Του Πάμπου Παπαγεωργίου
Το θέμα της ακύρωσης των περικοπών στη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων ήταν στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες. Στις συζητήσεις που έγιναν ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εγερθεί διάφορα θέματα οικονομικής δικαιοσύνης τα οποία σχολιάζω παρακάτω στο σημείωμα αυτό.
Δεν είναι αδικία να πληρώνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι κόστος για μια κρίση που οι ίδιοι δεν προκάλεσαν; Το δημόσιο μισθολόγιο μειώθηκε από 2,9 δισεκατομμύρια ευρώ το 2011 σε 2,6 δισ. το 2016. Άρα οι δημόσιοι υπάλληλοι υπέστησαν μια σημαντική αποκοπή, αν λάβει υπόψη κανείς υπόψη και τις προσαυξήσεις που δεν πήραν. Όμως το 2009, ενώ η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 1,7% το δημόσιο μισθολόγιο είχε αυξηθεί κατά 9%. Επίσης, το δημόσιο μισθολόγιο από το 1990 στο 2009, δηλαδή σε 20 χρόνια υπερδιπλασιάστηκε (αύξηση 257%). Η αύξηση αυτή δεν μπορούσε να διατηρηθεί σε βάθος χρόνου και η αναπροσαρμογή στο κρατικό μισθολόγιο, πέρα από τη χρηματοπιστωτική κρίση σχετίζεται και με αυτό το δεδομένο.
Είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι μια προνομιούχα κοινωνική ομάδα; Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα έχουν μεταξύ τους λίγα κοινά χαρακτηριστικά με κύριο εκείνο της ασφάλειας εργασίας που ακόμα και αυτό διαφοροποιείται ως προς τους έκτακτους. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε παλιούς υπαλλήλους και νέους, δηλαδή όσους προσλήφθηκαν από το 2012 και μετά οι οποίοι δεν έχουν τα επιπρόσθετα συνταξιοδοτικά ωφελήματα των παλιών. Γενικά όμως τυχόν εφαρμογή της απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου θα ενισχύσει πιο πολύ τους παλιούς και τους υψηλόμισθους υπαλλήλους.
Είναι αξιέπαινο ότι μια συντεχνία εργαζομένων διεκδίκησε και κέρδισε επιστροφή αποκοπές που θα πληρώσει ο εργοδότης τους. Το κόστος αυτής της απόφασης θα το πληρώσει το σύνολο του κυπριακού πληθυσμού μέσω των φόρων. Το κράτος δεν παράγει χρήματα. Παίρνει χρήματα από τους πολίτες και τα αναδιανέμει. Πρακτικά η απόφαση επιβάλλει σε όλους τους Κύπριους να πληρώσουν ένα είδος εισφοράς υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό θα ήταν αποδεκτό αν επρόκειτο για μια δυσπραγούσα ομάδα πολιτών.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιδεικνύουν αλληλεγγύη μεταξύ τους. Αυτό ισχύει έως ένα βαθμό. Όπως καταγράφηκε πιο πάνω, η συγκεκριμένη απόφαση ζημιώνει τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Δεν ισχύει ο ισχυρισμός ότι οι αυξήσεις στον δημόσιο τομέα επιφέρουν αυξήσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Κάτι τέτοιο ισχύει για τους κλάδους του ιδιωτικού τομέα, διότι ένας εργαζόμενος μπορεί να μετακινηθεί από ένα κλάδο στον άλλο. Δεν κινδυνεύει όμως ο εργοδότης του ιδιωτικού τομέα να χάσει τον εργαζόμενο, αν δεν του δώσει και αυτός αύξηση, διότι ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα δεν μπορεί να μεταπηδήσει στον δημόσιο τομέα.
Έτσι κι αλλιώς οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπαιρναν πίσω τις αποκοπές το 2023. Αυτό είναι αλήθεια και προέκυψε από συμφωνία της κυβέρνησης με τις συντεχνίες των δημοσίων υπαλλήλων. Η απόφαση του δικαστηρίου όμως, μεταφέρει την ημερομηνία στο σήμερα χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε τα οικονομικά δεδομένα ούτε το ζήτημα της αδικίας που προκύπτει για τους υπόλοιπους πολίτες.
