Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την περασμένη βδομάδα το AlJazeeraδημοσίευε μία σειρά περιπτώσεων προβληματικών διαβατηρίων που δόθηκαν σε καταζητούμενους και εξέθεταν τη χώρα, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν βρέθηκε προ εκπλήξεως. Ήταν πλήρως ενήμερος για τις προθέσεις του δικτύου και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο φρόντισε να τηλεφωνήσει στον Εμίρη του Κατάρ για να του ζητήσει να παρέμβει. Θεωρούσε πως θα του έκανε τη χάρη να εμποδίσει το δημοσίευμα.
Ο Εμίρης του Κατάρ αρνήθηκε, καθώς κάτι τέτοιο, όπως έλεγε, θα αποτελούσε επέμβαση στα Μέσα Ενημέρωσης που δεν ήθελε και εδώ ακριβώς κτίστηκε νέο σχέδιο δράσης. Σχέδιο που στόχο δεν είχε να βρει λύση στο πρόβλημα, αλλά να διαχειριστεί την εικόνα στο εσωτερικό. Καθόλου τυχαίο ότι την ίδια νύχτα των δημοσιευμάτων το Προεδρικό σε πανικό ευρισκόμενο ζητούσε βοήθεια από τα ΜΜΕ, έκανε λόγο για υβριδικό πόλεμο και κατάγγελλε Al Jazeera και Κατάρ για φιλοτουρκικές προσεγγίσεις. Όσο όμως και αν τα περί τουρκικής προπαγάνδας έπειθαν μερίδα της κοινωνίας και των ΜΜΕ, το γεγονός ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τη Δικαιοσύνη Didier Reynders αποκάλυπτε ότι εξετάζει τη δυνατότητα νομικής δράσης κατά της Κύπρου σχετικά με το καθεστώς υπηκοότητας μέσω επενδύσεων και ο Γερμανός ευρωβουλευτής Sben Giegold έθετε ζήτημα παραπομπής της Κύπρου στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, θα έπρεπε να σημάνει κόκκινο συναγερμό για την κυβέρνηση και να την προσγειώσει.
Και λέμε να την προσγειώσει, καθώς όσο στις Βρυξέλλες το όνομα της χώρας συνδέεται με πολιτικές αρπαχτής –δικαίως ή αδίκως– σε μία περίοδο που το Κυπριακό βρίσκεται στη χειρότερή του φάση, η κυβέρνηση αναλωνόταν σε ένα κυνήγι μαγισσών για τη διαρροή. Η αστυνομία έκανε εφόδους στη Βουλή ψάχνοντας στοιχεία, οι βουλευτές χαρακτηρίζονταν εν πολλοίς ως εθνικοί μειοδότες και το Προεδρικό διέρρεε επιλεκτικά τον αριθμό των προβληματικών πολιτογραφήσεων επί διακυβέρνησης Χριστόφια. Το Προεδρικό έκλεινε συνοπτικά την όποια σκέψη παύσης του επενδυτικού προγράμματος και διόριζε άλλη μία επιτροπή που θα ερευνήσει την κατάσταση. Όλα αυτά σίγουρα δεν είναι σοβαρά. Δείχνουν όμως με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη μεγάλη παρακμή ενός κράτους.
Που ενώ η πόλη καίγεται, εμείς παίζουμε αμέριμνοι την άρπα μας. Που αντί να δούμε την ουσία του προβλήματος αναλωνόμαστε στην εσωτερική μας δημόσια εικόνα. Γιατί αν η κατάχρηση του επενδυτικού προγράμματος αποτελούσε αμαρτία του παρελθόντος από την οποία πάθαμε και μάθαμε, τότε θα μιλούσαμε για την ανοικοδόμηση ενός σύγχρονου και σοβαρού κράτους. Όμως ένα σοβαρό και σύγχρονο κράτος, απαιτεί όραμα και ήθος. Και λέμε όραμα, γιατί αν ΚΕΒΕ και ΟΕΒ δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν πως συγκεκριμένοι μεσάζοντες, συγκεκριμένες εταιρείες δηλαδή, έπληξαν το όνομα της χώρας για να πλουτίσουν και μας καλούν να σιωπήσουμε μπροστά σε όλα αυτά, τότε να μην περιμένουμε πολλά. Και σε όλη αυτή την οικονομική ανωμαλία τη δική της ευθύνη έχει και η βουλή. Γιατί το πρόγραμμα επενδύσεων θα μπορούσε να είναι αρκετά πιο αυστηρό και να έστελνε το μήνυμα πως οι επενδύσεις ωφελούν το ίδιο το κράτος όχι τους λίγους.
Είναι η πλειοψηφία της Βουλής, με τροπολογία βεβαίως του ΔΗΣΥ, που φρόντισε να ευνοήσει περισσότερο τις ακριβές κατοικίες έναντι των επενδύσεων που θα μπορούσαν να δοθούν σε άλλους παραγωγικούς τομείς του κράτους. Ένα σοβαρό και σύγχρονο κράτος θα επένδυε μετά από όλα αυτά, στη γνώση και την καινοτομία. Όμως τα περί σοβαρού κράτους αποτελούν πλέον ιστορίες για να τις γράφουμε και να τις θυμόμαστε. Γιατί αν ισχύουν οι αποκαλύψεις του Άντρου Κυπριανού περί εκβιασμού του από τον ίδιο τον Πρόεδρο, τότε για ποιες επενδύσεις για ποιο νέο όραμα και για ποια σοβαρότητα μιλάμε;
Εμείς θα ζητήσουμε από τον Πρόεδρο να διαψεύσει με αποδείξεις τα όσα καταγγέλλει ο κ. Κυπριανού. Και για τους εκβιασμούς συγκάλυψης και για τα όσα εμπλέκουν το πρώην δικηγορικό του γραφείο. Για να διαφυλαχθεί, έστω και την υστάτη ο θεσμός που υπηρετεί. Γιατί αν ισχύουν όσα λέγονται, τότε οι αρπαχτές κάποιων εργολάβων, οι πιέσεις συγκεκριμένων δικηγορικών γραφείων, τα κλειστά μάτια των τραπεζών στους ελέγχους, αποτελούν την παρωνυχίδα, μπροστά στην πραγματική παρακμή. Που δεν είναι τίποτα άλλο από ηθική
