ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αριστερά

Λίγες εβδομάδες πριν τις βουλευτικές εκλογές με την συνάδελφο Μαρίνα Οικονομίδου συζητούσαμε το ενδεχόμενο μιας ανάλυσης που θα αφορούσε την συνολική εικόνα που εκπέμπει η Αριστερά στην περιοχή μας, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η κεντρική ιδέα του εγχειρήματος είχε ως εξής: Εν μέσω πανδημίας και οικονομικών αναταραχών, πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων και προβλημάτων, από τα Βαλκάνια μέχρι τα ανατολικά παράλια της Μεσογείου η Αριστερά στα μέσα του 2021 παρουσιάζει μια άκρως προβληματική εικόνα.

Στην Ελλάδα η ψαλίδα ανάμεσα στην κεντροδεξιά και στον Σύριζα εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτή. Στην Τουρκία η γενική εικόνα της Αριστεράς, το μεγάλο αδιέξοδο -πολιτικό και ιδεολογικό- δεν χρειάζεται πολλά σχόλια. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Σε ελεύθερη πτώση βρίσκεται και η ισραηλινή Αριστερά την στιγμή που και από την Ευρώπη δεν φτάνουν ελπιδοφόρα μηνύματα.

Με την Μαρίνα δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε σε μια ανάλυση που θα επιχειρούσε να συνοψίσει την παραπάνω άκρως προβληματική εικόνα επειδή μας πρόλαβαν οι εξελίξεις σε άλλα μέτωπα. Πρώτα εστιάσαμε στην Διάσκεψη της Γενεύης και στην συνέχεια ήρθαν οι νέες αναταράξεις σε Τουρκία και κατεχόμενα υπό την σκιά των νέων αποκαλύψεων ενός γνωστού ανθρώπου της νύχτας.

Τελικά, την νύχτα της Κυριακής μαζί με την Μαρίνα και τους άλλους συναδέλφους παρακολουθήσαμε την ήττα του μεγαλύτερου κόμματος της κυπριακής Αριστεράς στην κάλπη. Το ιστορικό Ακέλ για μια ακόμη φορά δεν κατάφερε να τερματίσει την πτωτική πορεία της Αριστεράς στην ευρύτερη περιοχή. Εν μέσω πανδημίας, συσσωρευμένων κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων, σε μια περίοδο που η Κύπρος πρωταγωνιστεί στα διεθνή μέσα ενημέρωσης με τα σκάνδαλα της, το Ακέλ δεν κατάφερε να πείσει την κοινή γνώμη. Έτσι, τα ποσοστά του κινήματος γνώρισαν νέα συρρίκνωση.

Το πρόβλημα της Αριστεράς στις απαρχές της δεκαετίας του 2020 δεν θα μπορούσε να συνοψιστεί σε ένα ή περισσότερα άρθρα γνώμης. Είναι σίγουρο ότι για αυτό το εγχείρημα χρειαζόμαστε μια ευρείας κλίμακας δεξαμενή σκέψη, μια τονωμένη διαλεκτικού τύπου κριτική σκέψη-ανταλλαγή απόψεων και πολλές ώρες προβληματισμού. Μπορεί τα όρια του σημερινού άρθρου γνώμης μας να εμποδίζουν αυτό το εγχείρημα, ωστόσο στις λίγες «αράδες» που μας απομένουν είναι σίγουρο ότι μπορούμε να αναζητήσουμε τις βασικές αιτίες της νέας ήττας της κυπριακής Αριστεράς. Έτσι, στα πλαίσια μιας πρώτης, αρκετά «πρόχειρης» από πολλές απόψεις, προσπάθειας επιλέγουμε να εστιάσουμε σε τέσσερα σημεία-αδυναμίες.

Πρώτον, στην περίπτωση της κυπριακής Αριστεράς συναντάμε την γνωστή αδυναμία της σύγχρονης Αριστεράς, η οποία την στιγματίζει από την περίοδο της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η Αριστερά, σε παγκόσμια κλίμακα, παραμένει πιστή σε ορισμένες ιδρυτικές αξίες, οι ρίζες των οποίων χάνονται στην Γαλλική Επανάσταση, στο 1848, στην κομμούνα του Παρισιού, στην Ρωσία του 1917 και στον 20ο αιώνα. Η Αριστερά επιμένει -και πολύ καλά κάνει- στην ισότητα, αξιοπρέπεια, ευτυχία, τιμή, στο δικαίωμα της ελπίδας για ένα πιο ανθρώπινο και αξιοπρεπές αύριο. Ωστόσο, από την δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα, παρατηρούμε ότι τα κινήματα της Αριστεράς αποτυγχάνουν να πείσουν την κοινή γνώμη για τον τρόπο, με τον οποίο αυτές οι αξίες θα γίνουν πραγματικότητα, θα καταστούν δηλαδή κυβερνητικό πρόγραμμα στον 21ο αιώνα. Σε αυτήν την προσπάθεια, οι αποχρώσεις της Αριστεράς είτε χάνονται μέσα στην θεωρία, παρασέρνονται προς το κέντρο (βλπ. Σύριζα) και απομακρύνονται από το ιδεολογικό σημείο εκκίνησης τους, είτε «ενσωματώνονται» στο κατεστημένο και στα προβλήματα του. Το Ακέλ δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό το ιστορικό προσές.

Δεύτερον, στην περίπτωση του Ακέλ στα προαναφερόμενα θα πρέπει να προσθέσουμε και το βασικό πρόβλημα που παρατηρείται στο πεδίο του Κυπριακού, δηλαδή την κυπριακή ιδιαιτερότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Αριστερά. Από πολλές απόψεις είναι ορθό και ιδεολογικά θεμιτό να υπερασπίζεσαι ένθερμα την διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Ωστόσο, ένα σημαντικό ερώτημα αναμένει απάντηση: Πείθει αυτό το μοντέλο την πλειοψηφία της κοινής γνώμης; Σε μια περίοδο που όλοι οι πρωταγωνιστές σκάβουν τον λάκκο της ΔΔΟ εσύ ως Αριστερά τι πράττεις για να κρατήσεις ζωντανό το όνειρο της λύσης;

Τρίτον, το Ακέλ του 2021 πάσχει από την «ασθένεια» που πλήττει πολλά ευρωπαϊκά και μεσογειακά αριστερά κινήματα, αυτήν της μη ανανέωσης (ιδεολογική, πολιτική σε συνδυασμό με ανανέωση ηγεσίας, στελεχών). Σε μια περίοδο που ακόμη και στην κομμουνιστική Κούβα ο Ραούλ Κάστρο μας αποχαιρετά το Ακέλ πηγαίνει στην κάλπη με τα ίδια, γνωστά, κουρασμένα στελέχη του «χθες», αυτά τα οποία φέρουν το στίγμα της αποτυχημένης πενταετίας διακυβέρνησης του αείμνηστου Δημήτρη Χριστόφια.

Τέλος, και για να μην μακρολογώ, στην περίπτωση του Ακέλ τίθεται και ένα άλλο ζήτημα: Το μεγάλο πρόβλημα-εγχείρημα της μεταβίβασης του μηνύματος του κόμματος, της Αριστεράς, της ελπίδας της κοινωνικοπολιτικής ανανέωσης-τόνωσης με αποτελεσματικό τρόπο σε ολόκληρη την κοινωνία. Σε αυτό το μέτωπο συζητάμε ένα κίνημα, το οποίο ούτε πολύ ούτε λίγο ανακαλύπτει με μεγάλη καθυστέρηση τις δυνατότητες της τεχνολογίας, τα μέσα δικτύωσης και σε επίπεδο δημοσιευμάτων, μέσων ενημέρωσης κ.ο.κ. αδυνατεί να υψώσει το ανάστημα του στα συστημικά μίντια, στα μέσα ενημέρωσης, στις «φωνές» που ελέγχονται από τους πολιτικούς αντίπαλους.

Ολοκληρώνω ότι οι προαναφερόμενες αδυναμίες του Ακέλ, σε γενικές γραμμές αφορούν και την τ/κ Αριστερά. Ωστόσο, σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Στους κόλπους της τ/κ Αριστεράς παρατηρείται εδώ και δεκαετίες πολυδιάσπαση, η οποία το τελευταίο διάστημα λαμβάνει νέες διαστάσεις. Φυσικά αυτή η εξέλιξη αποτελεί τροφή για σκέψη για άλλες, μελλοντικές αναλύσεις.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X