Το 1996, ήταν μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονιά για την Κύπρο. Τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού παραμένουν μέχρι και σήμερα, στα χρόνια της λήθης, χαραγμένα ανεξίτηλα στις μνήμες όσων τα ζήσαμε, αφού βιώσαμε στο πετσί μας τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης επίθεσης του τουρκικού στρατού στην ελεύθερη περιοχή της Αμμοχώστου. Η πανευρωπαϊκή αντικατοχική πορεία των μοτοσικλετιστών εκείνη τη χρονιά γράφτηκε για πάντα στην ιστορία, τόσο για τις διαστάσεις της και τα μηνύματά της όσο και για τη δολοφονία δύο Ελληνοκυπρίων, των Ισαάκ και Σολωμού από το Παραλίμνι, που συμπεριλήφθηκαν στο πάνθεον των ηρώων μας.
Όλα όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες μάς έφερναν ξανά αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα του νησιού, την κατοχή. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφορεί και ο δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου με τίτλο «Στου αιώνα την παράγκα», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου υπογράφει ο ποιητής Άλκης Αλκαίος, τα τρία ο Κώστας Λαχάς και από ένα η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Γιώργος Κακουλίδης. Ο «δωρικός» Δημήτρης Μητροπάνος ζωντανεύει, εκείνη τη χρονιά, με τον λυρισμό της φωνής του, στίχους και μουσικές μοναδικές.
Από εκείνο το cd, είχε ακουστεί πολύ από τα ραδιόφωνα το τραγούδι «Πάντα γελαστοί» σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη», έγραφε ο ποιητής και τραγούδαγε ο Μητροπάνος. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στους δύο Κύπριους ήρωες και ξαδέρφια, Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, οι οποίοι δολοφονήθηκαν ο μεν πρώτος από τους «Γκρίζους Λύκους» κατά τη διάρκεια της πανευρωπαϊκής αντικατοχικής διαδήλωσης των μοτοσικλετιστών, ο δε δεύτερος αφού πυροβολήθηκε από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο την ώρα που προσπαθούσε να κατεβάσει την τουρκική σημαία με το τσιγάρο στο στόμα. Οι δύο δολοφονίες έγιναν στη νεκρή ζώνη στην περιοχή της Δερύνειας, με διαφορά τριών ημερών μεταξύ τους, και ο συγκεκριμένος δίσκος κυκλοφόρησε λίγους μόνο μήνες αργότερα.
Συγκινητικό είναι, εκ μέρους του ποιητή, το ότι γράφει κάτω από τον τίτλο: «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων». Ο Χριστόφορος Μαρίνος ήταν νεαρός αναρχικός που δολοφονήθηκε στην Αθήνα, τον ίδιο χρόνο.
Μέσα από εκείνη την κασέτα, που την αγόρασα τότε με οικονομίες, στην ηλικία των δεκάξι, και την «έλιωσα» στο καινούργιο μου στερεοφωνικό, τον γνώρισα καλύτερα. Λάτρεψα τη φωνή του, την ερμηνεία του, την αρχοντιά του… Ο Μητροπάνος με είχε μαγέψει και είχε γίνει δικός μου άνθρωπος. Και αυτό νιώσαμε όλοι στις 17 Απριλίου, ότι χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, που όμως θα ζει κάπου στης ψυχής μας το παρακάτω, στου μυαλού μας το παραπέρα…
