Της Μαρίνας Οικονομίδου
Κάποιος γίνεται ηγέτης, είχε γράψει κάποτε ο Μίμης Ανδρουλάκης, όταν το εσωτερικό του ρολόι συγχρονίζεται με το ρολόι της ιστορίας. Δεν γνωρίζω αν είναι η εποχή μας που δεν γεννά ηγέτες, αν αυτοί δεν υπάρχουν ή απλώς το δικό τους ρολόι δεν συγχρονίζεται με αυτό της ιστορίας. Το σίγουρο είναι πως σε μία περίοδο πολιτικού ελλείμματος και η κοινωνία και η παρούσα πολιτική ηγεσία ανακαλούν το παρελθόν. Κάποτε εξιδανικεύοντάς το, άλλες φορές προχωρώντας –ας μας επιτραπεί ο όρος– και σε καπηλεία.
Αν κάποιος για παράδειγμα, έκανε μία βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εβδομάδα που πέρασε θα παρατηρούσε πως πλειάδα μελών, στελεχών και υποψηφίων βουλευτών του ΔΗΣΥ αναρτούσαν φωτογραφίες τους μαζί με τον Τάσο Μητσόπουλο. Όλοι είχαν εξάρει το ήθος του, που «τόσο λείπει από την πολιτική σκηνή», άλλοι υπογράμμιζαν τη μετριοπάθεια και την ευγένεια που τον διακατείχε και οι τολμηροί έκαναν λόγο ακόμα και για δικό του πολιτικό ρεύμα που τους άφησε κληροδότημα.
Δεν γνωρίζω, αν είχε δικό του πολιτικό ρεύμα ο Μητσόπουλος. Όλοι όμως είχαν ανάγκη να ταυτιστούν μαζί του. Να ταυτιστούν προφανώς με το πολιτικό του ήθος, σε μία περίοδο που κάτι τέτοιο μάλλον δεν ευδοκιμεί στο πολιτικό μας σύστημα. Και βεβαίως ο Τάσος Μητσόπουλος δεν είναι η εξαίρεση, καθώς το πιο τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί ο ιδρυτικός ηγέτης του κόμματος Γλαύκος Κληρίδης.
Την κληριδική σχολή σκέψης, τις κληριδικές αρχές και αξίες, κατάφερε με κάποιο παράδοξο τρόπο να τις οικειοποιείται τόσο το φιλελεύθερο ακροατήριο του κόμματος όσο και το συντηρητικό. Και προτού προχωρήσουμε στην ουσία, είναι ίσως καλό στο μέλλον να συζητήσουμε για το πώς ένα κόμμα, το οποίο ιδρύθηκε αντιτασσόμενο στην προσωπολατρεία προς τον Μακάριο, που επαγγέλλεται τον φιλελευθερισμό, τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο των ιδεών, εγκλωβίζεται στο να λατρεύει πρόσωπα.
Είναι όμως θέμα προσώπων, δικαίωσης των αποθανόντων, εξιδανίκευσης του παρελθόντος, οι λανθασμένες πολιτικές ο λόγος που η σημερινή πολιτική κατάσταση επιδεινώνεται; Ίσως όλα τα παραπάνω. Έχουμε ως αποτέλεσμα λοιπόν τον Σπύρο Κυπριανού από συνωμοσιολόγο να αναβαπτίζεται οραματιστής, ο Τάσσος Παπαδόπουλος από απορριπτικός να παίρνει προεκτάσεις εθνάρχη, ο Γλαύκος Κληρίδης των S-300 να αποτελεί εκπρόσωπο του πατριωτικού ρεαλισμού και τον Δημήτρη Χριστόφια που μετά το Μαρί ξεσήκωσε πορείες έξω από το Προεδρικό, να χαρακτηρίζεται κυνηγημένος λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων.
Ίσως λοιπόν οι συναγερμικοί σήμερα να τηρούν αποστάσεις ασφαλείας από τον επί 20 χρόνια ηγέτη τους και επί δύο θητείες αρχηγό κράτους Νίκο Αναστασιάδη και τον Αβέρωφ Νεοφύτου, επιλέγοντας τον Κληρίδη και τον Μητσόπουλο, ίσως όμως σε πενήντα χρόνια από σήμερα η σημερινή απαξίωσή τους να αλλάξει άρδην. Ίσως ο Νίκος Αναστασιάδης να δοξάζεται για τον ρεαλισμό του, ο Αβέρωφ Νεοφύτου για τη σοφία του, ο Νικόλας Παπαδόπουλος για τη διεκδικητικότητά του και ο Άντρος Κυπριανού να χειροκροτείται για την διορατικότητά του.
Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται. Όλη αυτή η αμετροέπεια, ο παροξυσμός, η υποκρισία των αντιπάλων, όταν πρόκειται για αποθανόντες, κρύβει κάτι: την σημερινή πολιτική ένδεια. Και λέμε ένδεια, γιατί μία ανασκόπηση των δημοσκοπήσεων καταδεικνύει πως οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες δεν πείθουν ούτε το δικό τους ακροατήριο! Όσοι λοιπόν νιώθουν την ανάγκη να επικαλούνται το ήθος του Μητσόπουλου, τον ρεαλισμό του Κληρίδη, τον πατριωτισμό του Τάσσου, την ανθρωπιά του Χριστόφια θα πρέπει να μας πουν τι τους δίδαξε η ιστορία τους. Χωρίς ασθενή ή επιλεκτική μνήμη βεβαίως, αλλά και με σεβασμό. Σεβασμό προς τους αποθανόντες αλλά και προς τον ίδιο τον εαυτό τους.
Θα πρέπει να δουν τι παρακαταθήκη θα αφήσουν οι ίδιοι για το μέλλον. Γιατί καλό το μνημόσυνο, καλές οι αναρτήσεις για τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη με την υπογραφή των υποψηφίων από κάτω, καλή και η εθνική υπερηφάνεια ανεμίζοντας σημαίες, αλλά αν θέλουμε να αποδώσουμε τιμές για το ένδοξο παρελθόν μας και να τιμήσουμε τα πολιτικά πρόσωπα που άφησαν τη δική τους ιστορία, ας αρχίσουμε να γράφουμε και εμείς τη δική μας ιστορία. Σταματώντας να σπαταλούμε απλώς το όποιο πολιτικό απόθεμα μάς άφησαν και αποδεικνύοντας μέρα με τη μέρα τη δική μας πολιτική γύμνια.
