Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε να τρέχει πίσω από την φήμη και τα αξιώματα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εξουσίας, βρέθηκε κοντά σε ισχυρούς πολιτικούς άνδρες, αναλαμβάνοντας «βοηθητικούς ρόλους» που διευκόλυναν σε μεγάλο βαθμό το έργο του «ηγέτη». Δεν έκρυψε ποτέ τις προθέσεις του ούτε την κοσμοθεωρία του. Κάθε φορά που αναλάμβανε ένα πόστο ή ένα αξίωμα υπενθύμιζε στην κοινή γνώμη το «σημείο» στο οποίο στέκεται. Εκείνο το «σημείο», οι ρίζες του οποίου χάνονται στην δεκαετία του 1930, στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, και το οποίο σήμερα «ακροβατεί» ανάμεσα στον (νέο)φιλελευθερισμό και στην ακροδεξιά.
Η είσοδός του στην πολιτική έγινε χάρη στις οικογενειακές του διασυνδέσεις, στο ντόπιο κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο, και την προσωπική του γνωριμία με τον «ηγέτη». Την δεκαετία του 1980, και κυρίως αυτήν του 1990, με την υποστήριξη του «ηγέτη», ανέλαβε σημαντικά καθήκοντα στο υποτιθέμενο φιλελεύθερο κίνημα. Τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του προβάλλοντας στο έργο του όλη του την κοσμοθεωρία, η οποία επιχειρεί να συνδυάσει τα (νέο)φιλελεύθερα μοτίβα με την εθνικιστική και ξενοφοβική ρητορική. Στο «εθνικό ζήτημα» λ.χ. η θέση του ήταν εξαρχής γνωστή σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο φιλόδοξος πολιτικός θεωρούσε ότι η γραμμή του εθνικού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου ήταν «ιερή» και απαραβίαστη, άσχετα αν αυτή είχε οδηγήσει την χώρα σε «εθνικές» πανωλεθρίες κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Η δεκαετία του 2000 υπήρξε το κομβικό σημείο στην καριέρα του «πεινασμένου» για εξουσία πολιτικού. Ανέβηκε με μεγάλη ταχύτητα τα σκαλιά της εξουσίας, από την μια εκφράζοντας τον ντόπιο λαϊκισμό και από την άλλη την εθνικιστική γραμμή, σε όλη την ξενοφοβική «δόξα» της. Κατά την διάρκεια της ανόδου, σε πολύ κρίσιμες στιγμές, στάθηκε δίπλα στον «ηγέτη» του. Υποστήριξε τις επιλογές και τις αποφάσεις του με τυφλή υπακοή. Το 2010 λ.χ. βρέθηκε στο πλευρό του «ηγέτη», ο οποίος εκείνο το διάστημα έβαζε πλώρη για μια σειρά μεγαλόπνοων πολιτικών σχεδίων. Αυτά τα σχέδια θα σφράγιζαν την κοινωνικοπολιτική και οικονομική ζωή του τόπου κατά την επόμενη δεκαετία. Το 2016 καθοδήγησε τα πλήθη και τους «πιστούς» του «ηγέτη» σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της χώρας.
Λίγο μετά, ο γεμάτος ζήλο πολιτικός έζησε την ενδοξότερη στιγμή της πολιτικής του καριέρας. Ο φιλόδοξος πολιτικός, ο οποίος «λατρεύει» τον τηλεοπτικό φακό, την δημοσιότητα που δίνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την φήμη, και το χειροκρότημα των οπαδών της συντηρητικής μερίδας της κοινωνίας, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του Υπουργού Εσωτερικών. Αναλαμβάνοντας αυτό το δύσκολο έργο, σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της χώρας του, ο πολιτικός διαβεβαίωσε την κοινωνία ότι θα εξυπηρετούσε τον «εθνικό στόχο» όπως τον ερμηνεύουν στο εσωτερικό τα εθνικιστικά, συντηρητικά, λαϊκιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, αλλά και ξένοι πολιτικοί ηγέτες όπως οι Όρμπαν, Μπολσονάρου, Τζόνσον, και Τραμπ.
Από τη στιγμή που ο ενθουσιώδης πολιτικός κάθισε στην καρέκλα του Υπουργού Εσωτερικών τα εθνικιστικά και ξενοφοβικά παραληρήματά του απασχολούν ολοένα και περισσότερο τον εγχώριο τύπο. Παράλληλα, οι αποφάσεις της κυβέρνησης στην οποία μετέχει πλήττουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα τους απανταχού «αδύναμους». Και έτσι απλά ο Υπουργός Εσωτερικών, αλλά και ολόκληρη η κυβέρνηση ξεχνούν ότι ζουν στην γη της προσφυγιάς που από την περίοδο του ξεριζωμού των Κιρκάσιων (1864), των Βαλκανικών Πολέμων (1912), της Γενοκτονίας των Αρμενιών (1915), της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922), της Ανταλλαγής Πληθυσμών (1923-1924), της Καταστροφής της Πόλης, της Ίμβρου, και της Τενέδου (1955-1974), του 1974 στην Κύπρο, και του Προσφυγικού (2011-σήμερα).
Σήμερα, ο Υπουργός Εξωτερικών έχει επικεντρώσει την προσοχή του σε ακόμη ανώτερα αξιώματα που θα του φέρουν περισσότερη δύναμη και φήμη. Στην Άγκυρα για τον εν λόγω Υπουργό Εσωτερικών κυκλοφορεί η φήμη ότι έχοντας εξασφαλίσει την εύνοια και την υποστήριξη του περίφημου τουρκικού «Derin Devlet», και του Εργκενεκόν, και έχοντας ελέγξει τα σώματα ασφαλείας, έχει μετεξελιχθεί πλέον σε έναν από τους πιθανούς διάδοχους του Προέδρου Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν. Η ρητορική μίσους και η εθνικιστική του «υστερία» ενισχύουν την δημοφιλία του Υπουργού. Οι πληροφορίες δε για βασανιστήρια στα κρατητήρια και τις φυλακές της χώρα δεν φαίνεται να επισκιάζουν το νέο αστέρι που λάμπει στην τουρκική πολιτική σκηνή.
Ο Υπουργός Εσωτερικών σκαρφαλώνει γρήγορα τα σκαλιά της εξουσίας την στιγμή που η Αμερική «φλέγεται» εξαιτίας του ρατσισμού, και η Ευρώπη βιώνει το χάσμα των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο κάθε φιλόδοξος, λαϊκιστής πολιτικός στοχοποιεί τον «αδύναμο» [βλπ. Πρόσφυγες] για να εξασφαλίσει πολιτικά κέρδη από τα κατεστημένα που δοκιμάζονται από την πανδημία και τις εξελίξεις της νέας περιόδου. Στην περίπτωση της Τουρκίας, το όνομα αυτού είναι Σουλεϊμάν Σοϊλού.
