είναι η παρούσα κυβέρνηση όπως οι άλλες της Ν.Δ. Δεν είναι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ένας πρωθυπουργός όπως οι προηγούμενοι της Κεντροδεξιάς. Αλλά ούτε καν όπως παλαιότερα ο πατέρας του. Θα δούμε στη συνέχεια...
