Της Μαρίνας Οικονομίδου
Κάθε κίνηση στη δημόσια σφαίρα, κάθε δήλωση, αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί πολιτική πράξη. Τι γίνεται, όμως, όταν οι εποχές ευνοούν το πολιτικό και κυρίως το ιδεολογικό κενό; Όταν οι εποχές και οι πολίτες προτιμούν το ωραίο περιτύλιγμα και παραλείπουν την ουσία; Το 2013, όταν ο Νίκος Αναστασιάδης αναλάμβανε την εξουσία, κύριος στόχος που προωθείτο ήταν να μπουν σε θέσεις εξουσίας τεχνοκράτες, καθώς το πολιτικό προσωπικό αποτελούσε για την εποχή μίασμα. Ο Χάρης Γεωργιάδης το εξηγούσε με τον δικό του δηκτικό τρόπο τότε, ότι ο Νίκος Αναστασιάδης σίγουρα δεν θα κυβερνήσει με τον Κυρίτση, τον Συλικιώτη και τη Σωτηρούλα και προετοίμαζε το έδαφος για νέα πρόσωπα. Πρόσωπα απεγκλωβισμένα από τον κομματικό μηχανισμό και τις «ιδεολογικές αγκυλώσεις».
Και κάπως έτσι, ο Νίκος Αναστασιάδης δεν κυβέρνησε με τον Συλικιώτη, τον Κυρίτση και τη Σωτηρούλα, αλλά φρόντισε να πλασάρει την πρώτη του θητεία, ως τη διακυβέρνηση στην οποία θα ηγηθούν οι σαραντάρηδες τεχνοκράτες. Είδαμε έτσι τον απολιτικοποιημένο αλλά με ισχυρές γνωριμίες Γιώργο Λακκοτρύπη στο πηδάλιο του υπουργείου Ενέργειας, τον μετριοπαθή και μέλος της θρονικής επιτροπής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου Κώστα Καδή στο υπουργείο Παιδείας και τον άγνωστο στο πολιτικό προσκήνιο Μάριο Δημητριάδη να αναλαμβάνει το υπουργείο Συγκοινωνιών και Έργων. Ο Γιώργος Λακκοτρύπης, ο οποίος όπως διαβάζαμε από τα ΜΜΕ είχε άριστες σχέσεις με τις πετρελαϊκές εταιρείες, διαβεβαίωνε ότι στις αρχές του 2015 θα ξεκινήσουμε να πουλάμε το φυσικό μας αέριο. Έστω κι αν φυσικό αέριο δεν είδαμε, έστω κι αν η Τουρκία τρυπούσε σε οικόπεδα αδειοδοτημένα σε ενεργειακούς κολοσσούς που θα θωράκιζαν κατά τα άλλα την ΑΟΖ μας, μύτη δεν έσπασε για την επικοινωνιακή φούσκα που δημιούργησε που ουδεμία σχέση είχε με την πραγματικότητα. Και ποτέ δεν του ζητήσαμε τον λόγο. Μόνο τον αποχαιρετήσαμε πριν από λίγους μήνες, γιατί ο ίδιος είχε άλλες δουλειές να προλάβει. Ο Κώστας Καδής, μετά το φιάσκο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, το καραμπινάτο βόλεμα της δασκάλας-μέλους του Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ στις Βρυξέλλες και τη διαρροή των θεμάτων των γραπτών εξετάσεων των διορισίμων, μεταφέρθηκε –με απαίτηση του αρχιεπισκόπου– στο Υπουργείο Γεωργίας και Περιβάλλοντος και ακόμα δεν ακούσαμε τι έχει να πει για τα όσα περιβαλλοντικά εγκλήματα διαπράττονται καθημερινά. Όμως το εγχείρημα των τεχνοκρατών δεν τελείωσε εκεί. Ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τεχνοκράτη να ήταν ο Κώστας Χαμπιαούρης στο υπουργείο Παιδείας. Τις μέρες και τα έργα του τα παρακολουθήσαμε όλοι με αποκορύφωμα τις κοινές αρχές και αξίες που μοιραζόταν όπως μας ενημέρωσε με το ΕΛΑΜ αλλά και την κρίση κυβέρνησης – εκπαιδευτικών.
Στην πρώτη διακυβέρνηση, ωστόσο, ο Νίκος Αναστασιάδης είχε και πολιτικά πρόσωπα. Εκείνοι έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά τις κρίσιμες στιγμές. Σήμερα, η απολιτικοποίηση της κυβέρνησης παίρνει επικίνδυνες προεκτάσεις. Από την περίπτωση της Έμιλυς Γιολίτη μέχρι και το προσωπικό του Λόφου. Στην κρίση που διέρχεται πρώτα ο τόπος και μετά η κυβέρνηση, ο πρόεδρος χρειάζεται πρόσωπα γύρω του που θα τολμούν και να αμφισβητήσουν αποφάσεις του, αλλά και όταν χρειαστεί να πέσουν στη φωτιά για υποστηρίξουν τις κυβερνητικές αποφάσεις. Όχι που λένε ζήτω και μπράβο μετά από κάθε θερμόαιμή του απόφαση. Η απολιτικοποίηση του κυβερνητικού σχήματος έχει οδηγήσει στο χάος. Ας μη μεταφερθεί αυτό το χάος και στη Βουλή.
Η κρίση στην οποία διέρχεται ο τόπος απαιτεί να βγουν μπροστά πρόσωπα με καθαρά πολιτικό υπόβαθρο. Πρόσωπα με όραμα και γενναίες πολιτικές θέσεις. Πρόσωπα τουλάχιστον με γνώση. Είδαμε στο παρελθόν πού μας οδήγησαν οι δημόσιες σχέσεις. Είδαμε πού οδήγησε η ψήφος οίκτου και συμπάθειας και τα κινήματα αχταρμάς. Αν τους συμπαθούμε, ας πάμε μαζί τους για καφέ, ας γελάσουμε με τα αστεία τους, αλλά όχι και να τους ψηφίσουμε. Όλα αυτά δεν θα πρέπει να έχουν θέση στη νέα Βουλή. Πρόσωπα που τυχοδιωκτικά παίζουν με το λαϊκό αίσθημα για να κερδίσουν ψήφους, πρόσωπα που μόνο φωνάζουν και ενισχύουν τον φόβο. Και κυρίως πρόσωπα που δεν είναι έτοιμα να πουν ευθαρσώς τη θέση τους στα καίρια ζητήματα για να κερδίσουν ψήφους και συμπάθεια.
Και επειδή οι καιροί είναι πλέον επικίνδυνοι, ο λαϊκισμός ενισχύεται επικίνδυνα αλλά κυρίως επειδή δεν θέλουμε να γίνουμε μία ακυβέρνητη Βαβέλ, όπου η τοξικότητα και το μίσος θα κυριεύσει, ας δώσουμε τώρα, προτού να είναι αργά, προσοχή, σε αυτό το πολιτικό κενό που διογκώνεται. Προτού αυτό το κενό μας συμπαρασύρει όλους μαζί του.
