Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η 26η Φεβρουαρίου του 2014, ήταν μία γεμάτη μέρα για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Είχε προγραμματισμένο ραντεβού για μεταφορά των «Πρωταγωνιστών» από το MEGA στον Αντένα, είχε και την πρόθεση να ανακοινώσει την είσοδό του στην πολιτική.
Αποφάσισε όμως να στήσει το κανάλι, να κλείσει την πολύ πετυχημένη δημοσιογραφική του πορεία και να ανακοινώσει με το γνωστό του κείμενο «Ξεκινάμε!» την απόφασή του να κάνει είσοδο στην πολιτική. «Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Όσο κι αν έχω προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, νιώθω μια αμηχανία. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί, να γίνουμε ένα ΠΟΤΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα;» διερωτάτο.
Ένα χρόνο αργότερα το Ποτάμι έμπαινε στη βουλή με 17 βουλευτές προκαλώντας ανησυχία στα συστημικά κόμματα για το αν θα μετατραπεί σε χείμαρρο, αν θα αλλάξει την Ελλάδα και αν θα τους συμπαρασύρει. Συνέβαλε σε αυτό το ότι δεν είχε κομματικό παρελθόν; Η αναγνωρισιμότητα μήπως του κ. Θεοδωράκη ή μήπως το γεγονός ότι σε αντίθεση με όλα τα κόμματα που συνέβαλαν στην οικονομική κατάρρευση μιλούσε ενάντια στη διαπλοκή; Λίγο πολύ όλα.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης βεβαίως δεν αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα. Και στο εξωτερικό και στην Κύπρο ποικίλουν τα παραδείγματα δημοσιογράφων κυρίως από την τηλεόραση που μεταπηδούν στην πολιτική και γίνονται πετυχημένοι πολιτικοί αστέρες. Ενδεικτική και η μάχη που δίνουν σήμερα γνωστοί και πετυχημένοι δημοσιογράφοι της Κύπρου για μία θέση στην ευρωβουλή όπως ο Λουκάς Φουρλάς η Κατερίνα Χριστοφίδου και η Νατάσα Ιωάννου. Ενδεικτική και η πορεία του Τάκη Χατζηγεωργίου της Ειρήνης Χαραλαμπίδου και Νίκου Κέττηρου.
Και είναι απολύτως θεμιτό καθώς πολλά από εκείνα για τα οποία αγωνίζονταν χρόνια μέσω των ΜΜΕ, μπορούν να τα πετύχουν αν αλλάξουν στρατόπεδο. Αυτή τη φορά όχι ως απλοί παρατηρητές, όχι καταγγέλλοντας τους πάντες, ούτε καταγράφοντας απλώς την αλήθεια. Αυτή τη φορά έχοντας τη δύναμη να αλλάξουν τα κακώς έχοντα και να λάβουν αποφάσεις. Αποφάσεις ενίοτε δύσκολες που πλήττουν το άλλοτε ατσαλάκωτο προφίλ που είχαν μπροστά στην κάμερα, όταν στρίμωχναν νυν συναδέλφους τους, αποφάσεις που μπορεί να αποβούν μοιραίες για την πολιτική τους καριέρα.
Ενδεικτικό το σημερινό Ποτάμι άλλωστε που παραπαίει, με την κοινοβουλευτική του ομάδα να διαλύεται και με άγνωστο πλέον και το μέλλον του Σταύρου Θεοδωράκη στην πολιτική κονίστρα. Το αν ο ίδιος έπρεπε να ακυρώσει το μεγαλεπίβολο «Ξεκινάμε» και να παραμείνει στα δημοσιογραφικά μονοπάτια, είναι ένα ζήτημα ανοικτό. Όπως ανοικτό είναι και αν θα ορθοποδήσει μετά το πρώτο χαστούκι.
Ρίσκαρε, έπαιξε στην πολιτική με τους δικούς του όρους και επί του παρόντος χάνει για μία σειρά διαφορετικών λόγων. Το αν θα ορθοποδήσει είναι ακόμη μετέωρο. Όμως όπως ο ίδιος τόσο και όλοι οι άλλοι δημοσιογράφοι που επιλέγουν να αλλάξουν στρατόπεδο, δεν έχουν θέση ξανά στα ΜΜΕ. Η όποια αξιοπιστία και όποια αντικειμενικότητα του χώρου θα πληγεί ακόμη περισσότερο, σε μία εποχή άλλωστε που και η πολιτική και τα ΜΜΕ, απαξιώνονται και λοιδορούνται για τον ρόλο τους στις κρίσιμες στιγμές.
Ναι λοιπόν στη μεταπήδησή τους από τη δημοσιογραφία στην πολιτική. Και ναι σε όσους έχουν όραμα να αλλάξουν την πολιτική του σήμερα. Αλλά θα πρέπει να ξέρουν πως αυτός είναι μονόδρομος, που δεν θα έχει επιστροφή, είτε στην πρώτη αποτυχία ή είτε στην πρώτη στραβή.
