Της Μαρίνας Οικονομίδου
Λέχθηκε από τον Αβέρωφ Νεοφύτου στο alphanewslive και καταγράφεται: «Ο τόπος για να μπορεί να έχει ελπίδα χρειάζεται κάποιοι να χταρούν, να μουζωθούν, να καούν, να πονέσουν, να τους βρίσεις, να τους ξιτιμάσεις, για να κρατείται η χώρα στη σωστή πορεία. Εγώ αυτός είμαι, αυτός θα παραμείνω! Να μπαίνω μια ζωή μες στη φωθκιά να προσπαθώ να την σβήνω. Όχι να κρατώ αποστάσεις άμπατζιαι πιάσει με λίο, η λαύρα της φωθκιάς…».
Δακρύζοντας διαμήνυε πως δεν πρόκειται να δεχτεί να κόψουν ένα κομμάτι της πατρίδας και να τη διχοτομήσουν, ασχέτως αν ο αναπληρωτής πρόεδρος του κόμματός του υποστήριζε έναν μήνα προηγουμένως πως η διχοτόμηση συντελείται εκ των πραγμάτων και εξέφραζε την ετοιμότητά του να πάει ακόμα και κολυμπώντας στη Γενεύη. Θα μπορούσαν, λοιπόν, να ειπωθούν πολλά για τα κίνητρα, αν είναι αγνά, ή αν η Πινδάρου μελέτησε τις δημοσκοπήσεις, και αντιλαμβάνεται τη ζημιά που προκαλούν οι χειρισμοί Αναστασιάδη, στο ίδιο το κόμμα λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές και αποφάσισε να ξεκινήσει τα μονόπρακτα. Το θέμα, βεβαίως, δεν είναι τι θα πούμε εμείς, αλλά ποιον πείθουν όλα αυτά. Γιατί, η ακυβέρνητη Βαβέλ που περιέγραψε ο συναγερμικός πρόεδρος, μέσα στην οποία ο ίδιος αδιαμαρτύρητα χτέρνεται, μουζώνεται και καίγεται (sic), έχει δημιουργηθεί από συγκεκριμένες πολιτικές.
Μεθοδευμένα, αυτά τα οκτώ χρόνια, φρόντισαν να καλλιεργήσουν τέτοιες προσδοκίες στον κόσμο για τη θέση που καταλαμβάνει η χώρα μας στο γεωπολιτικό σκηνικό, ώστε να εντυπωθεί στο υποσυνείδητο πολλών πως η λύση του Κυπριακού αποτελεί υποσημείωση.
Μόνο να πιάσει κανείς όσα δήλωναν στο ενεργειακό αρκεί. Τότε που ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Λακοτρύπης διαβεβαίωνε πως το 2015, θα ξεκινούσαμε να πουλάμε το φυσικό αέριο. Μία εξέλιξη, που εκτός του ότι θα οδηγούσε στον πλουτισμό της χώρας, θα καθιστούσε την Κύπρο, όπως έλεγαν, γεωπολιτικό παίχτη. Και ενώ το φυσικό αέριο προφανώς δεν πουλήθηκε το 2015, οι τουρκικές προκλήσεις ενισχύονταν, την ίδια ώρα διαβεβαίωναν πως ένα γαλλοϊταλικό τόξο θωρακίζει την ΑΟΖ και οι Τριμερείς αποτελούν εχέγγυο σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο. Διατυμπάνιζαν, μάλιστα, ως τη μόνη λύση το Eastmed και θύμωναν, όταν οι γνώστες διατύπωναν τη δυσκολία της κατάστασης. Αντιθέτως, παρουσίαζαν στο παρασκήνιο τη διακρατική αυτή συμφωνία, ως απάντηση στο μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης. Σε αυτό το πλαίσιο πού χώρος για επίλυση του Κυπριακού; Μόνο που οι ανησυχίες για το Eastmed επιβεβαιώνονται όσο περνά ο χρόνος, η Τουρκία βρήκε γεωτρύπανο, τρυπάει το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» και κανείς από τους συμμάχους μας δεν αντιδρά.
Τότε, όμως, όταν έκτιζαν μύθους απόρθητου φρουρίου και πλουτισμού, δεν βρέθηκε κάποιος στο κυβερνών κόμμα να χαμηλώσει τον πήχη και να θυμίσει πως το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε σεΐχηδες, αλλά να λύσουμε το Κυπριακό.
Δεν είδαμε την Πινδάρου να αντιδρά μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα. Μόνο έναν χρόνο αργότερα μουρμούριζε κάτι για εθνικό τσουνάμι και όταν ο πρόεδρος συνοφρυώθηκε όλοι σώπασαν. Ούτε όταν ο Νίκος Αναστασιάδης αμφισβητούσε δημοσίως την πολιτική ισότητα, βγήκε κάποιος να αντιδράσει. Αντιθέτως, επειδή τα focus group ευνοούσαν την αντιπαλότητα με τους «άλλους», κτίσαμε ολόκληρο προεκλογικό αφήγημα στις ευρωεκλογές του 2019 για τον κίνδυνο της τ/κ ψήφου.
Γιατί τα θυμηθήκαμε όμως όλα αυτά σήμερα; Γιατί εμείς δεν επιδιώκουμε ούτε να χταρεί, ούτε να μουζωθεί ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Δεν αναμένουμε καν ανάληψη πολιτικής ευθύνης ως κόμμα που κυβερνά τα τελευταία οκτώ χρόνια. Τους υπενθυμίζουμε μόνο πως το ιστορικό τους είναι ιδιαίτερα βεβαρημένο σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς στο Κυπριακό και επειδή καήκαμε με τον χυλό, έχουμε κάθε λόγο να κρατούμε επιφυλάξεις από βαρύγδουπες δηλώσεις μπροστά στην κάμερα. Αν στόχος είναι η λύση, αντί να πάει ο Αβέρωφ Νεοφύτου στην Εζεκία Παπαϊωάννου, στον Γιώργο Βασιλείου και στον Ιωάννη Κασουλίδη, οι οποίοι δεν κυβερνούν, ας ανηφορίσει στον προεδρικό λόφο και να τα πει όλα αυτά. Αν κάποιος πρέπει να πειστεί για την αναγκαιότητα λύσης του Κυπριακού και για την πολιτική ισότητα, είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αντί να μουζωθούν, να χταρούν και να πονέσουν, όπως λένε, ας κάνουν τα αυτονόητα. Ας διαχειριστούν με σεμνότητα το μεγάλο ζητούμενο: τη διάσωση αυτού του τόπου του οποίου όλοι εμείς είμαστε οι συνιδιοκτήτες. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, έχουμε κάθε δικαίωμα και να τους αμφισβητήσουμε και να τους κρίνουμε εκ του αποτελέσματος.
