Τα στρατόπεδα

Όταν την εβδομάδα που πέρασε, η Ολλανδή δημοσιογράφος Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ κατάγγελλε τον Έλληνα Πρωθυπουργό ότι ψεύδεται για το μεταναστευτικό, χαρακτηρίζοντάς τον ναρκισσιστή, η ελληνική κοινή γνώμη χωρίστηκε αμέσως σε δύο στρατόπεδα. Είμαστε άραγε με την Ολλανδή δημοσιογράφο που προασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών ή μήπως με τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Η δημοσιογραφία έχει ενίοτε άποψη, έχει όμως και κώδικες. Όχι για να είναι αρεστή στους κατέχοντες την εξουσία, αλλά για να κάνει σωστά τη δουλειά της. Να υποβάλλει σκληρές μεν ερωτήσεις σε πολιτικά πρόσωπα αλλά να διατηρεί παράλληλα τον ελάχιστο σεβασμό στους θεσμούς. Αν η δημοσιογραφία θέλει να διαφέρει κάπου από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι με την παράθεση στοιχείων παρά την ανεξέλεγκτη έξαρση συναισθηματισμών, χαρακτηρισμών που στο τέλος κάνουν τον ίδιο τον δημοσιογράφο το κύριο θέμα. Τη στιγμή που όλα τα φώτα θα έπρεπε να ήταν στο μεταναστευτικό και τη διαχείρισή του.

Οι δημοσιογράφοι κρινόμαστε για τη δουλειά μας. Όμως κρίνονται και τα πολιτικά πρόσωπα. Και για τη συμπεριφορά τους αλλά και για την κοινωνία που θα αφήσουν πίσω τους με τα έργα και τις πράξεις τους. Έτσι και ο Έλληνας πρωθυπουργός, ενώ θα μπορούσε να απαντήσει με στοιχεία στην Ολλανδή δημοσιογράφο, ενώ θα μπορούσε να αναδείξει την αδικία που υφίσταται για παράδειγμα η Ελλάδα σε σχέση με άλλα κράτη μέλη στο μεταναστευτικό, επέλεξε να τοποθετηθεί συναισθηματικά, παίζοντας με το εθνικό γόητρο του μέσου Έλληνα πολίτη. Η δημοσιογράφος έγινε Ολλανδή έγινε ξαφνικά φιλότουρκη, αφήνοντας αιχμές για την προσωπική της ζωή. Ποιον όμως ενδιαφέρει όλο αυτό;

Το εθνικό γόητρο, η επίκληση στο συναίσθημα είναι ίδιον των καιρών. Όπως και η κατασκευή εχθρών. Το είδαμε και νωρίτερα στην Ελλάδα, όταν ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος αναδημοσίευε λίστα σχολιάζοντας ότι τα ονόματα παιδιών με μεταναστευτική βιογραφία στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο είναι η συντριπτική πλειοψηφία.

Το είδαμε και στην Κύπρο όταν στο ίδιο πλαίσιο και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Μάριος Πελεκάνος, ο οποίος όταν ήταν Πρόεδρος της ΟΝΕ, έκρινε καταλληλότερο τον κ. Μπογδάνο να μιλήσει για το μεταναστευτικό, παρουσίαζε λανθασμένα στοιχεία παιδιών με μεταναστευτικό βιογραφικό για να ενισχύσει τον φόβο. Το ότι οι αριθμοί που παρουσίασε ήταν λάθος είναι βεβαίως η υποσημείωση όλης αυτής της αισχρότητας. Είναι όμως αρκετό για να δείξει είτε την ανεπάρκεια στο να καταγράψει σωστά τα στοιχεία είτε την μοχθηρία της να χρησιμοποιήσει ακόμη και ψεύδη για να ενισχύσει τον φόβο.

Όμως εμείς δεν θέλουμε μία κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τον φόβο ως τη λύση. Δεν θέλουμε μία κυβέρνηση στην οποία εργαλειοποιούνται παιδιά για να επιτείνουν το αίσθημα της ανασφάλειας και της μισαλλοδοξίας. Αυτό από μόνο του επιβεβαιώνει πως η κατάσταση έχει ξεφύγει. Θα θέλαμε μία κυβέρνηση που έχει συγκεκριμένη στρατηγική. Που χρησιμοποιεί με ψυχραιμία στοιχεία και επιχειρήματα στις Βρυξέλλες για να διορθώσει την όποια αδικία υφίσταται στο μεταναστευτικό. Μία κυβέρνηση που παράλληλα σέβεται το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όχι μία κυβέρνηση εσωτερικής κατανάλωσης.

Το γεγονός ότι οι «κράχτες» του μεταναστευτικού είναι ο Μάριος Πελεκάνος και ο Νίκος Νουρής, ο οποίος λίγες μέρες προηγουμένως άφησε υπονοούμενα για δημοσιογράφο που αμφισβήτησε την ορθότητα των πολιτικών του, λέει πολλά. Το μεταναστευτικό εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της Ευρώπης. Απαιτεί ψυχραιμία, απαιτεί ανθρωπιά. Απαιτεί παράλληλα τα σωστά άτομα στις σωστές θέσεις. Αυτά δεν είναι ούτε ο συγκεκριμένος κυβερνητικός εκπρόσωπος ούτε ο εν λόγω υπουργός Εσωτερικών. Όχι επειδή έχουμε κάτι προσωπικό μαζί τους, αλλά γιατί ο τρόπος που πολιτεύονται πλέον είναι άκρως επικίνδυνος.

Όπως όμως όλα δείχνουν, αυτοί αποτελούν απλώς τον κομιστή της πολιτικής της κυβέρνησης. Μίας πολιτικής που έχει ως στόχο την επικράτηση του φόβου αντί της ελπίδας. Που στόχο έχει τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και τον διχασμό μας σε στρατόπεδα. Την πολιτική Νουρή και Πελεκάνου ωστόσο την ξέρουμε. Το πιο θλιβερό όμως σε όλο αυτό, είναι όλοι αυτοί οι προοδευτικοί που σιώπησαν σε αυτή την κυβερνητική ξεφτίλα. Όλοι αυτοί είναι απλά συνένοχοι. Και όταν σε λίγους μήνες θα διεκδικούν την προεδρία ή άλλα αξιώματα, έτσι όπως μοίρασαν τον κόσμο σε στρατόπεδα κι εμείς με τη σειρά μας, θα θυμόμαστε σε ποια πλευρά της ιστορίας στάθηκαν.