Τα όρια της μπλόφας

Τον Μάιο του 2019, ενόσω η κυβέρνηση προσπαθούσε να διαχειριστεί τη μεγάλη πολιτική κρίση που προκαλούσε το κεφάλαιο Μεταξάς, το γεωτρύπανο «Φατίχ», κατέφθανε στην κυπριακή ΑΟΖ. Ήταν μία τραγική εξέλιξη που κανείς δεν ανέμενε στη Λευκωσία. Και δεν ανέμενε δεδομένου ότι ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης διαβεβαίωνε λίγους μήνες προηγουμένως ότι δεν έχουμε τίποτα να ανησυχήσουμε από τουρκικές ενέργειες ή δηλώσεις. Όσοι ανησυχούσαν για το μέχρι πού θα το φτάσει η Άγκυρα, άκουγαν από τα κυβερνητικά χείλη πως η ΑΟΖ είναι διασφαλισμένη, έβλεπαν διαρροές στα ΜΜΕ ότι η Τουρκία δεν έχει τεχνογνωσία και τρυπάνι και πως κανείς δεν θα βρεθεί να τη δανείσει, γιατί «έχουμε διαμορφώσει αποτελεσματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι θα αντιμετωπίσουν την τουρκική πρόκληση».

Το τρυπάνι ως εκ θαύματος βρέθηκε γιατί πολλές ήταν εκείνες οι εταιρείες που ήταν πρόθυμες να δανείσουν παρά το παράνομο της γεώτρησης και πολλά τα κράτη μέλη που ήταν έτοιμα να κλείσουν τα μάτια στα νέα δεδομένα. Εκείνο όμως τον Μάιο που ανακοινωνόταν η έλευση του «Φατίχ», η Κυπριακή Δημοκρατία διαβεβαίωνε πως έχουν δρομολογηθεί ενέργειες σε νομικό πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο ενώ αξιοποιούνται όλες τις δυνατότητες μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προειδοποιήσαμε για σύλληψη όσων εμπλέκονται στις παράνομες γεωτρήσεις και ο Νίκος Αναστασιάδης υπογράμμιζε πως η στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι καθολική.

Το πού βρίσκονται εκείνα τα διεθνή εντάλματα είναι θέμα που από μόνο του χρήζει ανάλυσης, όμως αν περιοριστούμε στα περί στήριξης των Ευρωπαίων εταίρων θα διαπιστώσουμε πως κάθε άλλο από καθολική ήταν. Φάνηκε με τον πιο παραστατικό τρόπο τη Δευτέρα που πέρασε, όταν ο Ζοζέπ Μπορέλ ανακοίνωνε το ναυάγιο στην προσπάθεια επιβολής κυρώσεων στη Λευκορωσία, καθότι «τους έλειπε η Κύπρος» για την πλειοψηφία. Καμία χώρα δεν φάνηκε να στέκεται στο πλευρό μας. Η Γερμανία μάς διαμήνυσε να ξεχάσουμε τις κυρώσεις, ενώ άλλα κράτη μέλη φρόντισαν να δείξουν τη δυσφορία τους, συνδέοντας το «βέτο» ως δώρο της Κύπρου προς τη Ρωσία που ευνοεί το καθεστώς Λουκασένκο. Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος μέχρι πρόσφατα για τα δικά του συμφέροντα έστελνε «αυστηρά μηνύματα» στην Τουρκία, διά του υφυπουργού του, κάλεσε την Κύπρο να αποσυνδέσει τις κυρώσεις της Τουρκίας με αυτές της Λευκορωσίας. Όμως ακόμα και η Ελλάδα διαφοροποιήθηκε από τη διασύνδεση των δύο θεμάτων.

Το να αναλύσουμε τι κάναμε λάθος, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά την περασμένη Δευτέρα δεν έχει σημασία ούτε και βοηθά τη χώρα αυτή τη στιγμή. Το ζητούμενο είναι πως σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία η Κύπρος είναι μόνη της. Και όσο κι αν στο εσωτερικό αρεσκόμαστε στις υπερβολές περί σπαρτιατικής τακτικής γύρω από το βέτο, θα πρέπει αυτή τη φορά να σοβαρευτούμε.

Ας αντιληφθούμε και τα όρια της μπλόφας και τα όρια των δυνατοτήτων μας. Γιατί άλλο είναι η μπλόφα να περιορίζεται στα δικά μας γεωγραφικά όρια, άλλο οι μπλόφες μας και οι εσωτερικοί μας τακτικισμοί να παίρνουν διεθνείς προεκτάσεις με άγνωστες τις συνέπειες.

Και δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως σε αυτή τη μπλόφα το ζητούμενο είναι διασώσουμε τον πληγωμένο μας εγωισμό. Ακριβώς επειδή το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο ελπίζουμε πως η κυβέρνηση θα έχει τον χρόνο αυτές τις μέρες για να επαναπροσδιορίσει την στρατηγική της. Οι κυρώσεις που θα πονέσουν την Τουρκία, δυστυχώς κατέληξαν σε μία λίστα πέντε προσώπων και τριών εταιρειών. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν θα έπρεπε να αποτελεί εδώ και καιρό τον αυτοσκοπό της πολιτικής μας στρατηγικής.

Τη στιγμή όμως που οι πληροφορίες ότι η Αμμόχωστος ετοιμάζεται να εποικιστεί πληθαίνουν, τη στιγμή που η Άγκυρα επιμένει για αλλαγή του πλαισίου λύσης, η κύρια μάχη που θα πρέπει να κερδηθεί είναι η αποτροπή τέτοιων τετελεσμένων. Αυτό τον κίνδυνο οφείλει να ανατρέψει ο Νίκος Αναστασιάδης το επόμενο διάστημα. Οι στιγμές κρίνονται ιστορικές και ελπίζουμε να διασφαλίσει έστω και τώρα κάτι που πριν την θητεία του θεωρείτο δεδομένο: Την Αμμόχωστο και τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία η οποία τέθηκε εν αμφιβόλω κατά τη διάρκεια της δικής του κακής μπλόφας.