Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής ο 24χρονος Ahmed, πακιστανικής καταγωγής, έπεφτε νεκρός στην Ρηγαίνης, με δράστες του φόνου δύο αλλοδαπούς, ένα ανερχόμενο στέλεχος του Συναγερμού θεώρησε σωστό και πρέπον να συνδέσει το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα με το μεταναστευτικό και να υποθέσει πως αυτό είναι αποτέλεσμα της παράνομης μετανάστευσης. Δεν επρόκειτο για κάποιον που έζησε όλη του τη ζωή σε μία μικρή απομονωμένη επαρχία, ερχόμενος σε επαφή μόνο με ομοεθνείς του που να δικαιολογείται η όποια παρανόηση. Πρόκειται για κάποιον που κατά τα άλλα σπούδασε στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο και θα όφειλε πρωτίστως να έχει λίγη περισσότερη ενημέρωση αν θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική και κυρίως περισσότερη ενσυναίσθηση.
Όμως, το θέμα δεν είναι προσωπικό. Αφορά την ευρύτερη πολιτική που θα ακολουθήσει πλέον ο ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση, βαδίζοντας πιστά στη ρητορική των συντηρητικών κομμάτων της Ευρώπης, διασπείροντας το μικρόβιο του φόβου.
Το λυπηρό είναι πως δεν θα δυσκολευθεί να διασπείρει το μικρόβιο του φόβου, καθώς οι δομές του κράτους, της πολιτείας αλλά και μέρους της κοινωνίας είναι ιδιαίτερα πρόσφορες στο να αποδεχτούν ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Το είδαμε με τις αντιδράσεις των κατοίκων του Ζυγίου για ανέγερση κέντρου φιλοξενίας ανηλίκων στις οποίες συναίνεσε το κράτος, το είδαμε και με τις αντιδράσεις των δημοτών στην Αγλαντζιά.
Το είδαμε και σε άλλη μορφή όμως και το περασμένο καλοκαίρι όταν η –χωρίς πλάτες- 19χρονη Βρετανίδα αναίρεσε την καταγγελία για τον ομαδικό βιασμό της και οι δημοτικές αρχές της Αγίας Νάπας, θεώρησαν ορθό να προειδοποιήσουν την ίδια και όσους εμπλέκονταν στην υπόθεση ότι θα τους κινήσουν αγωγή «γιατί πρέπει κάποιοι να πάρουν μηνύματα και να μην ταλαιπωρούν τον καλύτερο προορισμό της Κύπρου με ψευδείς καταγγελίες».
Για τους ίδιους βεβαίως, το brand της Αγίας Νάπας δεν πλήγηκε με το πενταπλό φονικό το καλοκαίρι του 2012 στους δρόμους της πόλης, ούτε βέβαια τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν σε ψαροταβέρνα κάποιοι δολοφονούσαν εν ψυχρώ τέσσερις ανθρώπους μεταξύ των οποίων και τον γνωστό στις αρχές επιχειρηματία Φάνο Καλοψιδιώτη. Ούτε προχθές όταν στο κέντρο της πόλης κάποιος γάζωνε με το καλασνίκοφ του τραυματίζοντας τέσσερα πρόσωπα τολμούσαν να μιλήσουν για φατρίες, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών που κάνει τους δημότες και τους τουρίστες να μην τολμούν να κυκλοφορήσουν τη νύχτα στους δρόμους της Αγίας Νάπας.
Το θυμήθηκαν όλοι με το έγκλημα στη Ρηγαίνης. Και δεν θέλουμε να παρεξηγηθούμε. Και σωστή αστυνόμευση θα πρέπει να υπάρξει στην περιοχή και λήψη μέτρων εγκαίρως ούτως ώστε να παταχθεί η εγκληματικότητα, σε όποιο μέρος υπάρχει η εγκληματικότητα και όποιοι κι αν ευθύνονται γι΄ αυτή όμως.
Όπως μέτρα θα πρέπει να ληφθούν στο μεταναστευτικό. Ένα είναι όμως να υπάρξουν σωστές κρατικές δομές για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών και για την ενσωμάτωσή τους, άλλο όλο αυτό που διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα. Που πολιτικό σύστημα και ΜΜΕ φορτώνουν αυθαίρετα σε αλλοδαπούς εγκλήματα, παρανομία, ναρκωτικά ακόμα και τρομοκρατία.
Προφανώς και υπάρχει ζήτημα στη διαχείριση του μεταναστευτικού. Γι΄ αυτή την κατάσταση όμως ευθύνεται πρώτα και κύρια η αναλγησία του κράτους. Γιατί είναι αυτή η κυβέρνηση που στη συμφωνία Ε.Ε –Τουρκίας για το μεταναστευτικό δεν διασφάλισε να ισχύσει στην Κύπρο, ό,τι ισχύει στα άλλα κράτη μέλη για το ζήτημα της επανεγκατάστασης των προσφύγων. Αυτή η κυβέρνηση εκτόξευσε τον αριθμό αιτήσεων πολιτικού ασύλου μέσω των χρονοβόρων διαδικασιών εξέτασης. Αυτοί θα πρέπει να δώσουν ένα τέρμα στους παράνομους μετανάστες. Όχι με το να διαχέουν τον φόβο και να ενισχύουν τον θυμό, αλλά τιμωρώντας παραδειγματικά όσους τους εργοδοτούν παράνομα και τους εκμεταλλεύονται. Και όλοι αυτοί δεν είναι ξένοι έτσι;
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση και η απόφαση να κλείσουν τα οδοφράγματα. Θα έπρεπε να προκαλεί λύπη και ντροπή για το μη σοβαρό κράτος στο οποίο ζούμε. Γιατί σε ένα σοβαρό κράτος, είτε το ζήτημα είναι ο κορωνοϊός είτε το μεταναστευτικό, δεν θα έκλειναν έτσι εύκολα εισόδους και εξόδους. Γιατί σε ένα σοβαρό κράτος θα επιχειρούνταν σοβαροί έλεγχοι, και δεν θα επέτρεπαν οι ίδιες οι κρατικές δομές να διασπείρεται τόσο εύκολα το μικρόβιο και του φόβου και του ρατσισμού.
