ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Δραματικές ώρες

«Ναι μεν, ο κ. Τραμπ και κάποιοι πολιτικοί και διπλωμάτες στην Ουάσιγκτον δεν επιθυμούν πόλεμο στον Περσικό Κόλπο, ωστόσο στον Λευκό Οίκο και στην ρεπουμπλικανική ηγεσία ακούγονται φωνές οι οποίες θεωρούν ότι μια ενδεχόμενη μεγάλη αναμέτρηση στην περιοχή θα οδηγήσει άμεσα στην ανατροπή του θεοκρατικού καθεστώτος στην Τεχεράνη. Πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη προσέγγιση που δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελιγμού στον «εχθρό», δηλαδή στο Ιράν, το οποίο πλέον προετοιμάζεται για μια μάχη επιβίωσης».

Τα παραπάνω γράφτηκαν λίγο πριν το τέλος του 2019, με αφορμή την μεγάλη λαϊκή εξέγερση στο Ιράν, η οποία άφησε πίσω της εκατοντάδες νεκρούς (σύμφωνα με την ιρανική αντιπολίτευση χιλιάδες) και μια χώρα πολιτικά και κοινωνικοοικονομικά διαιρεμένη. Πριν από λίγες εβδομάδες, η συγκεκριμένη στήλη προειδοποίησε τον αναγνώστη της ότι εντός της αμερικανικής ηγεσίας υπάρχουν παράγοντες που δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο μιας ανοιχτής αντιπαράθεσης με την Τεχεράνη. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ επιμένει σε μια νέα διαπραγματευτική διαδικασία με την Ισλαμική Δημοκρατία, την οποία θα είναι σε θέση να παρουσιάσει στους ψηφοφόρους του ως μια μεγάλη διπλωματική νίκη. Ο Ντόναλτ Τραμπ, ο οποίος χαρακτηρίζει ως «καταστροφική» την προηγούμενη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, στοχεύει σε ένα νέο πλαίσιο συνεννόησης με την Τεχεράνη τους όρους του οποίου θα επιβάλλει ο ίδιος.

Η παραπάνω επισήμανση δεν είναι τυχαία ούτε και βασίζεται σε προσωπικές διαπιστώσεις. Τα όσα γράφουμε εδώ έχουν ως βάση πληροφόρησης μια σειρά καλά ενημερωμένων τουρκικών, ισραηλινών, αραβικών και κουρδικών πηγών που παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι συγκεκριμένες πηγές, την προηγούμενη περίοδο, μελέτησαν τον αντίκτυπο της μεγάλης εξέγερσης στο Ιράν σε σχέση με τα όσα διαδραματίζονται σε Ιράκ και Λίβανο και κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: Από τα βάθη του Ιράν μέχρι τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου, σε μια στιγμή που το στρατόπεδο των ΗΠΑ, του Ισραήλ και των αραβικών μοναρχιών εστιάζει σε σειρά «καινοτομιών» (όπως λ.χ. τον περιορισμένο εκδημοκρατισμό των μοναρχιών και το λεγόμενο σχέδιο λύσης του αιώνα για το Παλαιστινιακό Ζήτημα), ιστορικές εξελίξεις και κοινωνικοοικονομικές ανακατατάξεις λαμβάνουν χώρα σε επίπεδο ντόπιων κοινωνιών, και αυτές τις εξελίξεις το Ιράν δεν έχει την πολυτέλεια να τις αγνοήσει».

Πράγματι, την στιγμή που η «Κ» συνομιλούσε με τις πηγές της, πλήθος κόσμου σε Ιράκ και Λίβανο έβγαινε στον δρόμο, προχωρώντας σε δυναμικές κινητοποιήσεις και ανοίγοντας τον δρόμο για την ανατροπή των τοπικών κυβερνήσεων. Και όπως ήταν αναμενόμενο το Ιράν δεν τήρησε σιωπηλή στάση απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις που έθεταν σε κίνδυνο την ηγεμονία των σιιτικών δυνάμεων σε ολόκληρο το περίφημο σιιτικό τόξο. Έτσι, στον Λίβανο παρακολουθήσαμε την δυναμική παρέμβαση των σιιτικών δυνάμεων ενάντια στα πλήθη που παραμένουν στις πλατείες και υψώνουν την φωνή τους κατά του πολιτικού και κοινωνικοοικονομικού κατεστημένου. Στο Ιράκ, οι μυστικές υπηρεσίες του αντίπαλου στρατοπέδου κατέγραψαν με προβληματισμό την κινητοποίηση των φιλοιρανικών παραγόντων για την εκ νέου εδραίωση της πολιτικής ηγεμονίας των σιιτικών δυνάμεων σε επίπεδο κεντρικής διακυβέρνησης μέσα από την μακροπρόθεσμη αποδυνάμωση ή και την απομάκρυνση του αμερικανικού παράγοντα από τα εδάφη του Ιράκ και της Συρίας. Και φυσικά εντός του Ιράν, το καθεστώς έπνιξε τις εστίες της αντιπολίτευσης στο αίμα με τα νέα μέτρα κρατικής καταστολής.

Την ίδια περίοδο, το Ιράν επέλεξε να δοκιμάσει την αντοχή των αμερικανικών δυνάμεων με τις γνωστές εξελίξεις που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός πολίτη των ΗΠΑ. Ως απάντηση σημειώθηκαν στη συνέχεια οι επιθέσεις της Ουάσιγκτον στην περιοχή οι οποίες προκάλεσαν την επίθεση ντόπιων σιιτικών παραγόντων στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Βαγδάτη. Οι αλυσιδωτές εξελίξεις οδήγησαν έπειτα στην εκτέλεση υψηλόβαθμων Ιρανών και σιιτών αξιωματούχων, σε απόσταση αναπνοής από το Διεθνές Αεροδρόμιο της Βαγδάτης.  Εν τέλει, την στιγμή που γραφόταν το συγκεκριμένο άρθρο γνώμης, ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται ενώπιων δραματικών εξελίξεων και αναμένει με κομμένη ανάσα τα αντίποινα της Ισλαμικής Δημοκρατίας και την νέα απάντηση των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ προειδοποίησε την Τεχεράνη με επιθέσεις σε 52 ιρανικούς στόχους και την κατεδάφιση πολιτισμικών μνημείων του Ιράν. Οι δε, Ιρανοί αξιωματούχοι τόνισαν ότι το Ιράν δεν έχει άλλη επιλογή παρά να απαντήσει με αντίποινα στις ΗΠΑ, και αυτό διότι, σε περίπτωση που δεν ακολουθήσουν τα ιρανικά αντίποινα, ο «εχθρός» (δηλαδή οι ΗΠΑ και οι συμμαχικές δυνάμεις) μπορεί να εκλάβει αυτήν την επιλογή ως αδυναμία της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Στο σημείο που έχουν φτάσει σήμερα τις εξελίξεις θεωρούμε χρήσιμο να υπογραμμίσουμε δυο σημεία. Πρώτον, εκτός απροόπτου, και διατηρώντας κάθε επιφυλακτικότητα (διότι οι απρόβλεπτοι παράγοντες είναι πλέον πάρα πολλοί), συμφωνούμε με τα όσα επισημάνθηκαν στην κυριακάτικη, έντυπη έκδοση της Κ σχετικά με την τροπή των εξελίξεων στην μεγάλη αντιπαράθεση Ιράν-ΗΠΑ. Οι πλευρές ενδεχομένως θα επιλέξουν απρόβλεπτες συμβατικού τύπου επιθέσεις για να διατηρήσουν τα προσχήματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Δεύτερον, επειδή πλέον οι απρόβλεπτοι παράγοντες είναι πάρα πολλοί (ο Αμερικανός Πρόεδρος μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα ανά πάσα στιγμή με μια ανάρτηση στο διαδίκτυο και το κλίμα ασυνεννοησίας στην ευρύτερη περιοχή έχει παγιωθεί και έχει λάβει διαστάσεις), δυστυχώς επισημαίνουμε ότι η Μέση Ανατολή και η Ανατολική Μεσόγειος του 2020 μοιάζει όλο και περισσότερο με το 1914. Η έλλειψη επικοινωνίας, η υπεροψία, οι πιθανοί μικροί λανθασμένοι υπολογισμοί και σχεδιασμοί θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε μια παγκόσμιας κλίμακας αναμέτρηση ακόμη και αν, όπως τονίστηκε παραπάνω, κάτι τέτοιο δεν συμπεριλαμβάνεται στα αρχικά σχέδια των πρωταγωνιστών του νέου δράματος.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X