Της Μαρίνας Οικονομίδου
Oταν το 2013 ο Νίκος Αναστασιάδης διεκδικούσε την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας με το σλόγκαν η «κρίση θέλει ηγέτη» πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν πιστέψει πως ο αρχηγός της δεξιάς παράταξης αντιλαμβανόταν την κρισιμότητα των καιρών και είχε έτοιμο σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση. Σχέδιο πάνω στο οποίο θα εργάζονταν οι πιο ικανοί και άφθαρτοι, αλλά και που θα παρουσίαζε λύσεις στα προβλήματα που πολλαπλασιάζονταν μέρα με τη μέρα. Και στην οικονομία αλλά και στο Κυπριακό. Ας κρίνει ο καθένας αν οι προσδοκίες έχουν ικανοποιηθεί, αν οι δεσμεύσεις έχουν υλοποιηθεί και ας πάμε στο σήμερα.
Σήμερα για παράδειγμα, η δημοσκόπηση της «Κ» παρουσιάζει στοιχεία που θα έπρεπε να κτυπήσουν καμπανάκι στους κυβερνώντες. Και για τον τρόπο που κυβερνούν, αλλά και για τον τρόπο που συμπεριφέρονται σε αυτή τη δεύτερη θητεία. Το 78% των ερωτηθέντων παρουσιάζεται λίγο ώς καθόλου ευχαριστημένο με την κατάσταση που επικρατεί στην Κύπρο, ενώ το 75% δηλώνει λίγο έως καθόλου ευχαριστημένο από την κυβέρνηση Αναστασιάδη. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έναν χρόνο μετά την επανεκλογή του λαμβάνει το 54% της αρνητικής ψήφου, ενώ το 56% απορρίπτει τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά του.
Ενδιαφέροντα είναι και τα στοιχεία που προκύπτουν για τον Συνεργατισμό. Το πτώμα που όπως μας έλεγαν προεκλογικά έσφυζε από ζωή και για την κατάρρευση του οποίου ευθύνονται όλοι. Το 35% αποδίδει ευθύνη κυρίως στην κυβέρνηση Αναστασιάδη και το 32% στον υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη. Ο υπουργός Οικονομικών μάλιστα, τον οποίο ο Νίκος Αναστασιάδης υπογράμμισε πως δεν θα θυσιάσει ως άλλη Ιφιγένεια επειδή «επειδή έτσι αποφάσισαν τρεις!» δέχεται ηχηρό ράπισμα, καθώς το 65% των ερωτηθέντων θεωρεί πως θα έπρεπε να παραιτηθεί. Χαμηλή παρουσιάζεται και η δημοτικότητά του, όμως, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει τον ίδιο προσωπικά.
Όμως δεν είναι μόνο ο Συνεργατισμός το πρόβλημα. Το 67% δηλώνει λίγο ώς και καθόλου ευχαριστημένο από τους χειρισμούς του προέδρου στο Κυπριακό και αυτό από μόνο του θα έπρεπε να πει κάτι στον Νίκο Αναστασιάδη. Γιατί το blame game στο οποίο επιδίδεται με τον Μουσταφά Ακιντζί και οι ευφάνταστες νέες ιδέες που κατεβάζει, όχι μόνο ξεφεύγουν από το Πλαίσιο Γκουτιέρες, που κατά τα άλλα αποτελούσε προεκλογική σημαία, αλλά φαίνεται πως δεν πείθουν κανέναν. Ούτε και το σκληρό ακροατήριο στο οποίο πλέον απευθύνεται.
Ένας πρόεδρος για παράδειγμα στον οποίο έλαχε κατά τα άλλα ο κλήρος να λύσει το Κυπριακό και μας διαβεβαίωνε για τη βούλησή του θα έπρεπε να σκεφτεί δύο και τρεις φορές προτού μιλήσει για δανεικές ψήφους των Τ/κ. Προτού προσπαθήσει να προκαλέσει τα σύνδρομα του εκλογικού σώματος. Προτού τοποθετηθεί ως ένας απλός κομματάρχης και όχι ως ηγέτης ενός κατά τα άλλα σοβαρού κράτους.
Γιατί, όσο κι αν ο ίδιος το παραβλέπει, είναι πρόεδρος όλων των Κυπρίων. Και των Ε/κ, αλλά και των Τ/κ που έρχονται να ψηφίσουν υπερβαίνοντας το Σύνταγμα του 1960, που προνοούσε χωριστές ψηφοφορίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αυτό είναι κάτι που θα κάνουν παρά τις επιθέσεις και τις πιέσεις που δέχονται από τους εκεί εθνικιστές για εσχάτη προδοσία. Και το κάνουν γιατί θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα. Ότι οι ίδιοι πιστεύουν ακόμα στη συμβίωση και στην επίλυση του Κυπριακού.
Όλες, λοιπόν, αυτές οι κινήσεις σε συνδυασμό με τα δημοσκοπικά ευρήματα καταδεικνύουν τη σύγκρουση δύο κόσμων. Στον ένα κόσμο η κυπριακή κοινωνία με τις διαπιστώσεις της, και στον άλλο οι κυβερνώντες που αντιλαμβάνονται τα πράγματα όπως θέλουν. Οι κυβερνώντες, οι οποίοι κάθε μέρα μας διαβεβαιώνουν πως έχουν βαλτώσει στην αλαζονεία και την έπαρση της εξουσίας. Μία αλαζονεία που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη φθορά. Και το αν ζούσαν απλώς στον δικό τους κόσμο ίσως να μη μας πείραζε τόσο. Έχουν όμως τέσσερα χρόνια μπροστά τους και ίσως να ήρθε η στιγμή και να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους, αλλά κυρίως να κυβερνήσουν.
