Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 2000 η κοινή διαπίστωση των δημοσκόπων διεθνώς ήταν ότι η εποχή των ιδεολογιών έχει περάσει πολλοί αναθάρρησαν. Δεν ήταν λίγα τα όσα είχαν προηγηθεί κατά την ψυχροπολεμική περίοδο και οι κοινωνίες ανάρρωναν ακόμα από τις πληγές των ιδεολογικών αγκυλώσεων και διαχωρισμών. Ήταν μία μορφή ελπίδας για το μέλλον το μείγμα ιδεών και θέσεων.
Η εποχή επέβαλλε το ένα κόμμα «να φορά» τις θέσεις του άλλου και επεδίωκε την «τριγωνοποίηση». Μία τρίτη θέση δηλαδή, όχι απλώς μεταξύ παλαιάς θέσης των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά υπεράνω τους όπως έλεγε ο Dick Morris. Βρετανοί αναλυτές, όπως ο Willets, θεωρούσαν πως η επιτυχία του Μπλερ οφειλόταν στο ότι προσέφερε «ένα μείγμα καλιφορνέζικου καπιταλισμού και σουηδικού κράτους πρόνοιας». Έθετε μάλιστα ως συνταγή επιτυχίας το γεγονός ότι ο Μπλερ, την περίοδο τουλάχιστον της ακμής του, μπορούσε να διαφημίσει ένα σαμπουάν που κάνει τα μαλλιά λεία και που εξαφανίζει παράλληλα την πιτυρίδα, σπάζοντας όλους τους κανόνες.
Από την τριγωνοποίηση, το μείγμα πολιτικών ιδεών και το σαμπουάν που κάνει λεία τα μαλλιά, ενώ παράλληλα εξαφανίζει την πιτυρίδα μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά. Γιατί είναι ένα θέμα το μπόλιασμα θέσεων, άλλο όμως το ξεχείλωμα ιδεών προς ικανοποίηση όλων των ακροατηρίων.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός υπόκειται στον νόμο της φθοράς. Είναι το θέμα των κυβερνητικών χειρισμών, είναι η αλαζονεία που έρχεται αναπόφευκτα με τη μακρά διακυβέρνηση, είναι όμως και η απουσία πλάνου για την επόμενη μέρα. Μπορούσε για καιρό, στο όνομα της πολυφωνίας, να διατηρεί όλα τα σχοινιά. Να έχει για παράδειγμα την Καίτη Κληρίδου να μιλάει για τη λύση του Κυπριακού και την ίδια στιγμή τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους να υποστηρίζει κάτι εντελώς διαφορετικό. Άλλες εποχές, άλλα πολιτικά πρόσωπα και άλλα ήθη. Σήμερα η κοινωνία θέλει να ξέρει κατά πόσο ο ΔΗΣΥ είναι φιλελεύθερο, συντηρητικό κόμμα. Αν είναι υπέρ της λύσης ή ρέπει προς τον Ορμπανισμό. Σήμερα ο Δημοκρατικός Συναγερμός χάνει τον βασικό κρίκο που συνέδεε όλες αυτές τις διαφορετικές δυνάμεις κάτω από την ίδια στέγη: τον κίνδυνο έλευσης της Αριστεράς στην εξουσία. Το πολιτικό προσωπικό του κόμματος έχει επαναπαυθεί στην πρωτιά, στο πολιτικό απόθεμα της κρίσης. Μόνο το γεγονός ότι ελάχιστοι υποψήφιοί του προβάλλουν το σήμα του κόμματος και οι πλείστοι επικαλούνται την αλλαγή, θα έπρεπε να κινητοποιήσει την Πινδάρου.
Βεβαίως από όλο αυτό δεν κερδίζει το ΑΚΕΛ. Το κόμμα της Αριστεράς έχει χάσει το σημαντικότερο πλεονέκτημα: το ηθικό έρεισμά του. Σε αυτό το πλαίσιο παρακολουθεί με αμηχανία τη φθορά της κυβέρνησης, αδυνατώντας να κεφαλαιοποιήσει. Είναι το κόμμα που πρεσβεύει πιστά τον Κομμουνισμό, τη ριζοσπαστική Αριστερά ή την Κεντροαριστέρα; Ούτε βεβαίως φέρεται να έχει πείσει τους 42.000 ψηφοφόρους που έχασε το 2016, ότι έχει συγκεκριμένη ταυτότητα και συγκεκριμένο πλάνο για το μέλλον. Μπορεί από την άλλη να πείσει το ΔΗΚΟ ότι θα ηγηθεί της πάταξης της διαφθοράς και της προσπάθειας διάσωσης της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας;
Συνεπώς ποια είναι η λύση σε όλο αυτό; Ο θυμός; Η ψήφος διαμαρτυρίας ή ο πειραματισμός; Την περασμένη Τετάρτη 600 και πλέον πρόσωπα υπέβαλαν υποψηφιότητα με το πρόσχημα πως η παρουσία τους στη Bουλή θα μας σώσει. Κάποιοι εξ αυτών έφυγαν και με εξώδικο, καθώς ήταν αρνητές της μάσκας. Ένα απέραντο φρενοκομείο λοιπόν δεν πρόκειται να μας σώσει. Τη στιγμή μάλιστα που η αξιοπιστία του τόπου κρέμεται από μία κλωστή και το Κυπριακό βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή του, οι εναλλακτικές δεν είναι ελπιδοφόρες. Κάποιοι από τους πολίτες μας στο πλαίσιο της οργής θα ψηφίσουν με ευκολία την πιο επικίνδυνη μορφή ιδεολογίας: το ΕΛΑΜ. Κανονικοποιώντας το και αγνοώντας πλήρως ό,τι επικίνδυνο πρεσβεύει. Όπως κάποιοι θα ψηφίσουν και την Άννα Θεολόγου παρά το τυχοδιωκτικό του όλου εγχειρήματός της.
Σε όλο αυτό δεν έχουμε κανέναν λόγο να αμφισβητούμε τις προθέσεις των Οικολόγων. Νοουμένου ότι το Κίνημα θα βγει και θα μιλήσει ξεκάθαρα για το τι λύση επιδιώκει. Έχουμε καεί με τον χυλό και η δήλωση του στελέχους τους ότι τώρα που τέλειωσε το Κυπριακό το Κίνημα θα πάρει τα πάνω του, σε συνδυασμό με τη βολική απουσία του Θεοπέμπτου από τη Γενεύη, δεν μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον τους.
Δεν επιδιώκουμε βεβαίως ιδεολογικοποίηση που όζει αγκυλώσεων. Επιδιώκουμε συνδιαμόρφωση ξεκάθαρων πολιτικών. Σαφείς θέσεις στο Κυπριακό, στην οικονομία και στον εκσυγχρονισμό του κράτους και όχι λαϊκισμό. Αυτές τις θέσεις πρέπει να επιδιώξουμε ως πολίτες που θέλουμε να πάρουμε τον τόπο μας μπροστά. Πρόσωπα με όραμα. Όχι φωνασκίες, όχι συναισθηματικές εξάρσεις και εύηχα συνθήματα. Διαφορετικά το χρώμα της κάλπης προμηνύεται πολύ μαύρο. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι πως νέες περιπέτειες βρίσκονται προ των πυλών. Και αυτή η φορά ίσως να είναι μοιραία.
