Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν τον Σεπτέμβριο του 2014 ο υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο φορολόγησης του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, ο γ.γ. της ΠΑΣΥΔΥ Γλαύκος Χατζηπέτρου όχι μόνο δεν το άφησε να πέσει στα μαλακά, αλλά απειλούσε θεούς και δαίμονες για παναπεργίες. Προειδοποιούσε, μάλιστα, πως θα απαντούσε στην «επίθεση των δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων». Μία παναπεργία σε μία ιδιαίτερα δύσκολη για την κυπριακή οικονομία περίοδο ήταν ό,τι έπρεπε ως εκβιασμός του κράτους άλλωστε.
Την κρίση φρόντισε να εκτονώσει αμέσως ο πρόεδρος, καλώντας τον Γλαύκο Χατζηπέτρου και εκπροσώπους της ΠΑΣΥΔΥ στο Προεδρικό για καφέ και κουβέντα. Τα ρεπορτάζ εκείνου του καιρού, χαρακτήριζαν τον πρόεδρο ως τον κατάλληλο πυροσβέστη μπροστά στη φωτιά που άναψε ο Χάρης με τον ηγέτη της ΠΑΣΥΔΥ, καθώς «χρειάστηκε δέκα μόνο λεπτά για να κλείσει το όλο ζήτημα».
Στο Προεδρικό τότε, έκαναν λόγο για τη διαπραγματευτική δεινότητα του προέδρου που ήταν σε θέση να πείσει τις συντεχνίες και τους συνδικαλιστές. Και ίσως αυτό να ικανοποιούσε το προεδρικό γόητρο. Άλλοι όμως διάβασαν και πίσω από τις γραμμές και αντιλήφθηκαν πως το δεκάλεπτο της συνάντησης Αναστασιάδη-Χατζηπέτρου αποτελούσε το πρώτο μνημείο αδυναμίας του Νίκου Αναστασιάδη. Και εξηγούμαστε: ενός προέδρου που ενώ υποσχόταν εκσυγχρονισμό και εκ βάθρων μεταρρύθμιση, αδυνατούσε να συγκρουστεί με το παλιό και να μας οδηγήσει στο σύγχρονο.
Δέκα λεπτά ήταν αρκετά για να ικανοποιήσει το γόητρο της ΠΑΣΥΔΥ και δέκα λεπτά αρκετά για να αφήσει εκτεθειμένο τον τότε πολύτιμο υπουργό του Χάρη Γεωργιάδη. Γιατί δεν υπήρχε κανείς που να θεώρησε τότε πως ο Χάρης Γεωργιάδης ανακίνησε το θέμα με δική του πρωτοβουλία και εν αγνοία του προέδρου. Μάλλον αποδεικνυόταν περίτρανα ότι ο πρόεδρος παραδόθηκε αμαχητί στην επίδειξη δύναμης των συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα.
Κάπως έτσι και καθόλου τυχαία, την ώρα που στον ιδιωτικό τομέα οι μισθοί μειώνονταν κατακόρυφα, τα εργασιακά δικαιώματα αποτελούσαν ανέκδοτο και η ανεργία κορυφωνόταν με τον ένα μετά τον άλλο να χάνει τη δουλειά του και τις καταθέσεις του, μέλη της ΠΑΣΥΔΥ προσέφευγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο για όλους τους νόμους που αφορούν μείωση των απολαβών τους, παγοποιήσεις των προσαυξήσεων και τις τιμαριθμικές αυξήσεις στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Σύγκρουση δύο κόσμων δηλαδή. Με μία ΠΑΣΥΔΥ να ζει τη δική της πραγματικότητα. Και είναι ένα θέμα να αγνοεί επιδεικτικά το τι συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα και πολύ πιο σοβαρό να αδιαφορεί για το ότι η διασφάλιση των κεκτημένων τους βάζει πυρίτιδα στα θεμέλια μιας ακόμη εύθραυστης οικονομίας.
Όμως, η σύγκρουση των δύο κόσμων δεν προκλήθηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Την ανάθρεψε η ίδια η Πολιτεία διαχρονικά. Η μία κυβέρνηση μετά την άλλη γιγάντωνε κεκτημένα και υποκλινόταν δουλικά μπροστά στις απαιτήσεις και κυρίως τα παράλογα της ηγεσίας των συνδικαλιστών. Από την περίοδο του Σπύρου Κυπριανού μέχρι και τον Νίκο Αναστασιάδη που περιέφερε τον Γλαύκο Χατζηπέτρου ως έπαθλο στην προεκλογική του.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους εμάς δεν μας εξέπληξε η αναλγησία της κυβέρνησης. Στο να προλάβει δηλαδή καταστάσεις σε ό,τι αφορά τη σημερινή δικαίωση των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί η δικαίωσή τους ήταν αναμενόμενη, όσο κι αν κάποιοι παρουσιάζονται έκπληκτοι. Από το 2014 φάνηκε το πού οδηγείται το όλο ζήτημα, όταν το Ανώτατο είχε κρίνει αντισυνταγματικό τον νόμο των πολλαπλών συντάξεων. Αν η κυβέρνηση συνεπώς ήθελε με κάποιο τρόπο να αντιμετωπίσει την κατάσταση, είχε πέντε ολόκληρα χρόνια για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, να κάνει διορθώσεις και να αποφύγει τις σημερινές εξελίξεις που αποτελούν βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας.
Έκλεισε, όμως, τα μάτια και παρακολούθησε αμέτοχη τους εκβιασμούς και τα συνεχή θέλω του Γλαύκου Χατζηπέτρου. Η ίδια που μας διαφήμιζε τον εκσυγχρονισμό και τη μεταρρύθμιση ενίσχυσε τον παρτακισμό μιας κάστας σε σημείο που να αγνοεί πλέον το δημόσιο συμφέρον.
Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται. Γιατί, αν θυμόμαστε καλά, ο πρόεδρος τον περασμένο Μάιο, μαζί με τη βούλησή του για μεταρρυθμίσεις διεμήνυε πως δεν θα επιτρέψει να μετατραπεί το κράτος σε συνδικαλιστικό φέουδο. Ώρα, λοιπόν, να το αποδείξει. Εκτός κι αν ο κ. Χατζηπέτρου δεν συμπεριλαμβάνεται στα φέουδα στα οποία αναφέρεται ο Νίκος Αναστασιάδης.
