ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η ακαταμάχητη έλξη του αυταρχισμού

Τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου του 2013 στο συγκεκριμένο μέσο άρχισε να φτάνει από διάφορες πηγές «υλικό» που έριχνε φως στα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία εμπλεκόταν ο κύκλος του Πρωθυπουργού και των υπουργών της Τουρκίας. Τα μεγάλα σκάνδαλα «έσκασαν» στις 17 Δεκεμβρίου, όταν Τούρκοι εισαγγελείς και αστυνομικοί ξεκίνησαν διώξεις που αφορούσαν «ανθρώπους» της τουρκικής κυβέρνησης. Στην συνέχεια ήρθαν στο φως διαρροές από την πρωθυπουργία ενώ παράλληλα την ίδια περίοδο η τουρκική στρατοχωροφυλακή επιχείρησε αλλά απέτυχε να τερματίσει την παροχή όπλων από τις τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες (ΜΙΤ) σε διάφορες ισλαμιστικές ομάδες της Συρίας.

Απέναντι στο μεγάλο σκάνδαλο το οποίο μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έλαβε διεθνείς διαστάσεις, στους κόλπους της τουρκικής κυβέρνησης σχηματίστηκαν δυο απόψεις-στρατόπεδα. Ο τότε Πρόεδρος της χώρας μαζί με μια ομάδα βουλευτών και στελεχών του κυβερνώντος κόμματος τάχθηκε υπέρ της εξιχνίασης των υποθέσεων διαφθοράς. Από την δική τους σκοπιά, η αρχή του κράτους του δικαίου ήταν απαραβίαστη και η εκτελεστική εξουσία δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να αναμειχθεί στο έργο της δικαιοσύνης. Στο απέναντι δε στρατόπεδο βρισκόταν ίδιος ο Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν και οι στενοί του συνεργάτες οι οποίοι επέλεξαν μια διαφορετική οδό. Πιστός στην συνταγή του αυταρχισμού του προηγούμενου αιώνα και με απώτερο στόχο την αποσιώπηση του σκανδάλου, ο Πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του ξεκίνησαν να αναζητούν εχθρούς στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Η εν λόγω αναζήτηση διαιωνίστηκε με την πάροδο του χρόνου. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η τουρκική κυβέρνηση επιχείρησε και επιχειρεί ακόμη να περάσει το μήνυμα ότι, «Σκοτεινές δυνάμεις που συνεργάζονται με ξένες πρωτεύουσες επιχείρησαν πριν από λίγο καιρό να ανατρέψουν την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας με στρατιωτικά πραξικοπήματα. Όταν απέτυχε αυτή η προσπάθεια, δοκίμασαν την τύχη τους στην Υπόθεση Γκεζί. Μετά την αποτυχία της τελευταίας απόπειρας «εφηύραν» φακέλους διαφθοράς και σκάνδαλα».

Η παραπάνω ρητορική έγινε η επίσημη κυβερνητική γραμμή της Άγκυρας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα όταν η Τουρκία κήρυξε ως «τρομοκρατική οργάνωση» το Κίνημα Γκιουλέν, στο οποίο χρέωσε τις υποτιθέμενες απόπειρες πραξικοπήματος των προηγούμενων ετών. Την ίδια περίοδο, το δημοκρατικό πολίτευμα, η συνταγματική τάξη, οι βασικές συνταγματικές αρχές και ελευθερίες στην Τουρκία δέχθηκαν μεγάλα πλήγματα. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν η υποβάθμιση της θέσης της Τουρκίας σε σειρά διεθνών κατατάξεων όπως λ.χ. δημοκρατικών καθεστώτων, ελευθεριών κ.ο.κ.

Με λίγα λόγια, η τουρκική εμπειρία έδειξε ότι υφίσταται άμεση σχέση ανάμεσα στην στροφή στην απόπειρα συγκάλυψης παράνομων πράξεων της ιθύνουσας τάξης και την στροφή προς τον αυταρχισμό. Πρόκειται για ένα «γνωστό» φαινόμενο της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης και ιστορίας. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση επιθυμεί να αποκρύψει μια προβληματική πτυχή των επιλογών της και να τραβήξει την προσοχή της κοινής γνώμης προς άλλη κατεύθυνση «εφευρίσκει» εχθρούς είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Ο Αδόλφος Χίτλερ για παράδειγμα το έπραξε με την πυρκαγιά του γερμανικού Κοινοβουλίου. Τα αυταρχικά στρατιωτικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής έπραξαν το ίδιο επικαλούμενα τον υποτιθέμενο κίνδυνο του κομμουνισμού.

Όλα τα προαναφερόμενα ήρθαν στον νου του συγγραφέα την προηγούμενη εβδομάδα, όταν οι κύκλοι της κυβέρνησης της μιας και μοναδικής νόμιμης κρατικής δομής-εξουσίας της Κύπρου ξεδίπλωσαν ένα αφήγημα με πρωταγωνιστές τις «σκοτεινές δυνάμεις» του εξωτερικού. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας είδε πίσω από τις αποκαλύψεις ενός αραβικού δικτύου ενημέρωσης περί σκανδάλων, τον δάχτυλο «σκοτεινών δυνάμεων». Ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι πίσω από τις αποκαλύψεις για τα «χρυσά διαβατήρια» κρύβεται η Τουρκία, χωρίς φυσικά να παρέχουν πειστικά τεκμήρια για τον ισχυρισμό τους και αποσιωπώντας το γεγονός ότι η Τουρκία εδώ και 7 χρόνια δεν έχει δώσει άδεια λειτουργίας στο Αλ Τζαζίρα επειδή βλέπει με καχυποψία τον ρόλο του σε πολλές από τις πρόσφατες λαϊκές εξεγέρσεις στην περιοχή. Ούτε φυσικά ανέλυσαν οι συγκεκριμένοι το γεγονός ότι το επίμαχο για την Κύπρο δημοσίευμα έφερνε στο προσκήνιο το ζήτημα της χρηματοδότησης των Μουσουλμάνων Αδελφών στην περιοχή μας, πίσω από το οποίο φαίνεται να κρύβεται σήμερα η τουρκική κυβέρνηση.

Φυσικά στόχος μας με αυτό το άρθρο γνώμης δεν είναι η «ευθυγράμμιση» της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους μέλους της Ε.Ε. το οποίο διέπουν οι σύγχρονες αρχές της δημοκρατίας, με το σημερινό πολιτικό καθεστώς της Τουρκίας, όπου οι νομικοί πεθαίνουν σε απεργίες πείνας ζητώντας την εφαρμογή της βασικής αρχής της δίκαιης εκδίκασης των υποθέσεων. Άλλωστε, εφόσον η σύγχρονη Κύπρος είναι κράτος δικαίου, πέρα την αναστολή του σχετικού προγράμματος, την αμέσως επόμενη περίοδο θα πρέπει να αναμένουμε εξονυχιστικές έρευνες, δίκες, ποινές, αφαιρέσεις διαβατηρίων, ανάληψη πολιτικών ευθυνών και φυσικά παραιτήσεις, τόσο στο ανώτατο επίπεδο όσο και όσα τα κλιμάκια του κυβερνητικού μηχανισμού που εμπλέκονται στις κατηγορίες (αν και εφόσον αποδειχθούν αυτές από την ανεξάρτητη έρευνα και την δικαιοσύνη). Διαφορετικά δεν αποκλείεται να υποκύψουμε για μια ακόμη φορά στην ακαταμάχητη έλξη του αυταρχισμού.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X