Το φάντασμα της αντιπολίτευσης

Ενόσω έκλεινε ένας χρόνος από τη δημοσιοποίηση του βίντεο του Al Jazeera, το οποίο συντάραξε μεν την κυπριακή κοινή γνώμη, οδήγησε σε παραίτηση τους πρωταγωνιστές, Δημήτρη Συλλούρη και Χριστάκη Τζιοβάννη, αλλά η όποια λογοδοσία για όσα έγιναν έμεινε στο συρτάρι, η Επιτροπή Θεσμών αποφάσιζε να λογοκρίνει τη συζήτηση των Pandora Papers. Τα Pandora Papers που είχαν προκύψει λίγες μέρες πριν, είχαν συνταράξει το πολιτικό σκηνικό διεθνώς και, μεταξύ άλλων, ενέπλεκαν το δικηγορικό γραφείο Νίκος Αναστασιάδης. Όμως, όσο στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο το θέμα λάμβανε προεκτάσεις, όσο οι ξένοι δημοσιογράφοι καλούσαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να τοποθετηθεί για την εμπλοκή του ονόματός του, στην Κύπρο, ήταν μία ηλιόλουστη Τετάρτη. Η συζήτηση του εν λόγω θέματος μπλοκαριζόταν, καθώς όπως έλεγε ο πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών Δημήτρης Δημητρίου ήταν μία ακόμα προσπάθεια του ΑΚΕΛ να κτυπήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μία συνεχής προσπάθεια που άρχισε να ενοχλεί.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Γιώργος Λουκαΐδης διαμαρτυρήθηκε και κατήγγειλε προσπάθεια συγκάλυψης του θέματος. Όμως ανέμενε αλήθεια ότι θα υπερψήφιζε μία τέτοια συζήτηση το κυβερνών κόμμα; Ο ΔΗΣΥ εμφανώς, διά του Δημήτρη Δημητρίου και Νίκου Γεωργίου, καταψήφιζε την εγγραφή ενός θέματος που θα έφερνε σε δύσκολη θέση και το κόμμα και την κυβέρνηση. Μαζί τους συνέπλευσε ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους και η πλάστιγγα για να κλείσει συνοπτικά το θέμα έγειρε από τον βουλευτή της Δημοκρατικής Παράταξης Μαρίνο Μουσιούττα διά της αποχής του.

Δεν ήθελε λοιπόν ούτε μαντικές ικανότητες ούτε ιδιαίτερα υψηλό δείκτη νοημοσύνης για να αντιληφθεί κάποιος πώς θα ενεργούσαν. Και επειδή ούτε υψηλό δείκτη νοημοσύνης χρειάζεται ούτε μαντικές ικανότητες, προκαλεί απορία η ατζαμοσύνη με την οποία χειρίστηκε το όλο θέμα η αντιπολίτευση. Ένα θέμα όπως τα Pandora Papers, παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες από το κυπριακό κοινοβούλιο, εξαιτίας του ότι η αντιπολίτευση δεν είχε κατάλληλα αντανακλαστικά να οργανωθεί καταλλήλως κάνοντας το προφανές: να φροντίσει τη μέρα που θα ενέγραφαν ένα τέτοιο θέμα να έχουν παρόντες όλους τους βουλευτές τους. Και το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ.

Η αντιπολίτευση είχε καεί από τον χυλό και θα έπρεπε πλέον να έχει καλύτερα αντανακλαστικά, καθώς αυτό που συνέβη ήταν μία μικρότερη εκδοχή του Βατερλό που στήθηκε κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την ανάδειξη του Προέδρου της Βουλής. Τότε, που ενώ η αντιπολίτευση θα έπρεπε να στήνει ένα κοινό αντιπολιτευτικό μέτωπο, απέναντι σε μία κυβέρνηση που όπως διακήρυτταν ήταν διεφθαρμένη και οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση, τσακώνονταν μεταξύ τους για το ποιος θα είναι υποψήφιος για την προεδρία της Βουλής. Κατέληγαν όμως αποσβολωμένοι να παρακολουθούν τη σύμπλευση ΔΗΣΥ-ΕΛΑΜ με τη Δημοκρατική Παράταξη που κατά τα άλλα στήριζε Πρόεδρο κοινής συναίνεσης να εκλέγουν στην Προεδρία της Βουλής βουλευτή του ΔΗΣΥ.

Και ακόμα και τότε, ενώ είχαν όλους τους λόγους να μιλήσουν για ξέπλυμα του κυβερνώντος κόμματος προς το ΕΛΑΜ, για πλήρη σύμπλευση και την απαρχή μιας νέας ανίερης συμμαχίας στη Δεξιά, να ανησυχήσουν για την πορεία των πραγμάτων, το κάθε κόμμα εξαφανίστηκε. Παρακολουθούσε τον Αβέρωφ Νεοφύτου να πανηγυρίζει ότι έσπασε τη γυάλινη οροφή και να διατείνεται πως μαζεύει πιο εύκολα ψήφους από κεράσια.

Και επειδή ακριβώς εμπεδώθηκε μέσα τους ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου κερδίζει κάθε μάχη, συναίνεσαν και το ΔΗΚΟ και το ΑΚΕΛ στο να αναβληθούν οι τοπικές εκλογές. Μεταξύ κατεργαρέων, όμως, καλή είναι η ειλικρίνεια. Αν φοβούνται να δίνουν εκλογικές μάχες, ας γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Όχι να διεκδικούν και την εξουσία.

Κάποιοι θα παρακολουθούν αμήχανοι, άλλοι θα αναδιπλωθούν ατάκτως. Ατάκτως γιατί αν κρίνουμε από τα όσα λέει τελευταίως ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ότι δεν αποκλείεται να συμπλεύσουν στις προεδρικές εκλογές με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, το κόμμα το οποίο κατήγγειλαν μέχρι προχθές ως το πιο διεφθαρμένο, την κυβέρνηση που όπως υποστήριζαν μας οδηγεί στη διχοτόμηση, τότε το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Αυτό δεν είναι λοιπόν αντιπολίτευση, αλλά παιδική χαρά. Και δεν είμαστε σίγουροι τι είναι το χειρότερο: Μία αντιπολίτευση που είναι όντως τόσο ανίκανη να χειριστεί τα προφανή ή μία αντιπολίτευση που για τους δικούς της λόγους αρνείται να παίξει τον τόσο σημαντικό ρόλο της;