Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ποιους ηγέτες κρίνει η ιστορία και ποιους ηγέτες ο λαός; Ο λαός συχνά αποθεώνει αυτούς που πάνε με το ρεύμα. Που αρέσκονται στα πανηγύρια, στους θεατρινισμούς και ύστερα πληρώνουν τον λογαριασμό του πάρτι. Η ιστορία όμως είναι εκεί για να κρίνει ηγέτες για το τι υποσχέθηκαν αρχικά, ποιες ήταν οι προθέσεις τους και τι τελικά έκαναν στην πράξη. Η ιστορία κρίνει ηγέτες για το πώς παρέλαβαν ένα κράτος και πώς το παρέδωσαν.
Θα είναι συνεπώς αυστηρή και με όσους ηγήθηκαν αυτού του τόπου. Από τον Μακάριο των 13 σημείων, ο οποίος φρονούσε πως «δεν πρέπει να σπεύσωμεν [για λύση]» καθώς όπως έλεγε «έχουμε ήδη μια καθαρά ελληνική κυβέρνηση». Θα είναι αυστηρή με τον Σπύρο Κυπριανού, ο οποίος υποσχόταν πως είχε «ένα τοππάκι διαβεβαιώσεις» ότι δεν θα ανακηρυχθεί το ψευδοκράτος και πιάστηκε στον ύπνο. Με τον Βασιλείου, που λόγω της αλαζονείας του έχασε τις εκλογές, αλλά και με τον Γλαύκο Κληρίδη της μεραρχίας και του ενεργού ηφαιστείου. Θα είναι σκληρή με τον Τάσσο που κλείστηκε στο δωμάτιό του, αρνούμενος να διαπραγματευτεί το Σχέδιο και αργότερα οδηγούσε στον διχασμό με τη στάση του μία ολόκληρη κοινωνία. Θα είναι σκληρή και με τον Χριστόφια και τις πολιτικές του που οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή.
Και τον Νίκο Αναστασιάδη βεβαίως θα κρίνει η ιστορία. Το διαισθανόταν από το 2004, όταν προσπαθώντας να πείσει τη βάση του Συναγερμού να στηρίξει το Σχέδιο Ανάν έλεγε πως «τούτη είναι η ώρα της αλήθειας. Είναι η ώρα που η Ιστορία κτυπά την πόρτα μας κι εγώ δεν θα την αγνοήσω. Γι’ αυτό σας παρακαλώ ας μετατρέψουμε αυτή την ευκαιρία σε μία συλλογική επιλογή που με το ‘ναι’ στο δημοψήφισμα ανοίγει τον δρόμο για την επανένωση της Κύπρου».
Τότε θεωρούσε πως εκείνο το σχέδιο, που καταργούσε το μονομερές δικαίωμα επέμβασης, αλλά διατηρούσε τον μικρό αριθμό στρατευμάτων εσαεί και τις εγγυήσεις ως τη μόνη λύση για να ανοίξει ο δρόμος της επανένωσης, κατήγγειλε τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Τάσσο Παπαδόπουλο για περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης ιδεών στην Κύπρο και τον χαρακτήριζε απορριπτικό.
Σήμερα οι σκέψεις του και ίσως και οι θέσεις του άλλαξαν άρδην. Είναι όμως, είτε το θέλει είτε όχι, το πρόσωπο του οποίου έλαχε η μοίρα να λύσει το Κυπριακό. Είτε φέρνοντας στο τραπέζι μία κοινά αποδεκτή λύση για την επανένωση της πατρίδας, είτε με την κήρυξη του αδιεξόδου. Το αδιέξοδο όπως όλα δείχνουν κηρύχθηκε εκείνη τη νύχτα στο Κραν Μοντάνα, όταν ο Αντόνιο Γκουτέρες αποχαιρετούσε και ευχόταν καλή συνέχεια σε Κύπριους του Βορρά και του Νότου.
Σήμερα, όμως, και παρά το αδιέξοδο, ο ίδιος με αφορμή τη διαρροή των εγγράφων των Ηνωμένων Εθνών για το Κραν Μοντάνα από τον «Φιλελεύθερο», νιώθει μάλλον δικαιωμένος. Και αυτό φαίνεται με την τοποθέτησή του πως δεν θέλει να σχολιάσει, «ούτε ομάδα δημοσιογράφων, δυστυχώς, που εδώ και τέσσερα χρόνια προσπαθούν με κάθε τρόπο, όχι απλά να διαστρέψουν την αλήθεια και τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και να υποσκάψουν ακόμα και το κύρος του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Ιστορία θα τους κρίνει και θα με κρίνει».
Υπάρχει αλήθεια κανείς που αμφισβητεί την αδιαλλαξία της Τουρκίας; Που αμφιβάλλει ότι φέρει ακεραία την ευθύνη; Υπάρχει κανείς που θα του ζητούσε να αποδεχτεί τις εγγυήσεις; Προφανώς κανένας. Η ιστορία θα κρίνει όμως τι παρέλαβε και τι παρέδωσε ο Πρόεδρος. Και επειδή ο Νίκος Αναστασιάδης φαίνεται πως άρχισε να σκέφτεται την υστεροφημία του αν κρίνουμε από αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, θα πρέπει να εξηγήσει αυτό για το οποίο δέχτηκε κριτική και δεν αφορούσε το δείπνο στο Κραν Μοντάνα. Να εξηγήσει όλη αυτή τη φημολογία περί λύσης δύο κρατών. Μία λύση δύο κρατών που βάσει δημοσιευμάτων βολιδοσκοπούσε Ευρωπαίους ηγέτες με το γνωστό πλέον «εσύ τι νομίζεις»; Μία λύση δύο κρατών που ο Αρχιεπίσκοπος αποκάλυψε πως του είχε εκμυστηρευθεί σε κάποια στιγμή και ο Ε/κ διαπραγματευτής παραδέχτηκε ευσχήμως. Για όλα αυτά λοιπόν καταγγέλλεται ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος σήμερα έχει βγάλει το πατριδόμετρο σε δημοσιογράφους και πολιτικούς κύκλους. Αυτή τη φημολογία όφειλε να κόψει μαχαίρι μόλις είχε ξεκινήσει. Όχι να την αφήσει να αιωρείται υποσκάπτοντας ο ίδιος το κύρος του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας αλλά και τον τόπο. Για όλο αυτό θα τον κρίνει η ιστορία. Το τραγικό όμως, είναι πως εξαιτίας και όλων αυτών των χειρισμών, είναι ο ίδιος ο τόπος που θα αποτελεί ιστορία.
