Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ο Μιχάλης Τσιντσίνης είχε αποτυπώσει με τον καλύτερο τρόπο στην «Καθημερινή» Ελλάδας την πάλη της Δεξιάς, όταν ξεκίνησε η συζήτηση για τη διαγραφή Μπογδάνου από τη Νέα Δημοκρατία. «Όποτε η Δεξιά φοβήθηκε τη Δεξιά της», υποστήριζε, «κατέληξε να την πριμοδοτεί, ενώ όποτε χειραφετήθηκε από την αγωνία του ακρωτηριασμού, ξεβοτάνισε τα ζιζάνια που την απειλούσαν».
Το θυμήθηκα παρακολουθώντας την εξαγγελία ιδεολογικοπολιτικού συνεδρίου του ΔΗΣΥ την περασμένη βδομάδα. Το αποτέλεσμά του, όπως έλεγε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, θα αποτελεί ένα από τα κύρια συστατικά του προγράμματος για τη διακυβέρνηση της χώρας για το 2023-2028. Πρόσθετε πως είναι έτοιμος να σπάσει τα τείχη της Πινδάρου, καθώς προτεραιότητα της παράταξης ήταν πάντα το καλό του τόπου και όχι τα μικροπολιτικά συμφέροντα.
Δεν ξέρω πόσο το ιδεολογικοπολιτικό συνέδριο αποτελεί ένα προεκλογικό αφήγημα του Αβέρωφ Νεοφύτου ότι επαναπροσδιόρισε τις αρχές του Δημοκρατικού Συναγερμού και με τον ίδιο τρόπο είναι σε θέση να αναδιαμορφώσει την χώρα. Αν όμως η κίνηση αυτή έχει έστω και ένα ψήγμα ειλικρίνειας, αν δηλαδή όντως έχει ως στόχο να πάρει τον τόπο μπροστά, θα μπορούσαν να επανασυστηθούν στην κοινωνία, αρχίζοντας με μία τολμηρή αυτοκριτική.
Τολμηρή κριτική για το γεγονός ότι την τελευταία πενταετία και παρά τις βαρύγδουπες τοποθετήσεις Αβέρωφ Νεοφύτου, το κόμμα παρασύρθηκε από τα μικροπολιτικά συμφέροντα και συμπαρέσυρε μαζί της και μία κοινωνία έτοιμη να διοχετεύσει όπου μπορεί την οργή της.
Είναι, λοιπόν, ο ΔΗΣΥ ένα κόμμα φιλελεύθερο ή βαθιά συντηρητικό; Γιατί τον παρακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια, να υιοθετεί ρητορική και να βγάζει μπροστά πρόσωπα που έρεπαν και στον λαϊκισμό αλλά και στον ρατσισμό. Από τα περιβόητα ερωτήματα που έθεταν στις ευρωεκλογές για την υποψηφιότητα Νιαζί, στις ξενοφοβικές δηλώσεις του Μάριου Πελεκάνου, μέχρι και τον αυταρχισμό του υπουργού Εσωτερικών Νίκου Νουρή. Που τη μία έλεγε δημοσίως και με κάθε ελαφρότητα για την ύπαρξη τζιχαντιστών στην Κύπρο και την άλλη τοποθετούσε ένα συρματόπλεγμα 10 χιλιομέτρων στην Πράσινη Γραμμή για να αποτρέψει τους μετανάστες. Από το νεύμα Αβέρωφ Νεοφύτου στο ΕΛΑΜ για να ψηφίσουν την Αννίτα Δημητρίου πρόεδρο της Βουλής, μέχρι και την αλλαγή πλεύσης του Νίκου Αναστασιάδη στο Κυπριακό. Όλο αυτό δεν έχει καμία θέση σε ένα φιλελεύθερο κόμμα αλλά κυρίως δεν έχει θέση σε ένα σοβαρό κόμμα.
Είναι ένα κόμμα που επικεντρώνεται στην ενίσχυση της μεσαίας τάξης ή στην τυφλή υπακοή συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων; Η πολιτική των πύργων, η μετατροπή του Κυπριακού Προγράμματος Επενδύσεων στα μέτρα συγκεκριμένης κάστας ανθρώπων, ενός προγράμματος που επωφελήθηκε το μισό Υπουργικό, το γραφείο του προέδρου αλλά και ο οικογενειακός του περίγυρος δεν ωφελούν τη μεσαία τάξη που δούλευε τόσο καιρό έντιμα και παρακολουθεί να γίνεται περίγελος διεθνώς.
Είναι ο ΔΗΣΥ το κόμμα των μεταρρυθμίσεων όπως διατυμπανίζει και της πάταξης της κομματοκρατίας; Αν ισχύει το πρώτο, για ποιο λόγο υπέσκαπτε το ΓεΣΥ; Αν επιδιώκει τον τερματισμό της κομματοκρατίας, γιατί δεν αντέδρασε στον διορισμό Γιαννάκη, γιατί δεν έκανε κριτική για τους συμβούλους που συνωστίζονται στο Προεδρικό και μετατρέπονται μαγικά σε υπαλλήλους αορίστου χρόνου; Αν επιδιώκει τη διαφάνεια τότε γιατί οι ευρωβουλευτές του καταψήφισαν ένα ψήφισμα που ζητούσε τερματισμό της φοροδιαφυγής;
Όμως το κυριότερο είναι να απαντήσει στο τι λύση βλέπει στο Κυπριακό. Στηρίζει τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία του Κληρίδη, το ενιαίο κράτος της Ελένης Σταύρου, ή τον νέο ρεαλισμό όπου η διχοτόμηση προκύπτει εκ των πραγμάτων του Χάρη Γεωργιάδη;
Σε αυτή τη νέα προσπάθεια, ο ΔΗΣΥ δεν πρέπει να φοβηθεί να ξεριζώσει τα δικά του ζιζάνια. Κάνοντας μία τολμηρή παραδοχή όσων πολιτικών πλήγωσαν και όσων διέσυραν το κράτος. Μόνο έτσι θα καταφέρει να κάνει μία νέα σοβαρή αρχή και μόνο έτσι θα αποφύγει να συμπαρασυρθεί με τις σκιές στο κληροδότημα Αναστασιάδη. Που για να είμαστε ειλικρινείς, συνένοχοι αυτών των σκιών είναι και οι ίδιοι. Άλλοτε με τα ζήτω με τα μπράβο, άλλοτε με τη σιωπή τους και άλλοτε με την επιτήδεια ουδετερότητά τους.
