Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν πριν από περίπου έξι χρόνια ο πρόεδρος ανακοίνωνε πως η γενική ελέγκτρια Χρυστάλλα Γιωρκάτζη θα διαδεχόταν τον Πανίκο Δημητριάδη στη διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας, πολλοί ήταν εκείνοι και στο Προεδρικό, αλλά και στη Βουλή που θεωρούσαν πως ήταν το ιδανικότερο άτομο στην κατάλληλη θέση. Ήταν όπως έλεγαν εχέγγυο εντιμότητας και ακεραιότητας, σε ένα πόστο που πέρασε από πολλές φουρτούνες. Φουρτούνες που θα έπαυαν με την ανάληψη των καθηκόντων της. Και η εντύπωση αυτή δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ήταν το αγαπημένο παιδί των ΜΜΕ και μερίδας των βουλευτών που επωφελούνταν με μικροσκάνδαλα, τα οποία η ίδια με ευκολία τους διέρρεε. Τόσα ήταν τα ζήτω και τα μπράβο που κέρδιζε από την ετήσια έκθεση που παρουσίαζε, κάνοντας κάποιους να σκέφτονται ότι ίσως να ήταν ακόμα και ιδανική υποψηφιότητα για την προεδρία.
Ένα όμως είναι να αποκαλύπτεις τα λάθη των άλλων, να τους κατακεραυνώνεις στη Βουλή, άλλο να αποκαλύπτεσαι εσύ και στη συνέχεια να αποκαθηλώνεσαι διά μαγείας. Χρειάστηκε να περάσουν μόλις λίγοι μήνες στη θέση της διοικήτριας της Κεντρικής Τράπεζας ώστε να αποδομηθεί πλήρως και να απαξιωθεί ακόμα και από βουλευτές, οι οποίοι λίγο καιρό πριν την αποθέωναν. Ήταν η καραμπινάτη υπόθεση σύγκρουσης συμφερόντων, ήταν όμως και το κεφάλαιο αλλαγής του συμβολαίου της.
Η ίδια που δημοσιοποιούσε με ευκολία μικροσκάνδαλα δημοσίων υπαλλήλων και κακοδιαχειρίσεις, δεν θεώρησε πως προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, προσθέτοντας κάποιες χιλιάδες στο συμβόλαιό της. Και δεν έμεινε βεβαίως εκεί. Με τα «ξέρω πολλά για πολλούς», τις μικροδιαρροές λιστών, εκείνη την πολύωρη συνάντησή της με τον πρόεδρο στο Προεδρικό, που ενώ θα εξαναγκαζόταν σε παραίτηση εξαιτίας της οργής του Προέδρου, περιέργως παρέμεινε στη θέση της μέχρι την αφυπηρέτησή της, έδειξε πως η εικόνα μπορεί να τσαλακωθεί, μπροστά σε μία διασφαλισμένη θητεία. Με αυτά, λοιπόν, ως δεδομένα δεν θα έπρεπε να προκαλέσει σε κανέναν εντύπωση ότι η λίστα που έχει αφήσει ως παρακαταθήκη στη Βουλή βρίθει ανακριβειών, ελλείψεων και στοχοποίησης μελών του Κοινοβουλίου.
Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται. Αν μπορεί η Βουλή να μάθει κάτι από το κεφάλαιο που λέγεται Χρυστάλλα Γιωρκάτζη είναι πως από την αποθέωση μπορείς πολύ εύκολα να οδηγηθείς στην αποκαθήλωση, όταν αφήνεις λεκέδες να καταβάλουν την εικόνα σου. Και επειδή τόσο οι βουλευτές όσο και τα πολιτικά κόμματα δεν θέλουν να τύχουν της ίδιας απαξίωσης που έτυχε η τέως διοικήτρια, επειδή δεν θέλουν να πάνε σπίτι τους με το τέλος της θητείας τους, θα πρέπει να βρουν ένα τρόπο να χειριστούν την περιβόητη λίστα. Μακριά από θεατρινισμό και λαϊκισμό του χειρίστου είδους.
Και επειδή τα τελευταία γεγονότα έχουν ενισχύσει την άποψη ότι η Βουλή επιχειρεί να συγκαλύψει κάτι και κάποιον, τα ίδια τα κόμματα θα πρέπει μέσω διαφάνειας να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στο πολιτικό σύστημα.
Ας υποχρεώσουν τους βουλευτές, τους κομματικούς αξιωματούχους, τους δημάρχους και κοινοτάρχες τους, στο όνομα της διαφάνειας να άρουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς ούτως ώστε να διαπιστωθεί από κάποιον ανεξάρτητο ελεγκτικό οίκο ότι δεν εμπλέκονται σε ευνοϊκά δάνεια και διαγραφές δανείων. Ας πιέσουν για ένα σωστό πόθεν έσχες που θα παρουσιάζει και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Είναι ένας τρόπος να σώσουν τη δημόσια εικόνα τους. Και όταν ακριβώς αποδείξουν πως οι ίδιοι είναι καθαροί, τότε θα μπορέσουν να ασχοληθούν σοβαρά με το ποιοι οδήγησαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην κατάρρευση. Γιατί εμάς μας αφορά, αν μάθαμε κάτι από το πλιάτσικο που στήθηκε μέχρι και το 2013. Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου το ξεχάσαμε ήδη, τη λίστα Λαγκάρντ την παραγράψαμε, όπως και τη λίστα όσων έβγαλαν χρήματα κατά την κλειστή περίοδο. Θα απαιτούμε όμως απονομή δικαιοσύνης για το μεγάλο σκάνδαλο της οικονομίας. Απαντήσεις για το ποιοι έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στο κλείσιμο δύο συστημικών τραπεζών, το κούρεμα καταθέσεων, ποιοι έτυχαν ευνοϊκής μεταχείρισης λόγω της θέσης τους.
Ας μας πιστώσουν με το ότι αντιλαμβανόμαστε πως το παρατράβηγμα της πιστωτικής κάρτας του Σιζόπουλου και της Ερωτοκρίτου δεν είναι το ζητούμενο. Περισσότερο μας αποπροσανατολίζουν από την πραγματική λίστα των ενόχων της κατάρρευσης. Και αν δεν το κάνουν για την απονομή της δικαιοσύνης και τη λογοδοσία, ας το κάνουν έστω για τη δική τους δημόσια εικόνα.
