Του Παναγιώτη Καπαρή
Το «χώμα» σκοτώνει το «χώμα» για να αποκτήσει λίγο ακόμη «χώμα». Από τη γέννηση του κόσμου μέχρι και σήμερα, οι φόνοι για «ασήμαντον αιτία» ήταν και είναι ο κανόνας. Από τον Κάιν, ο οποίος σκότωσε τον Άβελ, μέχρι και το τελευταίο φονικό στο Γέρι, για ένα πάρκινγκ, για ένα παράνομο χώρο στάθμευσης. Αν ανατρέξει κάποιος σε εφημερίδες πριν από εκατό και πλέον χρόνια, θα εντοπίσει ένα σορό φόνους, για κλοπή «τσούρων» κατσικιών, για κλοπή σύκων και άλλων φρούτων και βεβαίως για λόγους τιμής, δηλαδή για ένα ερωτικό βλέμμα ή και κάτι παραπάνω. Ακόμη στις εφημερίδες της εποχής εκείνης, μπορεί κανείς να διαβάσει πολλές περιπτώσεις τιμωρίας με θάνατο «κρεμάλας», ατόμων τα οποία απλά έκλεψαν, ακόμη και για να φάνε, ή ενόχλησαν κάποια κοπέλα ή γιατί σκότωσαν σε ένα καβγά. Το κακό γίνεται πάντα «εν βρασμώ ψυχής», την ώρα κατά την οποία θολώνει το μυαλό και η λογική χάνεται στη σκοτοδίνη. Οι εκ προμελέτης φόνοι, όπως λένε οι αστυνόμοι και οι δικαστές και πάλι «εν βρασμώ ψυχής» γίνονται, αφού για να σκοτώσει ένας άνθρωπος έναν άλλο άνθρωπο πρέπει να μη λειτουργεί το μυαλό, είτε από ναρκωτικές ουσίες, είτε από μολυσμένες ιδεολογίες, είτε και από ανομολόγητα πάθη.
Βασανισμένος νεαρός, ο οποίος πρόσφατα κατάφερε να πιάσει δουλειά, μια καλή πρωία, κλείστηκε στην πολυκατοικία του, γιατί κάποιος «έξυπνος» έκλεισε την έξοδο. Τα νεύρα του έγιναν σμπαράλια, γιατί φοβόταν μη χάσει τη δουλειά και την ελπίδα τού αύριο. Τηλεφωνούσε στην Αστυνομία, αλλά δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, αφού δεν απαντούσε το τηλέφωνο ο «κανακάρης». Τελικά ο ευσυνείδητος εργαζόμενος τηλεφώνησε σε ταξί, πλήρωσε ένα σεβαστό ποσό, για να μη δημιουργήσει πρόβλημα στη δουλειά του. Το βράδυ, όταν επέστρεψε στο διαμέρισμά του, φυσικά το αυτοκίνητο έφυγε, αλλά ο ίδιος δεν θέλησε να προχωρήσει την καταγγελία, παρόλο που σημείωσε τα νούμερα του αυτοκινήτου, αφού η ταλαιπωρία και το κόστος στα δικαστήρια ήταν απαγορευτικό για το βαλάντιό του. Μια κουβέντα με έναν απλό αστυνομικό και μαθαίνει κανείς άπειρες τραγελαφικές ιστορίες με κακομαθημένους, κυρίως νέους και νέες, οι οποίοι τα φορτώνουν όλα στις πλάτες των πλούσιων μπαμπάδων.
Στην Αστυνομία καθημερινώς δέχονται χιλιάδες τηλεφωνήματα και καταγγελίες για παράνομη στάθμευση οχημάτων, κυρίως σε περιοχές γύρω από καφετέριες, μπυραρίες και άλλα κέντρα διασκέδασης, τα οποία δεν διαθέτουν επαρκείς χώρους στάθμευσης. Οι ανεπαρκείς χώροι στάθμευσης αποτελούν και την ουσιαστική αιτία του σοβαρότατου προβλήματος, όσο και αν τα Μέσα Ενημέρωσης κάνουν λόγο για «φόνο διά ασήμαντη αιτία». Οι ηθικοί αυτουργοί για αυτό το μπάχαλο είναι σίγουρα διαχρονικά όλοι οι άνθρωποι της εξουσίας, είτε στην κυβέρνηση, είτε στη Βουλή, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, οι οποίοι άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα κάνουν. Κτίζονται καθημερινώς δεκάδες πολυκατοικίες, οι οποίες προνοούνέναν χώρο στάθμευσης για κάθε διαμέρισμα. Αφού κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον δύο αυτοκίνητα, γιατί δεν επιβάλλεται πρόνοια για δύο χώρους στάθμευσης για κάθε διαμέρισμα, έστω και αν αυξηθούν λίγο οι τιμές. Οι τοπικές αρχές εισπράττουν σημαντικά ποσά από κέντρα διασκέδασης, για να φτιάξουν χώρους στάθμευσης, για τις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχουν πάρκινγκ. Όμως σπάνια, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, βλέπουμε να δημιουργούνται επαρκείς χώροι γύρω από τα κέντα διασκέδασης. Τραγική είναι η κατάσταση και στα δημόσια κτήρια, και σε πολλές περιπτώσεις οι χώροι στάθμευσης δεν αρκούν, ούτε για τους υπαλλήλους.
Ένοχοι είναι και όσοι βαριούνται να σταθμεύσουν στα πάρκινγκ των πολυκατοικιών και επιμένουν να χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Εδώ εντοπίζεται και η απουσία μηχανισμών αντιμετώπισης των παρανομιών, δηλαδή η μετακίνηση των αυτοκινήτων με ρυμουλκά και η καταβολή αδρού πρόστιμου για την παραλαβή του οχήματος. Με τον τρόπο αυτό θα επιλύεται άμεσα το πρόβλημα, το οποίο ταλαιπωρεί περισσότερο τους πεζούς και κυρίως τους ανάπηρους. «Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε» και σίγουρα η ατιμωρησία των «κάτω», ξεκινά από την ασυδοσία των «πάνω». Σίγουρα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να οδηγηθούμε σε «αστυνομικό κράτος», γιατί οι συνέπειες θα είναι τρισχειρότερες από το «κράτος ρεμούλα» που ζούμε σήμερα. Λίγο μέτρο, λίγη καλή θέληση και σίγουρα θα γλυτώσουμε άλλους φόνους, πολλά ψυχολογικά προβλήματα και κυρίως θα ηρεμίσει λίγο η θλιβερή καθημερινότητά μας. Όλα είναι πολύ απλά, όταν το μυαλό σκέφτεται απλά και ταπεινά.
