Το πιόνι της Άγκυρας

Τον Απρίλιο του 2015, ο νέος τότε Τ/κ ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί, αρνείτο τον χαρακτηρισμό που προσέδιδε στα Κατεχόμενα η Άγκυρα περί μικρής πατρίδας, κάνοντας λόγο για αδελφές χώρες με την Τουρκία. «Η Τουρκία», όπως του απαντούσε δηκτικά τότε ο Ερντογάν «βλέπει τη βόρεια Κύπρο ως μικρή πατρίδα, ναι. Και από εδώ και πέρα θα τη βλέπει ως μικρή πατρίδα.

Όποια είναι η σχέση που έχει μια μάνα με το παιδί της, αυτή θα συνεχίσει να είναι η σχέση της με το παιδί της», έλεγε ο Τούρκος πρόεδρος και προειδοποιούσε δημοσίως τον Τ/κ ηγέτη αυτά που «βγαίνουν από το στόμα του να τα ακούει με τα αφτιά του». Την προειδοποίηση δεν άφησε ασχολίαστη ο Μουσταφά Ακιντζί, απαντώντας στον Τούρκο πρόεδρο πως πλέον αυτό το παιδί έχει ανάγκη να μεγαλώσει και να γίνει ο νοικοκύρης του σπιτιού του. Στιχομυθίες και δηλώσεις που έκαναν πολλούς να πιστεύουν πως ο Μουσταφά Ακιντζί είναι έτοιμος να θέσει πραγματικά κόκκινες γραμμές με την Άγκυρα και δεν αποτελεί ένα κακέκτυπο του Ταλάτ. Και λέμε κακέκτυπο του Ταλάτ, γιατί πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν βάλει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών τους και είχαν απογοητευτεί από τον κατά τα άλλα μετριοπαθή Τ/κ ηγέτη. Όχι γιατί δεν υπήρξε πρόοδος στο Κυπριακό κατά την περίοδο παραμονής του στο τιμόνι της τ/κ ηγεσίας.

Αλλά γιατί παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις που έκανε αρχικά με τον Δημήτρη Χριστόφια, ότι δηλαδή οι δύο σύντροφοι θα λύσουν το Κυπριακό, φυτεύοντας παράλληλα και ελιές για εδραίωση της ειρήνης, δεν προσπάθησε στην ουσία να κόψει γέφυρες με την Τουρκία. Ενδεικτικό, μάλιστα, ότι όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας τον προέτρεψε να αφήνει όπου μπορεί μακριά από τις συνομιλίες την Τουρκία, ο τότε Τ/κ ηγέτης του ζήτησε να μην τον αποκαλεί σύντροφο και του απάντησε πως αυτά είναι εν πολλοίς ρομαντισμοί. Αλησμόνητες και οι προεκλογικές του αφίσες «Ο Ταλάτ με ενώνει με την Τουρκία». Ο Μουσταφά Ακιντζί, όμως, είχε προκαλέσει ένα άλλο κύμα ευφορίας στην τ/κ κοινότητα, αλλά και σε μερίδα των Ε/κ. Όχι για τους καφέδες και τις ζιβανίες που έπιναν με τον Νίκο Αναστασιάδη στην πορεία.

Ούτε για τις κοινές ευχές που έκαναν, αλλά για δηλώσεις που ξεπερνούσαν την εικόνα και καταδείκνυαν μία φιλοσοφία καθαρά αντιμιλιταριστική. Γιατί λίγους μήνες μετά την ανάδειξή του στο πηδάλιο της τ/κ κοινότητας, δεν δίστασε να πει πως η «επιχείρηση ειρήνης και ευτυχίας» το 1974, ήταν στην πραγματικότητα πόλεμος. Δήλωση που επανέλαβε τις προάλλες, με αφορμή την εισβολή στη Συρία προκαλώντας την οργή της Άγκυρας στην προσπάθεια αποδόμησής του από τους ανθυποψηφίους του, ξεσηκώνοντας ακόμα και απειλές κατά της ζωής του. Σίγουρα κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ο ίδιος έκανε σημαντικές υπερβάσεις που οδήγησαν σε δύσκολες συγκλίσεις, φτάνοντας στο πιο κοντινό σημείο για λύση. Όμως, δεν επιχειρούμε να τον αγιοποιήσουμε, ούτε θέλουμε να είμαστε αφελείς, ότι με αυτό μπορεί να αλλάξει την αδιαλλαξία της Άγκυρας.

Υπήρξαν και περιπτώσεις που ξεπέρασε τα όρια της συναισθηματικής υπερβολής. Όπως στην περίπτωση που ανέδειξε την ανόητη απόφαση της Βουλής να ψηφίσει το ενωτικό δημοψήφισμα σε μείζον θέμα για καιρό και της επιμονής του ότι ο Νίκος Αναστασιάδης τον ξεγέλασε, ξεχνώντας πως δεν είναι ένας απογοητευμένος ψηφοφόρος αλλά ηγέτης της τ/κ κοινότητας. Η ανάρτησή του, όμως, για την εισβολή στη Συρία θα έπρεπε να ταρακουνήσει όλους αυτούς που έσπευσαν να ειρωνευτούν και να αναπαράγουν το ψέμα περί διαγραφής του tweet του υπό τον φόβο της Άγκυρας, αν αυτοί που διεκδικούν να τον διαδεχθούν θα είναι καλύτεροι. Όλα αυτά είναι μικροψυχία. Και αδυναμία αντίληψης των συνθηκών που επικρατούν στην τ/κ κοινότητα.

Προφανώς γιατί ο Ακιντζί δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Άγκυρα, αλλά και ένα κατεστημένο στις ελεύθερες περιοχές που τρέφεται από την παραμονή του στάτους κβο και με τη δαιμονοποίηση του εχθρού. Όλα αυτά, όμως, θα πρέπει να προβληματίσουν πρώτα και κύρια τον πρόεδρο. Όχι μόνο για τους πόντους αξιοπιστίας που κέρδισε –σε αντίθεση με τον ίδιο– ο Ακιντζί στη διεθνή κοινότητα. Αλλά και γιατί αν δεν καταφέρει να λύσει το Κυπριακό με τον μόνο Τ/κ ηγέτη που τα έβαλε με την Άγκυρα, τότε με ποιον αλήθεια υπολογίζει να το λύσει;