Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 2019, το μεταναστευτικό εξελισσόταν σε κύριο αντικείμενο συζήτησης στην Ευρώπη, ακροδεξιά κόμματα βρήκαν έδαφος και άρχισαν να ενισχύονται σημαντικά, επειδή επικαλούνταν την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Αυτό το αντιλήφθηκαν νωρίς κόμματα της Λαϊκής Δεξιάς στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Δημοκρατίας. Το αντιλήφθηκαν όμως νωρίς και στον Δημοκρατικό Συναγερμό, κάποια πρωτοεμφανιζόμενα και φιλόδοξα στελέχη. Τότε, λοιπόν, ο άγνωστος στην ευρύτερη κοινωνία πρόεδρος της Οργάνωσης Νέων Επιστημόνων Μάριος Πελεκάνος προσκαλούσε σε ημερίδα τον ομοϊδεάτη του στο μεταναστευτικό Κωνσταντίνο Μπογδάνο από την Ελλάδα για να μιλήσει για το θέμα. Σε αναρτήσεις του την ίδια στιγμή προέτρεπε την κυβέρνηση να προχωρήσει σε κλειστά κέντρα και απελάσεις, φοβούμενος την αλλοίωση της καθαρότητας του τόπου. «Αν έρθουν αύριο το πρωί άνθρωποι άλλης θρησκείας, άλλων ιδεών, άλλης κουλτούρας, επειδή μας δίνει λεφτά η Ε.Ε. θα πρέπει να τους δεχθούμε;» διερωτάτο, όταν του επεσήμαιναν πως η Κύπρος λαμβάνει σημαντικό κονδύλι από την Ε.Ε. για το μεταναστευτικό και ξεκαθάριζε πως η χώρα μας θα πρέπει να πάψει να αποτελεί ελκυστικό προορισμό για οποιονδήποτε μετανάστη.
Αυτή η ξενοφοβική παράσταση είχε πρόσφορο έδαφος και σίγουρα βρήκε ευήκοα ώτα στην κυπριακή κοινωνία και αυτό φάνηκε από την κατάταξη του νεαρού Πελεκάνου στις βουλευτικές εκλογές. Κάπως έτσι φρόντισε να επιβραβευτεί για το ότι έστριψε εμφανώς το τιμόνι στην ιδεολογική πορεία του ΔΗΣΥ προς τον συντηρητισμό και την ξενοφοβία, διοριζόμενος στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Επιβραβεύτηκε αποτελώντας δηλαδή το πρόσωπο-καθρέφτη του Νίκου Αναστασιάδη. Με τον ίδιο τρόπο και ο άλλοτε αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Νίκος Νουρής, με την προαγωγή του σε υπουργό Εσωτερικών φρόντισε να ξεδιπλώσει όλη την ξενοφοβική και αυταρχική του φαντασία. Άλλοτε προειδοποιώντας πως θα μπουκάρει αν χρειαστεί σε σπίτια, άλλοτε με τοποθέτηση συρματοπλεγμάτων που θα εμποδίζουν τους μετανάστες και σίγουρα, χαρακτηρίζοντας αναρχικά στοιχεία τους πολίτες που υποστήριζαν τα δικαιώματα μεταναστών έξω από το Πουρνάρα. Το πρόσφορο έδαφος του συντηρητισμού όμως, οσμίστηκε προς έκπληξη πολλών και ο Χάρης Γεωργιάδης. Το πρόσωπο που αποτελούσε για χρόνια τον κύριο εκφραστή της αστικής Λευκωσίας είδε πως το μνημόνιο δεν πουλούσε αρκετά. Είδαμε έτσι να λανσάρει τον περιβόητο και θολό νέο ρεαλισμό ως σχολή σκέψης στο Κυπριακό, να σιγοντάρει τη θέση του προέδρου για ανάκληση διαβατηρίων, τον είδαμε ακόμα και να συμμερίζεται θέσεις ακαδημαϊκών που στηρίζουν την πολιτική κόστους στην Τουρκία.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το σκίσιμο της σελίδας μετά από οδηγίες του γραφείου του υπουργού, η πειθαρχική δίωξη του εκπαιδευτικού Γιώργου Γαβριήλ ήταν η λογική κατάληξη των πραγμάτων. Η λογική κατάληξη σε όλο αυτό το παράλογο που ζούμε τελευταίως, έτσι; Τα οργανωμένα εκπαιδευτικά σύνολα δεν αντέδρασαν μπροστά στη σημειολογία και τις προεκτάσεις της κίνησης να σκίζονται σελίδες βιβλίου από το υπουργείο. Κανένας εκπαιδευτικός, που με ευκολία έβγαινε στους δρόμους και διεκδικούσε υποτίθεται καλύτερη παιδεία, δεν έβγαινε στον δρόμο για να αντιδράσει απέναντι στο βασικό: στην ελεύθερη έκφραση, την κριτική σκέψη και στην ανοχή στην αμφισβήτηση. Έστω κι αν αυτό που αμφισβητείται δεν τον βρίσκει σύμφωνο. Και αν δεν ήθελαν οι εκπαιδευτικές οργανώσεις να αντιδράσουν γι’ αυτό, ας αντιδρούσαν από συναδελφική αλληλεγγύη.
Αυτή τη σιγή ιχθύος των εκπαιδευτικών που έχουν τη δύναμη να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις, τους ολοφυρμούς μέρους της κοινωνίας που ένιωθαν πως εξευτελίζονται τα θεία εντόπισαν κι άλλοι και φρόντισαν να κερδίσουν πόντους. Ο Παύλος Μυλωνάς, που ενώ ήταν γνωστό πως παραιτήθηκε από εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΚΟ από το καλοκαίρι, φρόντισε να δώσει ιδεολογικές προεκτάσεις σήμερα, συνδέοντας την παραίτησή του με τη στάση του κόμματος γύρω από τη δίωξη Γαβριήλ. Ένας βουλευτής - πρώην δημοσιογράφος που θα έπρεπε να πάλευε για την ελευθερία της έκφρασης βγήκε στα κανάλια και ζητούσε την κεφαλή του Γαβριήλ επί πίνακι. Το ίδιο και ο βουλευτής - εκπαιδευτικός Χρύσανθος Σαββίδης, που εξανίστατο στο κρατικό κανάλι για τα όρια της κοινωνίας που ξεπερνιούνται και για τον γυμνό Ιησού που επηρεάζει τους ορθόδοξους χριστιανούς. Τόσο σκοταδισμό είχαμε να δούμε από τον Μεσαίωνα. Και τόση υποκρισία αν μας επιτρέπεται. Τι είναι όμως χειρότερο, ο άκρατος συντηρητισμός ή η πολιτική του juke box; Ένα είναι να είσαι συντηρητικός και να το πιστεύεις, και άλλο να ενισχύεις τα χειρότερα ένστικτα της κοινωνίας, απλώς γιατί πουλά. Αυτό ακριβώς αποτελεί τη χειρότερη έκφανση του τυχοδιωκτισμού που όχι μόνο δεν παίρνει την κοινωνία μπροστά, αλλά είναι έτοιμη να της ξυπνήσει οργή, μίσος και φανατισμό προκειμένου να επιβιώσουν κάποιοι σε αυτό το σύστημα. Ένστικτα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον σκοταδισμό αλλά κυρίως οδηγούν στο έλλειμμα δημοκρατίας.
