«Μα τι ερώτηση είναι τούτη, σιόρ; Τα μέσα ενημέρωσης έχουν αποκαλύψει την ταυτότητα του δράστη. Όλοι τον γνωρίζουμε. Την ταυτότητά του αναφέρουν επίσης τα ξένα μέσα ενημέρωσης», μας απαντά ένα νεαρό μέλος της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας.
Μια νεαρή επιστήμονας, με σπουδές στο εξωτερικό σπεύδει να συμπληρώσει: «Πρόκειται για άκρως προβληματικό άτομο. Το τονίζουν και στην τηλεόραση. Υπάρχουν προσωπικοί λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτά τα εγκλήματα».
Την ίδια στιγμή, σε ένα εγχώριο μέσο «διαβάζουμε» τον αποτροπιασμό της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας. Ενώ, σε άλλο δημοσίευμα γίνεται αναφορά στην παραδοσιακή «κυπριακή φιλοξενία» και στην υποτιθέμενη μη συμβατότητα του συγκεκριμένου εγκλήματος με την κυπριακή κοινωνία.
Άλλο μέσο αφήνει υπονοούμενα για τον ρόλο της Κυπριακής Αστυνομίας. Το motto είναι γνωστό. «Ναι μεν άλλα…». Ο δημοσιογράφος μας εξηγεί το σκεπτικό του: «Δεν πρέπει να οδηγήσουμε στο απόσπασμα ολόκληρο ένα σώμα, την στιγμή που υπάρχουν στελέχη της αστυνομίας που εργάζονται πυρετωδώς για να φέρνουν στην επιφάνεια όλες τις πτυχές της τραγωδίας. Στο κάτω-κάτω τι να έπραττε η αστυνομία όταν νομικά κωλύματα δεν επέτρεπαν στην άρση του τηλεφωνικού απορρήτου και στην Κύπρο υπάρχουν οδοφράγματα, στα οποία η παρακολούθηση της κίνησης δεν είναι εύκολο εγχείρημα;».
Παρόμοια είναι και η στάση της κυβέρνησης. «Οι έρευνες συνεχίζονται, μεγάλο το δράμα, κάνουμε ότι μπορούμε», είναι εν συντομία η πρώτη αντίδραση από κυβερνητικά χείλη (μην μπει κανείς στον κόπο να αναζητήσει πολιτικές ευθύνες, αλίμονο!)
Μια άλλη αξιοσέβαστη κυρία διασκεδάζει τις εντυπώσεις: «(Εσείς καλύτερα) να επικεντρωθείτε στον στρατηγικό ρόλο της Κύπρου στον παγκόσμιο διπλωματικό χάρτη. Ο Πρόεδρος της Κύπρου στάθηκε δίπλα στον Πρόεδρο της Κίνας». Αυτό είναι το σημαντικό γεγονός των ημερών άραγε;
Σχεδόν την ίδια ώρα, ένας υψηλόβαθμος ιερέας εύχεται να μπορούσε να οδηγήσει στο «απόσπασμα» όσους συμπολίτες μας επιλέγουν να επισκέπτονται την άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής, αλλά και άλλες κοινωνικές ομάδες που «παρεκκλίνουν» από την ζωή που εκείνος ορίζει ως την ορθή.
«Και να σου πω και το εξής», συμπληρώνει ένας μεροκαματιάρης της Κύπρου, «στο κάτω-κάτω δεν ξέρουμε γιατί ήρθαν αυτές οι γυναίκες στην Κύπρο; Ναι είναι άδικος ο χαμός τους με τέτοιο τρόπο, αλλά ο τρόπος ζωής τους έχει ρίσκα».
Θέτω λοιπόν, ένα συγκεκριμένο, λιτό και ελπίζω κατανοητό ερώτημα: Ποιος δολοφόνησε τις γυναίκες και τα παιδιά μας;
Δεν ευθύνεται η νεαρή επιστήμονας που αναζητεί το κακό στην ανθρώπινη ψυχολογία, την στιγμή που αγνοεί εντελώς το προβληματικό κοινωνικό υπόβαθρο της όλης ιστορίας;
Τι έχουμε να πούμε για την ευθύνη των μέσων ενημέρωσης και την άκρως προβληματική στάση τους απέναντι στις εξελίξεις;
Πότε επιτέλους η κοινωνία θα προχωρήσει από το «κράτος ευθύνεται (φέρει μερίδιο ευθύνης)» στο «κράτος συνένοχο; Άραγε, θα επιμένουμε στα ίδια λάθη της περιόδου του Μαρί;
Δεν ευθύνεται ο πολιτικός ο οποίος στο όνομα της μισαλλοδοξίας του, της λατρείας της καρέκλας (και των φουσκωμένων μισθών που την συνοδεύουν), του θράσους του, ψελλίζει ένα «οι έρευνες συνεχίζονται»; Εκείνος ο πολιτικός σε λίγες εβδομάδες δεν θα μας ζητά λίγα «ψίχουλα» στην κάλπη, ενώ η Κύπρος θα διανύει μια ακόμη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών εν μέσω των νέων αποκαλύψεων που θα έρχονται στο φως από τις αστυνομικές έρευνες;
Τι κρύβει ο μεγαλοϊδεατισμός της πολιτικής προσωπικότητας; Ανικανότητα ή μεγάλες ευθύνες για το σημερινό κοινωνικοοικονομικό αδιέξοδο;
Τελικά ποιος ευθύνεται; Αν όχι ο υψηλόβαθμος παπάς ο οποίος με τις εξάρσεις θυμού του αποπροσανατολίζει την συζήτηση την στιγμή που στην κυριολεξία μια ολόκληρη κοινωνία θυμίζει τον Τιτανικό που βυθίζεται, μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε βιολιά και ορχήστρα, καθώς η σύγχρονη κυπριακή κοινωνία δεν ξεχωρίζει με το γούστο της και τις προτιμήσεις της για ποιοτικές «μελωδίες»;
Ποιος θα αντιμετωπίσει επιτέλους κατάματα τον ρατσισμό κατά του «άλλου» και φυσικά κατά της γυναίκας;
Πως δολοφονήθηκαν οι γυναίκες και τα παιδιά μας; Με πνιγμό; Με γροθιές; Με μαχαιρώματα; Ή μήπως με την άψογη συνεργασία των περισσότερων «στελεχών»-παραγόντων της σύγχρονης κυπριακής, της υποτιθέμενα φιλόξενης κοινωνίας;
Στο κάτω-κάτω με τέτοιου είδους «φιλόξενη» κοινωνία τι άλλου είδους «τέλος» να αναμένει κανείς;
