Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 1976 ο Γλαύκος Κληρίδης ίδρυε τον Δημοκρατικό Συναγερμό και σε αυτόν στεγάζονταν και πρόσωπα που στήριζαν την ΕΟΚΑ Β΄ πολλοί ήταν εκείνοι που τον πολέμησαν, χαρακτηρίζοντάς τον μεταξύ άλλων και μεταπραξικοπηματία. Η κίνησή του, λοιπόν, όχι μόνο δεν αγκαλιάστηκε από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, αλλά έκαναν και μέτωπο για να αποτρέψουν την είσοδό του στη βουλή. Ήταν όμως μία κρίσιμη περίοδος για τον τόπο και με αυτό τον τρόπο, όπως λέγεται, ήθελε να επουλώσει πληγές της εμφύλιας σύρραξης, αλλά και να αποτρέψει παρόμοιες εντάσεις στο μέλλον. «Προσωπικά θεωρώ πως η πολιτικοποίηση αυτών των ανθρώπων ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα που έκανε ο κ. Κληρίδης, καθώς εντάχθηκαν σε ένα κόμμα που στήριζε τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία» έλεγε γι’ αυτό το σημείο της πολιτικής του πορείας ο στενός συνεργάτης και φίλος του Παντελής Κούρος σε συνέντευξή του στην «Κ».
Είναι γεγονός πως κατά τη διάρκεια της πολιτικής του πορείας αν παραβλέψουμε τον ενταφιασμό των Ιδεών Γκάλι, την ακατανόητη πυραυλολογία που μας οδήγησε σε μία εν πολλοίς ντροπιαστική αναδίπλωση ή τους όρκους σε ελληνικές σημαίες, κατάφερε να περάσει το μήνυμα σε μεγάλη μερίδα του ακροατηρίου πως είναι ο κύριος εκπρόσωπος του πολιτικού ρεαλισμού. Και στον πολιτικό ρεαλισμό, χώρο δεν έχουν ούτε οι εθνικιστικές εξάρσεις ούτε οι συναισθηματισμοί που οδηγούν τον τόπο σε περιπέτειες. Γιατί σε αυτό το ακροατήριο κατάφερε να μιλήσει για τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, να μιλήσει για την επίλυση του Κυπριακού βάσει του εφικτού και όχι του ευκταίου και να υπογραμμίσει από νωρίς την ανάγκη ένταξης της Κύπρου στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και να μη μετακινηθεί κανείς προς άλλο κόμμα και κατεύθυνση. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, κατά το ετήσιο μνημόσυνο του ιδρυτικού του ηγέτη η Πινδάρου εγκαινίαζε τα γραφεία του κόμματος, περνώντας το μήνυμα ότι το κόμμα παρά τις όποιες παρεκκλίσεις του Νίκου Αναστασιάδη μένει πιστό στις κληριδικές παρακαταθήκες. «Ο Κληρίδης δεν ανήκει στον ΔΗΣΥ, ο Κληρίδης ξεπέρασε κόμματα, είχε πολιτικές για τον τόπο, εμείς στον ΔΗΣΥ ένα θα επαναλάβουμε: Δεν θα παρεκκλίνουμε ούτε κατά ένα νι από τις παρακαταθήκες του αείμνηστου Γλαύκου Κληρίδη», έλεγε χαρακτηριστικά ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Είναι γεγονός ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου με τη στάση του το τελευταίο διάστημα κατέδειξε πως είναι έτοιμος να συγκρουστεί ακόμα και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την επίλυση του Κυπριακού.
Όμως, όσο κι αν θέλουμε να πιστέψουμε στις ειλικρινείς του προθέσεις και την ετοιμότητά του για σύγκρουση, όσο κι αν ο ίδιος δηλώνει έτοιμος για επανένωση, τα όσα διαμείβονται στις τάξεις του Δημοκρατικού Συναγερμού μας δίνουν την εντύπωση πως αυτός ακριβώς ο διπολισμός δεν βοηθάει. Γιατί λίγα έδρανα πιο κάτω από τον ίδιο βουλευτές του πιστεύουν στην Ένωση και τη διατυμπανίζουν σε μία κρίσιμη για το Κυπριακό περίοδο. Στα γραφεία των φοιτητικών παρατάξεων του ΔΗΣΥ δεσπόζουν περήφανα οι φωτογραφίες του Γρίβα, κυματίζουν οι ελληνικές σημαίες με την Κύπρο στο Κέντρο και η συνθηματολογία του Ελλάς Κύπρος Ένωσις δίνει και παίρνει. Την ίδια ώρα που η ηγεσία του ΔΗΣΥ θέλει να περάσει το μήνυμα πως η επανένωση και η συμφιλίωση είναι η μόνη λύση. Αν ένα κόμμα με παρακαταθήκη 43 χρόνων που υπερηφανεύεται για τον ρόλο του στην ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., που θεωρεί πως υπήρξε ο καταλύτης για να αποφευχθεί μία νέα εμφύλια σύρραξη, δεν έχει μέχρι στιγμή λύσει και τους άκρατους συναισθηματισμούς του, τότε υπάρχει πρόβλημα. Είμαστε σίγουροι, πως αν ο κομματικός μηχανισμός μπορεί να αποδομήσει στελέχη που αποχωρούν, όπως η Ελένη Θεοχάρους για την ετοιμότητά της να πυρποληθεί για την Ένωση, τότε μπορεί να μορφώσει τα στελέχη του και τη νεολαία του ότι η Ένωση δεν μπαίνει πλέον στο τραπέζι και πως αν η νεολαία θέλει επανάσταση θα πρέπει να δουλέψει για την επανένωση.
Η αποδοχή στη διατυμπάνιση τέτοιων απόψεων δεν ονομάζεται πολυφωνία. Καταδεικνύει πως ένα μεγάλο πολιτικό κόμμα, παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις του για πολιτική υπευθυνότητα, δεν είναι έτοιμο να καθοδηγήσει τους πολίτες, αλλά να ακολουθήσει παθητικά αυτό που θέλει το πλήθος. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος.
