Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ο Αύγουστος του 2012, ήταν μία δύσκολη περίοδος για την κυπριακή οικονομία και για την τότε κυβέρνηση. Ο Δημήτρης Χριστόφιας έψαχνε οικονομικό σωσίβιο για να «ανασάνουμε και να αποφύγουμε τον ασφυκτικό εναγκαλισμό από τους Ευρωπαίους», όπως εξηγούσε στον Βλαντίμιρ Πούτιν, όταν του ζητούσε δανεισμό ύψους 7 δισ. ευρώ. Όπως αποκάλυπτε αργότερα, του είπε «δώστε μας αυτό το δάνειο, κι εγώ σου εγγυώμαι, ότι τα επόμενα 50 χρόνια οι Κύπριοι θα ευλογούν την Ρωσία, όποιος κι αν είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
Η ρωσική βοήθεια δεν ήρθε, παρά τα πανηγύρια με τις μπαλαλάικες κατά την επίσκεψη Μεντβέτεφ και παρά την πεποίθηση του Δημήτρη Χριστόφια ότι ο σύντροφος Πούτιν ανησυχούσε για τις κοινωνικές κατακτήσεις του ΑΚΕΛ που κινδύνευαν. Κάπως έτσι «εναγκαλιστήκαμε» αναγκαστικώς με τους Ευρωπαίους και αρχίσαμε διαπραγματεύσεις με την Τρόικα. Όμως η ισχυρή πεποίθηση πως η Ρωσία είναι εκεί για να μας βοηθήσει δεν αποτελούσε ιδεοληψία της κυβέρνησης Χριστόφια που έληξε με τη θητεία του. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ήταν βέβαιο πως η ρωσική βοήθεια θα ερχόταν. Ο Νίκος Αναστασιάδης κατά τον προεκλογικό του διαβεβαίωνε πως είχε εναλλακτικό σχέδιο δανεισμού από τρίτη χώρα φωτογραφίζοντας τη Ρωσία ενώ η Βουλή σύμφωνα με αποκαλύψεις του πρώην προέδρου του ΔΗΚΟ Μάριου Καρογιάν, καταψήφισε την πρώτη απόφαση του Eurogroup «για να μην διακινδυνεύσει τις σχέσεις Κύπρου-Ρωσίας».
Μετά το «όχι» της Βουλής, ο τότε υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής έσπευσε στη Μόσχα για διαπραγματεύσεις, ενώ ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού πρότεινε τη μετάβαση σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας στη Μόσχα. Όσα ακολούθησαν του κουρέματος αποτελούν ιστορίες για να θυμόμαστε. Και σίγουρα το ότι οι Ρώσοι δεν αποτέλεσαν τον από μηχανής Θεό της οικονομικής μας διάσωσης άνοιξε τη συζήτηση για άλλες συμμαχίες. Ο Νίκος Αναστασιάδης είδε πως ένας νέος σύμμαχος παίρνει σάρκα και οστά όταν κατά την επίσκεψη Μπάιντεν στην Κύπρο, ο τελευταίος δήλωνε πως επειδή «ο Τζο Μπάιντεν είναι εδώ» είναι κατάλληλη στιγμή για ειρήνη στην Κύπρο.
Όμως για την προσκόλληση προς τις ΗΠΑ, συντέλεσαν κυρίως τα χαστούκια που δέχτηκε η Κύπρος όταν το άρωμα της Κύπρου εντοπίστηκε στην υπόθεση Paul Manafort, καθότι οι ΗΠΑ ξεσκόνιζαν Ρώσους ολιγάρχες, όπως οι Viktor Vekselberg, και Oleg Deripaska, που έχουν σχέσεις με την Κύπρο και ζήτησαν από την Κύπρο να πάρει ξεκάθαρη θέση. Η τροχιοδεικτική βολή του Προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου λίγο αργότερα ότι η επιλογή της Κύπρου είναι η Δύση, η εφαρμογή του νόμου –κόκκινο πανί για τη Ρωσία- Ρούμπιο-Μενέντεζ και οι δηλώσεις του εκπροσώπου τύπου του ΔΗΣΥ Δημήτρη Δημητρίου ότι το Ρούμπιο - Μενέντεζ είναι μια πράξη με την οποία ενισχύεται η στρατηγική σχέση ΗΠΑΚύπρου, κατέδειξαν πως η Κύπρος έκανε την επιλογή της.
Ένας νέος στρατηγικός εταίρος καθότι ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο παραβρέθηκε στην τριμερή με το Ισραήλ, φωτογραφήθηκε και έκανε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να θριαμβολογεί πως αυτή η παρουσία Πομπέο –ασχέτως αν έγινε για να ενισχύσει προεκλογικά τον Νετανιάχου- είναι ιστορική και αποτελεί απόδειξη ότι η Κύπρος αποτελεί αξιόπιστο εταίρο των ΗΠΑ. Όταν όμως οι τουρκικές γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ επαναλαμβάνονταν, όταν το αβύθιστο αεροπλανοφόρο που ονομαζόταν Κύπρος έβλεπε τις εταιρείες να αποχωρούν υποστηρίζοντας πως δεν θα προχωρήσουν σε γεώτρηση στην παρουσία πολεμικών πλοίων, ο αξιόπιστος εταίρος ψέλλιζε κάτι περί αμφιλεγόμενων περιοχών. Ακόμα και η Ελλάδα είδε αρχικά πως η Τουρκία έσκαβε λάσπες, αρνείτο ευγενικά να στείλει πλοίο στην περιοχή και σήμερα ξεκαθαρίζει πως άλλο το Oruc Reis στην ελληνική ΑΟΖ και άλλο το Μπαρμπαρόζ στην κυπριακή ΑΟΖ. Σήμερα, η Γαλλία είναι η μόνη χώρα που στέκεται σθεναρά απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις. Ο εφησυχασμός όμως ότι κάποιος τρίτος θα σώσει την παρτίδα την υστάτη, αποτελεί όχι μόνο αυταπάτη αλλά και τη μεγάλη μας παθογένεια.
Το σωτήριο δάνειο από τη Μόσχα δεν ήρθε, οι ΗΠΑ και οι τριμερείς δεν οχύρωσαν την ΑΟΖ και η Τουρκία παρά τις προβλέψεις μας βρήκε τρυπάνι. Στην περίπτωση της Αμμοχώστου ελπίζουμε να υπάρχει σαφές πλάνο που θα περιλαμβάνει την αξιοποίηση του διεθνούς παράγοντα αλλά δεν θα περιορίζεται στο ότι κάποιος από μηχανής θεός θα δώσει τη μάχη για μας. Γιατί αν ισχύουν οι εδώ και καιρό προβλέψεις εποικισμού της περίκλειστης Αμμοχώστου, δεν θα μιλούμε απλά για νέα δεδομένα, αλλά για το τετέλεσται του Κυπριακού.
