Της Μαρίνας Οικονομίδου
Αντί να δούμε υποψηφίους που «τρέχουν» (run for) για την υποψηφιότητά τους, υποψηφίους που ανταλλάσσουν χειραψίες, που φωτογραφίζονται με παιδιά και υποψηφίους που δηλώνουν παντού παρών, μπορούμε αυτή τη φορά να δούμε υποψήφιους που «στέκονται» (stand for) πραγματικά γι’ αυτά που πρεσβεύουν, έλεγε ο Jon Grinspan στους «New York Times» για τις τρέχουσες εκλογές στις ΗΠΑ. Ένας προεκλογικός σαφώς διαφορετικός από αυτόν που έχουν μάθει τα τελευταία χρόνια οι Αμερικανοί, αλλά αυτή τη φορά ίσως με περισσότερη ουσία.
Η ψήφος έχει άλλωστε το δικό της βάρος και αυτό φάνηκε σήμερα καλύτερα από ποτέ. Ηγέτες των εύηχων συνθημάτων, της συνωμοσιολογίας και της απλοϊκής σκέψης, όχι μόνο δεν έσωσαν τον λαό τους, όπως διακήρυτταν με ευκολία στο παρελθόν, αλλά κατάφεραν να τον οδηγήσουν στο απόλυτο χάος. Ηγέτες με ροπή στον αυταρχισμό, εμβολίασαν το κράτος με περισσότερο απολυταρχισμό. Όμως βγήκαν και νέοι ηγέτες που διακριτικά και μεθοδικά κατάφεραν να βγουν κερδισμένοι. Η ψήφος έχει κόστος, λοιπόν, και αν κάτι μπορεί να βγει από όλο αυτό ας είναι να μία νέα σελίδα στην πολιτική.
Ένας προεκλογικός με αποστάσεις ασφαλείας, με περισσότερες θέσεις και λιγότερο τρέξιμο θα μπορούσε να λειτουργήσει και στις βουλευτικές του 2021. Φάνηκε η σημασία του το τελευταίο διάστημα. Όταν για παράδειγμα την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Νουρής έκρινε ορθό να ειρωνευτεί τη συντριπτική πλειοψηφία της κυπριακής κοινωνίας που πειθαρχεί στα αυστηρά μέτρα που επιβλήθηκαν εδώ και ενάμιση μήνα, με το δηκτικό ότι κάποιοι την είδαν υπεραθλητές, πολλοί αντέδρασαν. Και με το ύφος του πολιτικού ανδρός αλλά και με την απουσία της όποιας ενσυναίσθησης που θα έπρεπε να περιβάλλει κάποιον που κατέχει τέτοιο πόστο ευθύνης.
Όμως ο κ. Νουρής και οι σημερινές του δηλώσεις δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη. Αναλάμβανε αξιώματα και θέσεις τα τελευταία χρόνια, όμως τις δικές του θέσεις δεν τις είχαμε αλήθεια ακούσει ποτέ. Δεν γνωρίζαμε τι μοντέλο οικονομίας πρεσβεύει, το όραμά του για την κυπριακή κοινωνία ούτε τις θέσεις του για το Κυπριακό. Και πριν απορήσουμε για το πώς και γιατί, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε πως η εκλογή του δεν ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών του θέσεων, αλλά των διαπροσωπικών σχέσεων που έκτιζε όλα αυτά τα χρόνια.
Μια πολιτική που δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας από το 1960 και εντεύθεν. Μία πολιτική που εξαρτάται από την παρουσία στους συλλόγους, τις χειραψίες, την παρουσία στους γάμους, τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Πολιτική που κτίζεται αναλόγως των προσβάσεων στο Υπουργείο Υγείας, στο Υπουργείο Άμυνας και στο Κτηματολόγιο. Πολιτική που τραπεζώνει ψηφοφόρους στη Λεμεσό, προσφέροντας φρέσκο ψάρι, η πολιτική που προωθεί μπουφάν και τρόφιμα μόνο για τα Ελληνόπουλα. Η πολιτική που με τη σειρά της μπορεί εύκολα να προωθεί και άλλα συμφέροντα για να καταφέρει να μείνει στο προσκήνιο.
Τα αποτελέσματα της νοοτροπίας του ’60 τα είδαμε.
Να φωτογραφίζονται μέσω πανδημίας ότι κοινωνούν στην Αραδίππου, να αρνούνται να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία στην Κυπερούντα ως χώρος καραντίνας για να μην πληγεί το τουριστικό τους προϊόν, να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα παράλογα των δημοτών στην Ερήμη. Να ψηφίζουν νομοσχέδια και μετά να δηλώνουν παραπλανημένοι. Να καταψηφίζουν νομοσχέδια και μετά να τρέχουν να σώσουν τα μεσάνυχτα ό,τι σώζεται. Να τρέχουν μέσω πανδημίας να περάσουν σχέδια προαγωγής για τους στρατιωτικούς και να τσακώνονται από πάνω. Να τρέχουν να τραπεζώσουν την Χρυσή Αυγή και να τηρούν μονόλεπτο σιγή σε έναν άνθρωπο που κατάκλεψε το κράτος. Να λένε ανερυθρίαστα ότι έβγαλαν τόσο πολλά χρήματα, που δεν χρειάζονται λάδωμα.
Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ας αποτελέσει η πανδημία την ευκαιρία αλλαγών. Γιατί τα επόμενα χρόνια κρίνονται ιδιαίτερα δύσκολα. Τόσο για την οικονομία όσο και για το κράτος πρόνοιας. Ευκαιρία, λοιπόν, τώρα που οι υποψήφιοι δεν θα μπορούν να επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα πάει στα περισσότερα μνημόσυνα κηδείες και γάμους, να μας πείσουν με τις θέσεις τους. Μία προεκλογική για το ’21, που τα πρωτόκολλα υγιεινής θα αποστειρώσουν και τις όποιες πελατειακές σχέσεις ψηφοφόρου πολιτικού. Γιατί όλοι αυτοί είναι καλοί για να τρώμε και να πίνουμε. Καλοί και για να λέμε κανένα αστείο. Όχι όμως για να διαχειρίζονται άλλο τις ζωές μας. Τώρα περισσότερο από ποτέ.
