ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Όχι δύο, αλλά πολλά κράτη στην Κύπρο

Του Παναγιώτη Καπαρή

Του Παναγιώτη Καπαρή

Στον καφενέ του χωριού, παππούλης με βαθιά ρυτιδωμένο πρόσωπο, με ροζιασμένα χέρια και ολόλευκα απομεινάρια μαλλιών, πληγωμένος και προδομένος το 1974, κουβαλώντας τη σοφία του πόνου και του κόπου μιας ζωής, μεταξύ ζιβανίας και πορικών, μονολογούσε ότι οι πρόεδροί μας, θέλουν να μας «παντρέψουν με άδρωπο». Εδώ και 47 χρόνια, μας περιπαίζουν ότι θα επιστρέψουμε στα χωριά μας, ότι θα πάμε στο Βαρώσι, στη Μόρφου και την Κερύνεια και ένα σωρό άλλες «μπούρδες». Όλοι τούτοι οι ξένοι που πάνε και έρχονται στην Κύπρο, μάς κάνουν «προξένια» και θέλουν να παντρευτούμε με τους Τούρκους και εμείς «σαν μωρές παρθένες», τους περιπαίζομε και τους λέμε ότι τάχα καιγόμαστε για τον «γάμο». Την ώρα τη δύσκολη, την ώρα που έπρεπε να αλλάξουμε δακτυλίδι ααρραβώνων, την ώρα των ιδεών Γκάλι, του σχεδίου Ανάν, των συνομιλιών στο Κραν Μοντάνα, την ώρα της υπογραφής συμφωνιών, οι ηγέτες μας «κλωτσούν την καρδάρα και χύνεται το γάλα».

Το κυπριακό πρόβλημα, όπως το ξέρουμε σήμερα, υφίσταται από το 1963 κατά τους Τουρκοκύπριους και από το 1974 για τους Ελληνοκυπρίους. Από το 1977 συμφωνήθηκε η λύση ομοσπονδίας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η νέα γενιά, η οποία δεν την χωρίζει πλέον αίμα, μοιραία άρχισε και σκέφτεται διαφορετικά και με βάση τις πραγματικότητες. Τα συνθήματα περί ευκταίου και εφικτού, μετατρέπονται μοιραία σε συμφωνίες τύπου win-win, δηλαδή νικητές και οι δύο πλευρές. Μοιραία έρχεται στο προσκήνιο ο παγκόσμιος κανόνας, ο οποίος θέλει να επιλύονται οι πολεμικές διαφορές, με συμφωνία για την επιστροφή εδαφών έναντι αναγνώρισης. Μοιραία και εξ ανάγκης θα αρχίσει η συζήτηση για άλλες μορφές λύσης του Κυπριακού, οι οποίες να στηρίζονται, στα ιστορικά δεδομένα και την πραγματική ιδιοσυγκρασία των Κυπρίων. Το κυπριακό πρόβλημα, σε λίγες μέρες, θα βρεθεί και πάλι στη δίνη συνομιλιών στη Γενεύη της Ελβετίας. Στο μυαλό μας έρχεται ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο μέγιστος αυτός διπλωμάτης, ο οποίος καθόρισε το μέλλον της Ελβετίας από τον 18ο αιώνα. Χώρισε την Ελβετία σε 19 αυτόνομα καντόνια και καθιέρωσε την ουδετερότητα της χωράς με συνταγματική βούλα. Στην Ελλάδα, όπως κανένας προφήτης δεν είναι αγαπητός στην πατρίδα του, έτσι και ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας, μετά την επανάσταση του 1821, όχι μόνο δεν αφέθηκε να βάλει τις βάσεις για ένα νέο σύγχρονο και πλούσιο κράτος, αλλά δολοφονήθηκε για μικροσυμφέροντα «αστείων» ηγετίσκων. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ουσιαστικά ο άνθρωπος, ο οποίος κατάλαβε ότι η εξουσία διέρχεται από την ψυχολογία και τα πάθη εξουσίας των ανθρώπων και κυρίως από το ισοζύγιο δυνάμεων.

Τα μεγάλα και ισχυρά κράτη στον κόσμο, μετά την καθιέρωση του θεσμού των εθνών-κρατών, στηρίζονται κυρίως σε ομοσπονδιακά συστήματα διακυβέρνησης. Δηλαδή, όπως υπήρχε από τα αρχαία χρόνια, το σύστημα των βασιλείων και των τσιφλικιών, έτσι και τους τελευταίους αιώνες, μια νέα εξέλιξη του συστήματος εξουσίας, είναι τα ομοσπονδιακά συστήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 50 πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ένα ιδιότυπο σύστημα με 27 σήμερα κράτη, η Ρωσία έχει 85 επαρχίες, η Κίνα έχει 23 επαρχίες και η Γερμανία 16 κρατίδια. Για την ιστορία στην αρχαιότητα η Κύπρος ήταν χωρισμένη σε δέκα πόλεις-βασίλεια: Πάφος, Σαλαμίνα, Σόλοι, Κούριο, Χύτροι, Κίτιο, Αμαθούντα, Ιδάλιον, Λήδρα, Ταμασσός, Κερύνεια, Λάπηθος και Μάριο. Ιστορικοί και αναλυτές υποστηρίζουν, μετά την καταστροφή του 1974, η αρχική σκέψη ήταν να δημιουργηθεί μια πολυ-περιφερειακή ομοσπονδία στην Κύπρο, δηλαδή να χωριστεί το νησί σε πολλές πολιτείες ή κρατίδια. Ωστόσο, στη διαδρομή οι νομικισμοί υπερίσχυσαν των πολιτικών, άρα και λογικών αποφάσεων και οδηγηθήκαμε σε πρωτοφανείς έννοιες, όπως η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα και άλλα ακατανόητα. Σήμερα το σκηνικό στη Γενεύη, φαίνεται και πάλι καταθλιπτικό και οι συγκυρίες στην Τουρκία, φαίνεται ότι δεν αφήνουν και πολλές ελπίδες, χωρίς να αποκλείονται και εκπλήξεις. Από τώρα πρέπει να γίνονται σκέψεις και για άλλες μορφές λύσεις του Κυπριακού, οι οποίες να στηρίζονται σε αυτό το οποίο καλείται αληθινά πραγματικότητες στο νησί.

Γιατί όχι, να γίνουν σοβαρές σκέψεις, όχι για τον παραλογισμό των δύο κρατών, αλλά για δέκα κρατίδια ή πολιτείες. Με τον τρόπο αυτό θα είναι όλοι ευχαριστημένοι με τη συμμετοχή στην εξουσία και το καλύτερο θα υπάρχουν συνθήκες ανταγωνισμού, άρα και ισορροπίας στην εξουσία. Και ποιος ξέρει ίσως αυτό να αποτελέσει και το επόμενο θαύμα, στο νησί των Αγίων, αλλά και των αγυρτών.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Παναγιώτη Καπαρή

Παναγιώτης Καπαρής: Τελευταία Ενημέρωση

X