Της Μαρίνας Οικονομίδου
Περί τα τέλη του 2018, τα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου άρχιζαν διαβουλεύσεις και διεργασίες με στόχο τη συνεργασία κάτω από ένα κοινό ψηφοδέλτιο στις επικείμενες εκλογές. Απέρριπταν αναφανδόν ότι οι σκέψεις τους για συνεργασία είχαν το στοιχείο της πολιτικής επιβίωσης, δεδομένων και των χαμηλών πτήσεων που παρουσίαζαν σε δημοσκοπήσεις. Υπογράμμιζαν όμως ότι η έγνοια τους να αποτραπεί η είσοδος του ΕΛΑΜ στο ευρωκοινοβούλιο ήταν πολύ πιο μεγάλη από τα όσα μικρά και ασήμαντα τους χώριζαν. Το πόσοι και ποιοι θα ήταν υποψήφιοι από κάθε κόμμα, κάποιοι όροι περί εναλλάξ θητείας στο ευρωκοινοβούλιο, το μερίδιο στις χορηγίες, και άλλες προϋποθέσεις που έμπαιναν στο τραπέζι των πολύωρων διαβουλεύσεων τους ήταν αρκετές για να διαλύσουν τον συνεταιρισμό. Αποτέλεσμα ήταν Γιώργος Λιλλήκας και Γιωργος Περδίκης να συμβαδίσουν προεκλογικά και στη συνέχεια ο πρώτος να βρίζει τον δεύτερο στο Εθνικό Συμβούλιο. Η Ελένη Θεοχάρους θεώρησε ωφελιμότερη για την ίδια τη στέγη στο ψηφοδέλτιο του ΔΗΚΟ, έστω και αν στη συνέχεια έλεγε –ενοχλημένη από το αποτέλεσμα– πως η ίδια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αύξηση των ποσοστών του ΔΗΚΟ. Και η ΕΔΕΚ; Η ΕΔΕΚ παρά τα προγνωστικά απώλειας της έδρας αποφάσισε να ρισκάρει μοναχική πορεία στις ευρωεκλογές.
Το ενδιαφέρον βεβαίως είναι πως ο Μαρίνος Σιζόπουλος επέλεξε να κάνει τον αντιφασισμό το κύριο προεκλογικό αφήγημα της ΕΔΕΚ και τον αποκλεισμό του ΕΛΑΜ το μεγάλο διακύβευμα των ευρωεκλογών. Δεν είχε καμία σημασία προφανώς ότι λίγους μήνες προηγουμένως ψήφιζαν τα δύο κόμματα κοινές προτάσεις στο κοινοβούλιο, ούτε ότι χέρι- χέρι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις. Αποτελούσε λεπτομέρεια ότι πρώην στελέχη, όπως ο Μάριος Χαννίδης (ο οποίος επέστρεψε στην ΕΔΕΚ, καθώς όπως διαρρέεται του υποσχέθηκαν γη και ύδωρ) κατηγορούσαν το κόμμα των Σοσιαλιστών ότι λειτουργεί σαν παράρτημα της Χρυσής Αυγής, στην Κύπρο. Όλα αυτά αποτελούσαν μία θλιβερή υποσημείωση. Αμίμητες οι αντιπαραθέσεις Μαρίνου Σιζόπουλου με τα στελέχη του ΕΛΑΜ, καταγγέλλοντάς τους για φυγοστρατία και αφήνοντας αιχμές για το ποινικό τους μητρώο. Αντιπαραθέσεις που έκαναν πολλούς να αναθαρρήσουν ότι η ΕΔΕΚ ίσως να επανέκτησε έστω και με καθυστέρηση τη σοσιαλιστική της ταυτότητα και τα αντιφασιστικά της αντανακλαστικά.
Και εκείνο το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία δεύτερη ευκαιρία του Μαρίνου Σιζόπουλου να ξανασυστηθεί με την κοινωνία. Όμως η έγνοια του για πάταξη της Ακροδεξιάς κοιμήθηκε λίγο μετά το μέτρημα της κάλπης των ευρωεκλογών. Και λέμε πως κοιμήθηκε, γιατί ενώ έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για την Ακροδεξιά που δρακιάζει στον τόπο, όλα εκείνα τα δάκρυα στέγνωσαν στις δημαρχιακές εκλογές της Αμμοχώστου που ακολούθησαν δύο μήνες μετά. Τότε δεν τον απασχολούσε η ενίσχυση του ΕΛΑΜ. Και αυτό γιατί ενώ υποψήφιος δήμαρχος ήταν ο βουλευτής του ΕΛΑΜ Λίνος Παπαγιάννης ο ίδιος έκρινε σοφότερη την κατά βούληση ψήφο.
Και επειδή ο κ. Σιζόπουλος θεώρησε προφανώς πως το ποσοστό που έλαβε στις ευρωεκλογές ήταν προσωπική του νίκη και όχι απόρροια των δημοκρατικών αντανακλαστικών της κυπριακής κοινωνίας, θεώρησε καλό λίγο αργότερα να καθαρίσει συνοπτικά και τον τελευταίο πολιτικό του αντίπαλο εντός ΕΔΕΚ, τον ευρωβουλευτή του Δημήτρη Παπαδάκη. Θα μας πείτε ποιον ενδιαφέρει το τι έγινε τότε με την ΕΔΕΚ. Δεν θα μας ενδιέφερε, αν το θράσος και το δούλεμα είχαν όρια. Και λέμε όρια, γιατί σήμερα με το πρόσχημα αναβάθμισης της ποιότητας του κοινοβουλίου αποφάσισε να επανακαταθέσει την πρόταση για αύξηση του αριθμού των βουλευτών με ψηφοδέλτιο επικρατείας. Ας σκεφτόταν την ποιότητα, τον πολιτικό πολιτισμό και την αναβάθμιση, όταν έσερνε ένα ολόκληρο κόμμα στα ΤΑΕ και στα δικαστήρια. Και επειδή το θέμα δεν είναι προσωπικό με τον κ. Σιζόπουλο, αλλά με τον τυχοδιωκτισμό που ευδοκιμεί σε κάθε εκλογική μάχη, ας ελπίσουμε πως αυτή την φορά δεν θα επιβραβευθούν οι αριβίστες. Ευκαιριακές συνεργασίες χωρίς νόημα. Πολύφερνες νύφες που ονειρεύονται την τύχη του Δημήτρη Συλλούρη μεταπηδώντας από το ένα ψηφοδέλτιο στο άλλο, αγνοώντας τις όποιες αρχές πρεσβεύουν. Όμως μέσα από αυτό, ας αποφευχθούν και οι ακρότητες εις άγραν ψήφων. Και εδώ τον ρόλο τους θα παίξουν πρώτα οι πολίτες και δευτερευόντως όσα πολιτικά πρόσωπα θέλουν πράγματι ένα αναβαθμισμένο κοινοβούλιο. Αυτή τη φορά ας μη σιωπήσουν ιδιοτελώς σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς. Γιατί μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
