Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ούτε έκτη αίσθηση, ούτε ψηλό δείκτη νοημοσύνης χρειαζόμασταν για να αντιληφθούμε από νωρίς πως οι ικανότητες του Κώστα Χαμπιαούρη είναι περιορισμένες. Ξεδίπλωσε νωρίς την ανεπάρκειά του και μας έκανε να αντιληφθούμε πως ο άνθρωπος δεν έκανε για τη θέση, όταν –είτε συνειδητά είτε εν τη αφελεία του– έσπευσε να συναντηθεί με το ΕΛΑΜ, διακηρύττοντας κοινές αρχές και αξίες με το ακροδεξιό μόρφωμα.
Ακολούθησε βεβαίως το τραγικό συμβάν στο Αλεθρικό, όπου λίγο η κουτοπονηριά του και λίγο η ευθυνοφοβία του τον οδήγησαν στο να ενοχοποιεί τον δάσκαλο του θύματος με διαρροές στα ΜΜΕ και να μιλάει για προβληματικούς εκπαιδευτικούς. Τοποθέτηση που όχι μόνο δεν κατάφερε να στοιχειοθετήσει, αλλά και που στην ουσία έκαιγε τον ίδιο, αν σκεφτεί κάποιος πως προτού αναλάβει υπουργός ήταν επιθεωρητής. Ένας υπουργός που κατάφερε να βγάλει στους δρόμους καλοκαιριάτικα χιλιάδες εκπαιδευτικούς, οι οποίοι απαιτούσαν την παραίτησή του εξαιτίας των άτσαλων χειρισμών του στα της παιδείας. Αναμέναμε, όμως, να δει την έξοδο, όταν εξαιτίας αυτών των χειρισμών του έκλεισε μία και καλή το κεφάλαιο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Αναμέναμε να παραιτηθεί, όταν ο πρόεδρος τον παραμέρισε για να χειριστεί ο ίδιος προσωπικά το όλο ζήτημα. Όμως αυτό θα ίσχυε αν είχε έστω ψήγμα αυτοσεβασμού και επειδή προφανώς ο άνθρωπος δεν έχει, θα έπρεπε ο ίδιος ο Πρόεδρος να τον στείλει σπίτι του.
Όμως όχι. Όπως λέγεται, ο πρόεδρος μετρά τους μήνες μέχρι ο υπουργός του να μπορεί να λάβει την υπουργική σύνταξη και στη συνέχεια να τακτοποιηθεί κάπου αλλού, όπως για παράδειγμα στην Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας! Μέχρι τότε και αν ο Νίκος Αναστασιάδης δεν αλλάξει γνώμη βεβαίως και τον κρατήσει, ο ίδιος θα συνεχίσει να παριστάνει τον υπουργό. Και λέμε να παριστάνει τον υπουργό δεδομένου του θεάτρου που εκτυλίχθηκε με την Άλα, τον κ. Σέπο και τη μαντήλα. Τη μία μέρα για παράδειγμα χαρακτηρίζαμε τον κ. Σέπο, έναν από τους καλύτερους διευθυντές, στη συνέχεια διατάσσαμε έρευνα, εντός του Σαββατοκύριακου λέγαμε χαμογελαστοί και εναγκαλιζόμενοι στα ΜΜΕ πως το «ατυχές συμβάν έχει λήξει» για να τον μεταθέσουμε τελικώς κυριακάτικα πανικόβλητοι από τις αντιδράσεις. Αστεία πράγματα.
Την ίδια στιγμή που εκτυλισσόταν το περιστατικό με την Άλα, ο 15χρονος Στυλιανός, έβαζε τέλος στη ζωή του, βγάζοντας στην επιφάνεια την αναλγησία του κράτους πρόνοιας. Και επειδή η κα Αιμιλιανίδου θα μας κουνήσει με έπαρση την υλοποίηση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος ως το χάπι της κυβέρνησης στα προβλήματα των ευπαθών ομάδων, να της θυμίσουμε πως οι αρμόδιοι ήταν ενήμεροι για τις συνθήκες στις οποίες ζούσε ο Στυλιανός. Ενήμεροι ήταν για την Έλενα Φραντζή, τον αδελφοκτόνο, την παιδοκτόνο, για τη Μαρούλα Κυριάκου που αφέθηκε μόνη να πεθάνει στα χωράφια και για το τι συμβαίνει με τα κορίτσια που εξαφανίζονται κάθε λίγο από τη στέγη ανηλίκων. Ας μη συγκλονίζεται, λοιπόν, επί ερειπίων γιατί έξι χρόνια στο εν λόγω πόστο όφειλε να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες του Υπουργείου της, αλλά και τις ανάγκες της κυπριακής κοινωνίας.
Ο ανεπαρκής Χαμπιαούρης, η Ζέτα, οι δύο υπουργοί που αναγκάστηκαν από την κοινωνία να παραιτηθούν και πάει λέγοντας. Από τον άνευρο Καδή που δεν ύψωσε το ανάστημά του στα της παιδείας ούτε σήμερα, στην περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται. Από τον Γιώργο Λακκοτρύπη που αποδείχτηκε επικοινωνιακή φούσκα με την ενέργεια και το κεφάλαιο χαλλούμι. Την άτολμη Βασιλική Αναστασιάδου, που τρέμει να αναλάβει την όποια πρωτοβουλία για αποσυμφόρηση του κυκλοφοριακού. Μέχρι και τις διαβεβαιώσεις για τη θωράκιση της ΑΟΖ μας και το παραμύθι ότι οι εξαγγελίες Όζερσαϊ στην Αμμόχωστο είναι κινήσεις εντυπωσιασμού.
Ο κ. Χαμπιαούρης, λοιπόν, δεν αποτελεί τη σκιά σε ένα πετυχημένο Υπουργικό Συμβούλιο. Είναι ένας πολύ κακός υπουργός, που ανήκει σε μία γενικώς αποτυχημένη υπουργική ομάδα. Πρόσωπα που μαθαίνουν πάνω μας. Σε ένα κράτος ευθύνης θα αναμέναμε κάποιοι από αυτούς να πάρουν αυτοβούλως τον δρόμο για το σπίτι τους. Και επειδή αυτοί φαίνεται να μη θέλουν να καταλάβουν, αναμένουμε από τον κύριο υπαίτιο όλων αυτών, τον πρόεδρο που τους επέλεξε, μία ολική αλλαγή. Γιατί τα όσα ακούγονται περί αναμονής για την υπουργική σύνταξη ή να τακτοποιηθούν αλλού μόνο ντροπή θα έπρεπε να προκαλεί. Πρώτα στους ίδιους για την κατάντια τους και μετά σε μας, που πιστέψαμε στη μετεξέλιξή μας σε κανονικό κράτος.
