ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο ιδεαλισμός της νιότης τους

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Υπάρχουν δύο ειδών στοχαστές έγραφε ο Νίκος Δήμου: Αυτοί που στέκονται συνέχεια έκπληκτοι μπροστά στο θέαμα του κόσμου. «Το βλέπουν, το ζουν το παρακολουθούν. Προσπαθούν –όσο και όπως μπορούν να το καταλάβουν. Κι αν η προσπάθεια δεν τελεσφορήσει δεν παραιτούνται– ούτε παρασπονδούν! Είναι οι φιλόσοφοι που σέβονται τον κόσμο. Είναι οι στοχαστές που υπηρετούν την αλήθεια». Αντίθετα, συνέχιζε, «υπάρχουν άλλοι που πριν καλά-καλά ατενίσουν τον κόσμο έχουν ήδη προαποφασίσει την τύχη του. Γι’ αυτούς ο κόσμος δεν είναι αυθύπαρκτος και αυτόνομος – είναι το πεδίο της θεωρίας τους, το αντικείμενο της δουλειάς τους, το χωράφι και το αμπέλι τους. Είναι οι φιλόσοφοι». Οι πρώτοι είναι οι απορούντες και οι δεύτεροι οι γνωρίζοντες. Διαχρονικά μία πλειοψηφία θαυμάζει τους γνωρίζοντες και περιφρονεί τους απορούντες, γιατί οι ερωτήσεις τους ενοχλούσαν τους άρχοντες. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, η ιστορία του πολιτισμού, όπως σημειώνει ο Δήμου, άφησε πολλούς απ’ έξω. Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και στην πολιτική. Αυτός που μπορεί να κάνει τη διαφορά είναι εκείνος που σέβεται τον κόσμο έστω και αν οι ερωτήσεις του ενοχλούν τους κυβερνώντες. Αυτός που υπηρετεί την αλήθεια στη σωστή χρονική συγκυρία.

Θυμάμαι κατά την πρώτη θητεία του Νίκου Αναστασιάδη, τα μακροσκελή ρεπορτάζ για τους 40άρηδες υπουργούς και στενούς του συνεργάτες, οι οποίοι με τις καλές σπουδές τους, τα επαγγελματικά προσόντα τους και κυρίως τη φρέσκια τους ματιά, αποτελούσαν το ατού της διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Τα πρόσωπα που θα ανάγκαζαν τον Νίκο Αναστασιάδη να μετατρέψει την Κύπρο σε κανονικό κράτος.

Ο Χάρης Γεωργιάδης είχε στεφθεί ο τσάρος της οικονομίας, το πρόσωπο, το οποίο παραδέχτηκε για την ευστροφία του και την πειθαρχία του, όπως μας έλεγαν, ακόμα και ο δύσκολος Σόιμπλε, ο Κωνσταντίνος Πετρίδης τεχνοκράτης από τις Βρυξέλλες, που έβαζε μπρος τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις.

Ο χρόνος όμως υπήρξε αμείλικτος για τον Νίκο Αναστασιάδη εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησε. Δεν είναι μόνο η παραδοχή του αρχιεπισκόπου ότι του μίλησε για λύση δύο κρατών, είναι και το μεγάλο σκάνδαλο κακοδιαχείρισης των χρυσών διαβατηρίων επί διακυβέρνησής του, που έκανε ρεζίλι διεθνώς τη χώρα μας. Την απαξίωσε στην πιο κρίσιμη συγκυρία: αυτή που αναζητούμε συμμάχους, να μας βοηθήσουν στην εθνική μας επιβίωση.

Ο χρόνος, όμως, είναι αμείλικτος και για τους στενούς του συνεργάτες. Για το τι είπαν, πότε το είπαν και πώς αντέδρασαν όσο το κράτος διασυρόταν εντός του Υπουργικού Συμβουλίου. Ο Νίκος Αναστασιάδης θα κλείσει σύντομα τον πολιτικό του κύκλο και οι ιστορικοί του μέλλοντος θα κρίνουν αν άφησε πίσω του καμένη γη. Στην καμένη, όμως, γη, ενδεχομένως, να βρεθούν και οι υπουργοί του.

Όμως όσο κι αν παρουσιάζεται τελευταίως ο Νίκος Αναστασιάδης ως ο «διαφθορέας» τους, οι ίδιοι, έχουν ευθύνη για όσα έγιναν όλο αυτό το διάστημα. Ο Χάρης Γεωργιάδης χρειάστηκε έναν Συνεργατισμό, ένα πόρισμα και έναν νέο ρεαλισμό για να δει το άλλοτε ευοίωνο πολιτικό του μέλλον να βρίσκεται λίγο πριν από τον γκρεμό. Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, που θα μεταρρύθμιζε το κράτος, ανέχτηκε να διαδραματίζεται μπροστά του το μεγαλύτερο σκάνδαλο της διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Προτίμησε να κλείσει το στόμα του, την ώρα που έπρεπε να πατήσει πόδι, όταν ο αριθμός των πολιτογραφήσεων επί δικής του υπουργίας μεγεθυνόταν. Όφειλε να καταγγείλει όσους πίεζαν, είτε από τον στενό οικογενειακό περίγυρο πολιτικών προσώπων να δοθούν πολιτογραφήσεις σε πρόσωπα είτε άλλα μέλη του Υπουργικού να επωφεληθούν επαγγελματικά από ένα σχέδιο που με την κατάχρησή του, έβλαψε τον τόπο μας. Οι νέοι σαραντάρηδες, λοιπόν, οι οποίοι ομολογουμένως δεν επωφελήθηκαν από το πρόγραμμα, είχαν ένα λόγο παραπάνω να απαιτήσουν να τεθεί ζήτημα σύγκρουσης συμφερόντων εντός του Υπουργικού, όταν σε διάστημα ενός λεπτού εγκρίνονταν σωρηδόν οι αιτήσεις. Το ίδιο όφειλαν να κάνουν όσοι από αυτούς ενδεχομένως άκουσαν τα περί νέων ιδεών σε ιδιωτικές συζητήσεις.

Το να βγαίνει ο ένας μετά τον άλλο εκ των υστέρων να παραδέχεται τη διαφωνία του με το πρόγραμμα, την απόρριψη της λύσης δύο κρατών, το να προσπαθεί ο ένας να φορτώσει ευθύνες του άλλου, ψάχνοντας την υστάτη σωσίβιο διάσωσης μόνο θλίψη προκαλεί. Γιατί εμείς από αυτούς ακριβώς αναμέναμε κάτι καλύτερο. Αν δεν το έκαναν για τον τόπο τους, ας το έκαναν για το δικό τους πολιτικό μέλλον. Τη δική τους διάσωση ή τουλάχιστον από ό,τι απέμεινε από τον ιδεαλισμό της νιότης τους.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση

X