Της Μαρίνας Οικονομίδου
Θυμάμαι τον περασμένο Απρίλιο που ο Συναγερμός γιόρταζε τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γλαύκου Κληρίδη σε μία περίοδο ιδιαίτερα τεταμένη. Ήταν βεβαίως προτού να αρχίσει να επιτίθεται στην υποψηφιότητα Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και όταν η φημολογία που συντηρείτο για μήνες, ότι δηλαδή, ο Νίκος Αναστασιάδης συζητούσε στο παρασκήνιο κι άλλες μορφές λύσης, ενοχλούσε πολλούς εντός και πέριξ της Πινδάρου.
Σε εκείνη ακριβώς την εκδήλωση, όλοι ανεξαιρέτως εξήραν τον ρεαλισμό που διακατείχε τον ιδρυτικό ηγέτη του κόμματος, την πολιτική του διορατικότητα, που δεν τη θόλωνε ο λαϊκισμός και υπογράμμιζαν την ανάγκη εξεύρεσης λύσης στο πλαίσιο διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, μάλιστα, φρόντισε να διαμηνύσει, με τον Νίκο Αναστασιάδη να τον παρακολουθεί από την πρώτη σειρά, ότι ο ΔΗΣΥ είναι ο Γλαύκος Κληρίδης. Τοποθετήσεις που έριχναν καρφιά και έστελναν μήνυμα στον Νίκο Αναστασιάδη για την πολιτική που ακολουθεί το τελευταίο διάστημα και που δεν θυμίζει σε τίποτα αυτή του πολιτικού του πατέρα.
Σε εκείνη ακριβώς την εκδήλωση και με τα όσα προηγήθηκαν πολλοί ανέμεναν πως ο πρόεδρος θα έδραττε της ευκαιρίας και θα διαβεβαίωνε για την προσήλωσή του στο πλαίσιο διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ότι θα διέψευδε όσα ακούγονταν για μήνες, μέσω δημοσιευμάτων, τοποθετήσεων κομματικών στελεχών, σε συζητήσεις πολιτικών αρχηγών και όσα διαρρέονταν στους διαδρόμους των Βρυξελλών και των ξένων πρεσβειών: ότι ο πρόεδρος μελετά άλλα σενάρια λύσης με στοιχεία συνομοσπονδίας και λύση δύο κρατών. «Τολμώ πολλές φορές να εισηγούμαι νέες προτάσεις για έξοδο από το αδιέξοδο, προκειμένου να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να επιτύχουμε λειτουργική, βιώσιμη, διαρκή λύση και όχι την όποια λύση που θα μας οδηγήσει την επομένη σε κατάρρευση, γιατί εν τέλει θα υποστούμε τα χειρότερα, εκείνα που θέλουμε να αποφύγουμε. Γι’ αυτό και πρέπει, πιστεύω, να μη διστάζουμε, όταν απαιτείται, να ξεφύγουμε από στερεότυπα, ή να παραμένουμε αγκυλωμένοι σε κάποιες απόψεις που έχουν εκφραστεί προ 45 χρόνων» έλεγε χαρακτηριστικά ο Νίκος Αναστασιάδης. Και συνέχιζε πως ενώ μετά την εισβολή κανείς δεν τολμούσε να διανοηθεί ότι θα ήταν δυνατόν να συζητείται ή να διαπραγματεύεται η οποιαδήποτε άλλη βάση λύσης εκτός του ενιαίου κράτους, ο Γλαύκος Κληρίδης τόλμησε μήνες ελάχιστους μετά την εισβολή να μιλήσει για την πολυπεριφερειακή ομοσπονδία. «Και τι δεν άκουσε! Ότι, πόσο προδότης υπήρξε. Για να περάσουν δύο χρόνια μετά να δεχθούμε την περιφερειακή, διζωνική ομοσπονδία» έλεγε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος συγκρίνοντας προφανώς τη δική του στάση με εκείνη του Κληρίδη. Κίνηση που για πολλούς θεωρήθηκε ως επιβεβαίωση για τις νέες ιδέες που τον προβληματίζουν.
Φρόντισε να το διαμηνύσει και πρόσφατα σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο» όταν κλήθηκε να αναφέρει αν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Επειδή προφανώς ο τελευταίος συμφώνησε τη μετακίνηση όλου του πληθυσμού από τη Μικρά Ασία. Σημείωσε ότι «ο Βενιζέλος τόλμησε και πήρε αποφάσεις. Κατακρίθηκε ως προδότης, αλλά έμεινε στην ιστορία ως ένας εκ των μεγαλυτέρων ηγετών του Ελληνισμού» και ανέφερε πως αν παραστεί η ανάγκη θα συμπεριφερθεί ανάλογα.
Σε αυτό το ακριβώς το πλαίσιο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου ανέφερε πως ο Νίκος Αναστασιάδης του μίλησε για λύση δύο κρατών και στη συνέχεια για συνομοσπονδία. Προφανώς και δεν πιστεύουμε τον κ. Τσαβούσογλου. Το δυστύχημα για μας όμως είναι ότι πλέον δεν πιστεύουμε ούτε τον Νίκο Αναστασιάδη. Όχι μόνο γιατί η αξιοπιστία του έχει πληγεί, αν λάβουμε υπόψη ότι το αφήγημά μας μετά το Κραν Μοντάνα για το ποιος φταίει δεν έγινε αποδεκτό βάσει των εκθέσεων του γ.γ. των Ηνωμένων Εθνών των όσων αναφέρουν οι ξένες πρεσβείες και της στάσης της Ε.Ε. Αλλά γιατί ο ίδιος με τη στάση του όλο αυτό το διάστημα έδειξε πως η λύση σίγουρα δεν ήταν προτεραιότητα. Θα προτιμήσουμε όμως να ελπίζουμε. Πως μετά την περιπλάνηση των δύο χρόνων και μπροστά στα νέα τετελεσμένα που μας βρίσκουν απροετοίμαστους, ίσως να βρει τον παλιό εαυτό του. Ίσως έτσι παραλληλιστεί με τον Βενιζέλο για τους σωστούς λόγους.
