ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τα όρια της φιλίας στη δημόσια ζωή

Του Πάμπου Παπαγεωργίου

Του Πάμπου Παπαγεωργίου

 Δεν έχω πρόθεση να σχολιάσω στο σημείωμα αυτό το πόρισμα για τον Συνεργατισμό. Αυτό, όντας υψίστης σημασίας συζητείται πολύ και θα συζητηθεί ακόμα περισσότερο. Θα πιαστώ όμως από μια αναφορά του πορίσματος για να σχολιάσω ένα πολύ σημαντικό και δύσκολο θέμα στη γενικότητά του. Πρόκειται για τον ρόλο που διαδραματίζει η φιλία στη δημόσια ζωή.

Γράφει αυτολεξεί το πόρισμα, «Η επιλογή του κ. Χατζηγιάννη δεν ήταν, ό,τι καλύτερο για την ΣΚΤ. Η απομάκρυνσή του όμως από τον Υπουργό Οικονομικών δεν ήταν εύκολη απόφαση λόγω της στενής φιλικής τους σχέσης». Είναι δύσκολο να φανταστούμε την προσωπική ζωή χωρίς φίλους. Κάνουμε πολλά πράγματα για τους φίλους και περιμένουμε ότι και αυτοί θα κάνουν το ίδιο. Η φιλία υπερβαίνει τα όρια της αντικειμενικότητας. Εμπεριέχει ένα έντονο υποκειμενικό στοιχείο. Η μεροληψία αυτή στην ιδιωτική ζωή γίνεται αποδεκτή. Μπορεί κάποιος να πει ότι επαινείται κιόλας.

Στην επαγγελματική και επιχειρηματική ζωή η φιλία δεν παίζει πρωτεύοντα ρόλο όπως τούτο συμβαίνει στην προσωπική ζωή. Υπάρχει όμως χώρος για φιλίες και δεν είναι σπάνιο οι άνθρωποι να προτιμούν να εργάζονται ή να συναλλάττονται με φίλους τους, αν τούτο είναι εφικτό.

Η φιλία, λοιπόν, επαινείται στην ιδιωτική ζωή και δεν είναι σπάνια στις επαγγελματικές σχέσεις. Στη δημόσια ζωή όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Από τη μια ένα είδος φιλίας ανάμεσα στους πολιτικούς βοηθά στη διατήρηση ήπιου κλίματος και στην εξασφάλιση συναίνεσης. Η φιλία όμως μπορεί να αποτελέσει ζημιογόνο παράγοντα ως έκφραση μεροληψίας ή αναξιοκρατίας. Υπάρχουν λόγοι για τούτο. Ο πρώτος λόγος είναι η υποχρέωση των αξιωματούχων να αντιμετωπίζουν τους πολίτες ισότιμα, υποχρέωση που βρίσκεται στον πυρήνα του κράτους Δικαίου αλλά και της Δημοκρατίας. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ζημιά που μπορεί να προκληθεί από φιλική μεροληψία στη δημόσια ζωή δεν μπορεί να αποτραπεί εύκολα. Ο αξιωματούχος διαχειρίζεται συνήθως δημόσια περιουσία. Ο ιδιοκτήτης αυτής της περιουσίας είναι ο πολίτης, ο οποίος σε αντίθεση με τον μέτοχο ή ιδιοκτήτη μιας εταιρείας δεν έχει δραστικά και άμεσα μέτρα στη διάθεσή του για να προστατευτεί. Μάλιστα, τις πιο πολλές φορές δεν έχει καν επαρκή πληροφόρηση.

Στο τέλος της ημέρας, εκτός από το δημόσιο συμφέρον, στις περιπτώσεις αυτές ζημιώνεται τόσο ο ίδιος αξιωματούχος, όσο και εκείνος που ευνοείται από αυτόν αν δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που παρουσιάζεται συχνά και σε άλλες χώρες. Για να είμαστε δίκαιοι, δύσκολα μπορεί ένας πολιτικός να κοιτάξει πέρα από τον κύκλο του. Αυτό εξηγείται από τον φόβο να εμπιστευτεί αγνώστους. Όσο δύσκολο και να είναι, θα πρέπει στη δημόσια ζωή να μην εφαρμόζονται τα κριτήρια με τα οποία αποτιμάται η φιλία στην προσωπική ζωή.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X