Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την ώρα που στο παρασκήνιο πραγματοποιούνταν οι συζητήσεις για το αν θα περάσει ο προϋπολογισμός και υπό ποιες προϋποθέσεις, στο Κολόσσι έπεφτε ξύλο ακριβώς γι’ αυτό. Στο ΕΛΑΜ είχαν διχαστεί οι ψηφοφόροι, μετά και τη δήλωση του Χρίστου Χρίστου πως θα στηρίξει τον προϋπολογισμό. Κάποιοι υποστήριζαν πως το ακροδεξιό κόμμα δεν είναι αρκετά εθνικιστικό και ακραίο, αλλά πως αντίθετα, μετατρέπεται σε κόμμα του συστήματος. Αν όλο αυτό το επεισόδιο δεν κατέληγε στον σοβαρό τραυματισμό του ενός, θα μπορούσε να αποτελεί είτε θεατρικό του Ιονέσκο είτε στη χειρότερη μία κακή ελληνική επιθεώρηση. Το δυστύχημα, βεβαίως, είναι πως όλο αυτό αποτελεί τη νέα πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα επικίνδυνη αν λάβουμε υπόψη ότι κάποιοι άρχισαν να κανονικοποιούν μέσα σε όλα αυτά το ΕΛΑΜ και να σιγοψιθυρίζουν πως το παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, της εγκληματικής με δικαστική απόφαση οργάνωσης, φέρθηκε υπεύθυνα, επειδή ψήφισε τον προϋπολογισμό.
Το να συζητείται, βεβαίως, πως το ΕΛΑΜ αποτελεί υπεύθυνη δύναμη επειδή ακριβώς υπερψηφίζει έναν προϋπολογισμό αποτελεί ένα από τα πιο μεγάλα συμπτώματα της παρακμής και των όσων δύσκολων έπονται. Γιατί η κανονικοποίηση ακροδεξιών μορφωμάτων πραγματοποιείται μόνο σε περιόδους μεγάλης παρακμής και όταν η ακυβερνησία βρίσκεται στο κατώφλι μας. Όμως αυτά τα δεδομένα δεν έπρεπε να εκπλήσσουν κανέναν. Εδώ και τρία περίπου χρόνια στήνεται βήμα με βήμα ένα σκηνικό που οδηγεί στην απαξίωση, την ανυποληψία και τελικά στην ακυβερνησία. Τα μηνύματα ήταν πολλά, όμως, η κυβέρνηση επέλεξε και να τα αγνοήσει και να τα υποβαθμίσει. Την επομένη του πρώτου γύρου, όταν τα κόμματα του Ενδιάμεσου επέλεγαν εν τη σοφία τους να στηρίξουν τον κανέναν μετά και από την ήττα του Νικόλα Παπαδόπουλου έβαλαν το λιθαράκι τους σε όλο αυτό που συντελείται σήμερα. Η επανεκλογή του Νίκου Αναστασιάδη με 56% έστειλε το μήνυμα και στον ίδιο αλλά και στο κόμμα του ότι μπορούν να κυβερνήσουν χωρίς τη στήριξη οποιουδήποτε άλλου κόμματος.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, όταν το ΑΚΕΛ άρχισε να επικρίνει τις πολιτικές στο Κυπριακό, συνοφρυώθηκαν. Ήταν, όπως άφηναν να εννοηθεί, εθνικοί μειοδότες που εκπροσωπούσαν τις θέσεις της Άγκυρας και ήταν έτοιμοι να τα δώσουν όλα. Όταν το ΔΗΚΟ που συνέπλεε μαζί τους σε όλα, απέρριπτε προτάσεις και άφηνε να εννοηθεί πως δεν θα στηρίξει νομοσχέδια, άφηναν σκιές ότι στον βωμό των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων θα θυσιαζόταν η οικονομική σταθερότητα. Και σε αυτό το πλαίσιο, όταν ξεπουλούσαν τον Συνεργατισμό που διαβεβαίωναν πως ήταν υγιής, κατακεραύνωναν τις πρακτικές του παρελθόντος και τους μικροκαταθέτες. Όταν τόλμησε μία ερευνητική επιτροπή να τους υποδείξει ως υπαίτιους, φρόντισαν να τους αποδομήσουν και να τους επιρρίψουν φθόνο. Ο κύριος υπαίτιος του πορίσματος, ο Χάρης Γεωργιάδης μας κουνούσε και το δάκτυλο, όταν του ζητούσαν κάποιοι την παραίτησή του. Όταν κάποιος τολμούσε να αμφισβητήσει την ικανότητα ανεξάρτητων αξιωματούχων ήταν μηδενικό, που δεν δικαιούται να επικρίνει τους άριστους.
Όλα αυτά μας οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην παρακμή που βιώνουμε τώρα. Γιατί, ενώ το 56% που έλαβε ο Νίκος Αναστασιάδης, χωρίς τη στήριξη κανενός κόμματος θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή νέων πολιτικών δεδομένων, αποτέλεσε τη μεγαλύτερή του παγίδα. Γιατί έθρεψε την αλαζονεία μιας ολόκληρης κυβέρνησης, που θεωρούσε δεδομένο ότι θα κυβερνά χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν και χωρίς να προχωρά σε αμοιβαίους συμβιβασμούς.
Σε αυτό το κλίμα θεώρησαν δεδομένο πως θα περάσουν τον προϋπολογισμό. Πλέον η κυβέρνηση έχει δύο επιλογές για να περάσει τον προϋπολογισμό: Να δώσει τους φακέλους των πολιτογραφήσεων στην Ελεγκτική Υπηρεσία για να ικανοποιηθεί το ΔΗΚΟ. Αν δεν το κάνει θα πρέπει να εξηγήσει για ποιο λόγο προτιμά να επέλθει η πλήρης κατάρρευση αντί να δώσει τους φακέλους. Μπορεί επίσης να αλλάξει άρδην τη φιλοσοφία του προϋπολογισμού για να ικανοποιήσει τα άλλα κόμματα. Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για την πολιτική που ακολουθείται. Η τρίτη επιλογή είναι να προχωρήσει σε μία γενναία κίνηση διαφάνειας. Μπορεί να μην ικανοποιήσει το ΔΗΚΟ που εμμένει στον γενικό ελεγκτή, αλλά σίγουρα θα κερδίσει την κοινωνία. Ίσως και εκείνο το 56% που τον ψήφισε και πίστεψε ότι μπορεί να κυβερνήσει.
Υ.Γ Η επιπολαιότητα με την οποία συμπεριφέρθηκαν πρόσωπα και κόμματα κατά τη διάρκεια του προϋπολογισμού δεν δικαιολογείται. Τα κόμματα και τα πρόσωπα θα κριθούν τον Μάϊο. Την καίρια ευθύνη για την ομαλή διακυβέρνηση την φέρει η κυβέρνηση. Και αυτή θα πρέπει να βρει τη λύση.
