Της Μαρίνας Οικονομίδου
«My name. Please don’t forget my name» επαναλάμβανε ένα δεκατριάχρονο ασυνόδευτο αγόρι, σε βουλευτές όταν είχαν βρεθεί την περασμένη βδομάδα στο Πουρνάρα για να αξιολογήσουν από κοντά την κατάσταση. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το έκανε. Τι ακριβώς πέρασε σε αυτή τη μικρή διαδρομή της ζωής του για να νιώσει την ανάγκη να μην τον ξεχάσουν, να μη χαθεί ή να μην ξεχαστεί μόνος σ’ έναν τόπο αθλιότητας.
Ένας τόπος αθλιότητας δεν είναι όμως μόνο τα όσα έζησε ο 13χρονος για να φτάσει μέχρι εδώ, τείνει –φοβάμαι–να γίνει και το Πουρνάρα. Ένας χώρος που ενώ δημιουργήθηκε για να υποδεχθεί 600 άτομα, αυτή τη στιγμή βρίσκονται 2.500. Οι τουαλέτες δεν αρκούν, η δυσοσμία επικρατεί και ο χώρος υπερχειλίζει με βοθρολύματα. Δωδεκάδες στριμώχνονται σε δωμάτια - κοντέινερ, κάποιοι από αυτούς έχουν στρώμα, άλλοι κοιμούνται πάνω σε κουβέρτες. Και βεβαίως αυτοί θεωρούνται οι τυχεροί. Άλλοι μένουν σε αντίσκηνα μέσα στις λάσπες, ενώ όσοι είναι κρούσματα κορωνοϊού, ή νέες αφίξεις, βρίσκονται κυριολεκτικά στους δρόμους. Που για να ζεσταθούν τη νύχτα, ανάβουν φωτιά, κλέβοντας ξύλα από τους κατοίκους της περιοχής.
Δεν ξέρω αν αυτές τις εικόνες είχε στο μυαλό του ο Νίκος Νουρής, όταν λίγες μέρες προηγουμένως έλεγε στο ΑΚΕΛ πως κατέστησε την Κύπρο μεταναστευτικό παράδεισο. Οι άνθρωποι που κοιμούνται στο έδαφος, που παρακαλούν να μη βρέξει για να μην πλημμυρήσουν τα αντίσκηνά τους, που ζουν μέσα σε βοθρολύματα είναι ο μεταναστευτικός παράδεισος του υπουργού Εσωτερικών; Θα υποθέταμε πως ο ίδιος βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα. Την κατάσταση όμως στο Πουρνάρα την γνωρίζει καλά ο Νίκος Νουρής. Και δεν θέλω να φανταστώ πως ο στόχος της κυβέρνησης είναι η εξαθλίωση όλων αυτών των ανθρώπων προς παραδειγματισμό των υπολοίπων που όπως πιστεύει θα θέλουν να έλθουν στην Κύπρο.
Θα πει κάποιος: Μα καλά, όταν η Κύπρος δεν μπορεί να αντέξει τόσους μετανάστες τι πρέπει να κάνει μία κυβέρνηση; Πρωτίστως μία κυβέρνηση δεν πρέπει να χάσει ποτέ την ανθρωπιά της και την ενσυναίσθησή της. Όμως ακόμα κι αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, υπάρχει η νομιμότητα, οι διεθνείς συμβάσεις που διέπουν το προσφυγικό. Αυτές τις συμβάσεις τις έχει υπογράψει η χώρα μας. Και δεν μπορεί να αγνοεί ότι ο κάθε πρόσφυγας έχει δικαιώματα που πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού. Προφανώς και η κατάσταση στην Κύπρο έχει ξεφύγει, προφανώς και οι ροές μεταναστών είναι πολλές. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα έπρεπε να χειριστεί ορθότερα τη Συνθήκη του Δουβλίνου, και όσο κι αν τα υπόλοιπα κράτη μέλη κουνούν το δάκτυλο επικριτικά, τόσο αποδεικνύεται πως στην πράξη δεν είναι τόσο αλληλέγγυα όσο διατείνονται πως είναι, εμείς οφείλουμε να λάβουμε μέτρα. Το μέτρο δεν είναι να κρατάς τους ανθρώπους μέσα στην εξαθλίωση. Το μέτρο είναι η μετακίνηση μέρους αυτών στο κέντρο φιλοξενίας στις Λίμνες και οι γρηγορότερες διαδικασίες εξέτασης των αιτήσεων των αιτητών πολιτικού ασύλου. Ήδη η Κομισιόν διαβεβαιώνει πως σε αυτό τουλάχιστον μπορεί να βοηθήσει με προσωπικό, με κονδύλια, αλλά και με τη μεθοδολογία.
Αυτό οφείλει να κάνει ένα κράτος που θέλει να ονομάζεται ευρωπαϊκό, διευκολύνοντας και τους γύρω κατοίκους. Το ανησυχητικό όμως, με τον Νίκο Νουρή και τις πολιτικές του, που όποτε στριμώχνεται επικαλείται το συμφέρον της χώρας, βλέπει παντού εχθρούς και τουρκολάγνους, είναι πως έχει συγκεκριμένο ακροατήριο. Ξέρει σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται κάθε στιγμή. Όπως και το ΕΛΑΜ που τόλμησε να υποβάλει πρόταση να σταυρωθεί το κονδύλι για τη στήριξη των παιδιών με μεταναστευτική βιογραφία. Το κονδύλι βασικά που μαθαίνουν ελληνικά αυτά τα παιδιά.
Το ότι αυτές οι πολιτικές επικρατούν σήμερα, έπρεπε να είναι χαστούκι σε όλους εμάς που θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Που στην πορεία της ζωής μας, μέσα στις δυσκολίες, τις ταλαιπωρίες και τις απογοητεύσεις μας, θεωρήσαμε πως άνθρωποι, που ψάχνουν μία νέα ζωή μετά την εξαθλίωση, είναι η δική μας κόλαση. Η αιτία της δικής μας κόλασης και όσων μας συμβαίνουν. Και που αφήσαμε αυτή την κηλίδα της ορμπανοποίησης να μεγαλώνει ανησυχητικά. Πρωτίστως μέσα μας.
