Της Μαρίνας Οικονομίδου
Λένε πως ο κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει. Μία κρίση κρίνει το ανάστημα των ηγετών για τις αποφάσεις τους, όμως τις επιπτώσεις αυτών των αποφάσεων θα κληθεί να τις αντιμετωπίσει πρώτα και κύρια ο λαός που τους εξέλεξε. Έτσι και στη σημερινή πανδημία, όλοι αυτοί οι ηγέτες των εύηχων συνθημάτων, και με την απλοϊκή τους σκέψη κατέδειξαν πως όχι μόνο δεν μπορούν να σώσουν τον λαό τους, όταν αυτός βρεθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά και ότι με την αμέλειά τους μπορεί να τον συμπαρασύρουν στο απόλυτο χάος.
Ενδεικτική περίπτωση η Βρετανία. Την ώρα δηλαδή που ο Μπόρις Τζόνσον, καλούσε τον βρετανικό λαό να αποχαιρετήσει δικούς του ανθρώπους, εφαρμόζοντας τη θεωρία της «ανοσίας της αγέλης», οι πολίτες έτρεχαν πανικόβλητοι στα σουπερ μάρκετ, αδειάζοντας τα ράφια. Αντιλαμβανόμενοι έστω και εκ των υστέρων, πως ο πρωθυπουργός που εξέλεξαν λίγους μήνες πριν δεν είναι σε θέση ούτε να τους σώσει ούτε να τους μεταδώσει το αίσθημα της ασφάλειας. Σήμερα ο ίδιος τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στην Ιταλία. Η επικράτηση των λαϊκιστών των Πέντε Αστέρων που μάγευαν τα πλήθη με συνθήματα εθνικής υπεροχής και διασπείροντας το μίσος για τους ξένους, φάνηκαν εντελώς απροετοίμαστοι και ανίκανοι. Και βύθισε στο πένθος και το χάος μία ολόκληρη χώρα.
Όμως και στις ΗΠΑ, ο κορωνοϊός τείνει να μετατραπεί στο μεγαλύτερο πρόβλημα κατά την προεκλογική εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ. Ο Αμερικανός πρόεδρος, χλεύασε και υποτίμησε τον κίνδυνο της εξάπλωσης του ιού, με αποτέλεσμα σήμερα να μετρά και θύματα αλλά και μία τεράστια ζημιά στην αμερικανική οικονομία. Ευχάριστοι οι ηθοποιοί, καλό το θέαμα που προσφέρουν, αλλά για να ψυχαγωγούμαστε. Όχι για να διαχειρίζονται και τις ζωές μας. Οι κρίσεις απαιτούν πρόσωπα που θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και εκεί θα φανεί το ανάστημά τους. Πρόσωπα, όμως, που θα δείξουν αποφασιστικότητα και θα μεταδώσουν την ψυχραιμία, όταν οι πολίτες του πανικοβάλλονται.
Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κρίση. Η κυβέρνηση πήρε τελικώς αρκετά μέτρα, σε αντίθεση με χώρες που θαυμάζαμε για την οργάνωσή τους. Επειδή όμως είμαστε ακόμα στην αρχή της κρίσης οφείλουμε να πούμε και τα κακά για διόρθωση αλλά και για να μην ξεφύγει η κρίση. Είδαμε πολλά τις τελευταίες μέρες και επιλέξαμε να σιωπήσουμε. Τα μισά οδοφράγματα που έκλειναν ως μέτρο πρόληψης, αλλά το καρναβάλι συνέχιζε ακάθεκτο, την αναποφασιστικότητα στη λήψη μέτρων από την κυβέρνηση, που το βράδυ της Παρασκευής ανακοίνωνε συγκεκριμένα μέτρα και λίγες ώρες αργότερα έσπευδε να αναδιπλωθεί. Είδαμε και τον υπουργό Συγκοινωνιών πρώτο να υποκύπτει στις πιέσεις όσων φώναζαν έξω από τα αεροδρόμια, ακυρώνοντας το διάταγμα της κυβέρνησής του και την επομένη να τους πουλά νταηλίκια ότι κανείς δεν θα επιβιβαστεί χωρίς ιατρικό πιστοποιητικό.
Θα παραβλέπαμε και όσα ακολούθησαν αν δεν έκαναν ζημιά. Τον υπουργό Υγείας δηλαδή να ενημερώνει τους δημοσιογράφους ότι το 60% του πληθυσμού θα νοσήσει από τον κορωνοϊό και λίγες ώρες αργότερα ο εμπειρογνώμονας που ο ίδιος όριζε ως υπεύθυνος επικοινωνίας να το χαρακτηρίζει fake news. Στην κρίση αυτή δεν χρησιμοποιείς άγαρμπα τα ΜΜΕ, αλλά τα καλείς να είναι έντιμος συνοδοιπόρος σου. Οτιδήποτε άλλο μόνο πανικό προκαλεί σε μία κοινωνία, της οποίας το σύστημα υγείας, κάθε άλλο από πανικόβλητους πολίτες σηκώνει.
Και την τάση πανικού εντείνουν ρεπορτάζ που μιλούν για πλήρη απαγόρευση της κυκλοφορίας με ευκολία χωρίς να ελέγχουμε διπλά και τριπλά τις πηγές μας. Το να το αφήνει όμως ως ανοικτό σενάριο κάτι τέτοιο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για μία ολόκληρη μέρα και αφότου προκληθεί χάος στις υπεραγορές να το διαψεύδει, κουνώντας το χέρι στα ανεύθυνα ΜΜΕ, τότε δεν είναι δείγμα σοβαρότητας.
Γιατί αν δεν είμαστε σοβαροί σε μία τόσο μεγάλη κρίση, και τα ΜΜΕ και η ίδια Πολιτεία, από τους οποίους οι πολίτες απαιτούν σωστή ενημέρωση και καθοδήγηση, τότε πώς μπορούμε να πείσουμε τον πολίτη να πειθαρχήσει;
Γιατί να περιμένουμε κάτι καλύτερο από τις ντροπιαστικές σκηνές των φοιτητών στο αεροπλάνο; Γιατί να δυσφορούμε που απαιτούσαν ειδική διατροφή στον χώρο της καραντίνας; Και γιατί να αναμένουμε περισσότερη σοβαρότητα από τους γονείς που κλαίνε έξω από τα αεροδρόμια;
