Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη. «Μια καταστροφή», έλεγε, «οποιουδήποτε είδους –οικολογική, για παράδειγμα– θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα! Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν τη συνείδηση των συμπολιτών τους».
Κάπως έτσι, την κρίσιμη πενταετία 2012-2017, ο θυμός των Ελλήνων αποτυπωνόταν με τον πιο τραγικό τρόπο στην κάλπη. Αυτός ο θυμός έστειλε στα έδρανα της ελληνικής Βουλής, λαϊκιστές όπως ήταν ο Πάνος Καμμένος, η Ραχήλ Μακρή, ο Τέρενς Κουίκ, ηθοποιούς με τους οποίους γελούσαμε στην οθόνη, όπως ο Παύλος Χαϊκάλης, επικρότησαν πολιτικούς όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Το πιο τραγικό είναι ότι η εθνική και θεσμική παρακμή έκανε τη Χρυσή Αυγή τέταρτο κόμμα. Μετά την παρακμή, βεβαίως, έστω και καθυστερημένα, έρχεται η κάθαρση. Έτσι και τον περασμένο Οκτώβριοη η ελληνική δικαιοσύνη φρόντισε να διορθώσει την κατάσταση και καταδίκασε τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και φυλάκισε τα πολιτικά στελέχη του νεοναζιστικού μορφώματος ως υπεύθυνα για τη διεύθυνσή της. Μεταξύ άλλων, καταδικάστηκαν οι Νίκος Μιχαλολιάκος, Ηλίας Κασιδιάρης, Χρίστος Παππάς και Ηλίας Παναγιώταρος.
Εκείνος ο Οκτώβριος, όμως, ήταν ένας συνηθισμένος μήνας στην Κύπρο. Ο αρχηγός του παραρτήματος της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, Χρίστος Χρίστου, πήγαινε κανονικά στη Βουλή σαν να μη συμβαίνει κάτι. Ίσως και να αστειευόταν στα διαλείμματα των επιτροπών με τους συναδέλφους του. Κανείς δεν του ζήτησε να λογοδοτήσει για τη δράση του Νίκου Μιχαλολιάκου. Το πρόσωπο που ο ίδιος κατονόμαζε και αναγνώριζε μέχρι πρόσφαταως τον μόνο «αρχηγό». Τον «πιο έντιμο πολιτικό», όπως υποστήριζε θερμά, όταν ξεκίνησε η δίκη της Χρυσής Αυγής και διεμήνυε πως όλο αυτό θυμίζει πραξικόπημα. Κανείς, λοιπόν, δεν βρέθηκε να ρωτήσει τα στελέχη του ΕΛΑΜ τι σχέσεις έχουν με την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Ούτε η Γενική Εισαγγελία μπήκε στη διαδικασία να μελετήσει τη διασύνδεση των δύο. Χρηματοδοτούνταν τελικά από τη Χρυσή Αυγή και μέχρι ποιο βαθμό έφτανε η εξάρτησή τους από το νεοναζιστικό μόρφωμα; Ούτε βεβαίως σκέφτηκαν να μελετήσουν όσα αποκάλυψε η «Κ» περί διασύνδεσής τους και με το νεοναζιστικό κόμμα στη Γερμανία.
Ούτε τα κόμματα που κατά τις ευρωεκλογές έριχναν κροκοδείλια δάκρυα και έκαναν τάχα μου αντιφασιστικό αγώνα, βρήκαν να πουν κάτι. Και δεν βρήκαν να πουν κάτι γιατί προφανώς η έγνοια τους δύο χρόνια πριν δεν ήταν τα δημοκρατικά κιγκλιδώματα, αλλά η διατήρηση της έδρας τους στην Ευρωβουλή. Είναι λες και σιγά σιγά νομιμοποιήθηκε στα μάτια μας το ΕΛΑΜ. Το ΕΛΑΜ ψηφίζει προϋπολογισμούς και επικροτείται για την «υπεύθυνη» στάση του από τους κυβερνώντες. Ψηφίζει προτάσεις νόμου με τη συνεργασία άλλων κομμάτων και διεκδικεί ενισχυμένη παρουσία στη Βουλή τον Μάιο. Πρώην βουλευτές, πρώην παρουσιαστές, διεκδικούν εκλογή με το ψηφοδέλτιό τους χωρίς ίχνος ντροπής για το τι πρεσβεύει όλο αυτό.
Όσος θυμός όμως και αν υπάρχει στην κοινωνία με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, οι νοσταλγοί της Χούντας, η σπορά των ηττημένων του 1945, δεν αποτελούν ούτε απάντηση ούτε λύση στο πρόβλημα. Μαζί τους καμία θέση στη Βουλή δεν πρέπει να έχουν οι όποιες τυχοδιωκτικές υποψηφιότητες, που για να εκλεγούν θωπεύουν συνωμοσιολόγους, αρνητές και προάγουν τη ρητορική μίσους. Τα αποτελέσματά όλων αυτών τα είδαμε πριν από έναν μήνα στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ.
Και επειδή οι στιγμές είναι κρίσιμες για την πορεία της χώρας και το περιβάλλον γίνεται επικίνδυνα τοξικό, στη νέα Βουλή θέλουμε πρόσωπα που έχουν σαφή πολιτικό περιεχόμενο και θέσεις. Ας τεθεί τέρμα στην ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο. Μαζί με την ανελέητη κριτική στο πολιτικό σύστημα, όπως έχει διαμορφωθεί, ας ξοδέψουμε και λίγο χρόνο να ξεγυμνώσουμε και τον επικίνδυνο εκφασισμό της κοινωνίας, αλλά και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Γιατί αυτοί δεν αποτελούν τη λύση στον θυμό μας αλλά την αρχή νέων δεινών.
